Doolhof

Natuurlijk was het een teleurstelling dat de 81 meter hoge City Skyliner uiteindelijk deze zomer toch niet op het Badhuisplein in Zandvoort zou komen te staan. 81 meter... ik keek daar naar uit. Vanaf die hoogte zou je toch een fantastisch uitzicht moeten hebben. Tot aan het verste windmolenpark aan toe. Maar goed, het was niet precies duidelijk of het wel helemaal veilig zou zijn bij stevige wind vanaf zee. Daar moet je ook geen risico's mee willen nemen. Gelukkig bood Zandvoort de afgelopen twee weken een fraai alternatief. Het Badhuisplein kreeg een 'levensgroot labyrint'! Kijk, dat is iets om blij mee te zijn. Wethouder Gerard Kuipers overdreef allerminst toen hij zei dat dit reuzedoolhof 'een waardevolle aanvulling op de lijst met geplande activiteiten en evenementen deze zomer in Zandvoort' was.
Het labyrint overtrof inderdaad alle verwachtingen. Ik heb me twee weken scheel gezocht naar ingangen en uitgangen, daarbij elk gevoel voor richting verliezend. Ik heb ingang noch uitgang gevonden. Dát zijn de betere doolhoven!
Navraag leert dat het 'levensgroot labyrint', ondanks de blije aankondiging helemaal nooit op het Badhuisplein heeft gestaan. Dat hield Zandvoort slim stil. Het ronddolen was daardoor des te leuker.

 Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 27 juli

Krimvrede

De Delft is geen Zwarte Zee. Terwijl Turkije en Rusland elkaar eeuwenlang bevochten om een schiereiland, en Rusland en Oekraïne nog onlangs, is er om de Krim tussen de rivier de Delft en de spoorlijn nooit bloed gevloeid. Sterker: Bloemendaal heeft destijds nauwelijks een traan gelaten om het moeten afstaan van dit deel van haar grondgebied.
Op papier mogen er rondom de gebiedsuitbreidingsplannen van Haarlem begin vorige eeuw dan wel stevige stammenstrijden zijn uitgevochten, zo niet om Overdelft. Wat moest Bloemendaal nou helemaal met veengrond?
Het wijkje tussen ijsbaan en Pim Mulierstadion ligt er op een doordeweekse zomermiddag uiterst vredig bij. Zelfs de oorlog om de parkeerplaatsen die hier in het verleden tijdens de Honkbalweek nog wel eens uitbrak, is met een systeem van tijdelijke parkeervignetten in een langdurige vrede gesmoord.
Waarom Overdelft in de volksmond De Krim is gaan heten, is niet precies duidelijk. Vermoedelijk is het vanwege zijn afgelegenheid en positie tussen spoor en riviertje wel vernoemd naar het beruchte schiereiland. Verder lijkt er nauwelijks een verband.
Tegen de Haarlemse stemverhoudingen in kozen de inwoners van de De Krim bij het referendum van 6 april vóór een associatieverdrag met Oekraïne. Dat dan weer wel.


. Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 23 juli

Schijtvogel

Kauwen, spreeuwen, meeuwen, zwaluwen, koolmezen, reigers, eenden en futen - het maakt me eigenlijk niet zoveel uit van welk merk ze zijn. Ik heb iets met vogels. Ik vind ze mooi, grappig en eigenwijs. Dat ze al hupsend of zittend op een tak hun snavel moeten gebruiken om het gebrek aan handen en zelfs voorpoten op te lossen, vind ik bijna even intrigerend als het feit dat ze kunnen vliegen.
Verder heb ik weinig verstand van ze.
Toen ik eerder deze week aan het begin van de avond langs de Dreef fietste, zag ik tot mijn verrassing een prachtige roofvogel boven mijn hoofd op een lantaarnpaal zitten. En hij bleef daar doodgemoedereerd zitten toen ik afstapte om hem beter te bekijken. Of het een buizerd was of toch een valk of - wie weet - een sperwer, weet ik niet zeker. Dat Van der Valk ooit bedacht een toekan op het dak te moeten plaatsen bij wijze van logo, heeft mijn gevoel voor roofvogelherkenning vroegtijdig volledig verstoord, vrees ik.
Terwijl ik bewonderend een foto maak, komen er twee puberjongens aangefietst. Als ze de lantaarnpaal met vogel naderen, kijken ze kort omhoog, draaien vervolgens - alsof het zo is afgesproken - allebei een beetje aan hun stuur om vervolgens met 'n boogje onder de lantaarn door te fietsen. ,,Zoiets moet niet op je schijten...", hoor ik de één tegen de ander zeggen.

copyright RS

 Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 20 juli

Gensverslavend

Sinds we afgelopen weekend uitgebreid op pad zijn geweest om oude grenspalen in de omgeving te vinden, zie ik ze overal. Ook als ze er niet zijn. Grenspaaltjes vinden blijkt even verslavend als het aloude vakantiespelletje 'nieuwste kentekenplaten spotten'. Of - zo kan ik mij voorstellen - als dat Pokémon-Go, het virtuele tikkertje waarmee twintigers deze zomer hun kinderjaren 2.0 herbeleven.
Een grenspaaltjes-app zou best handig zijn, bedenk ik me, terwijl we al twee uur lang door de Waterleidingduinen struinen. We hebben inmiddels 57 herten gezien, mijn jeugdige Zomerpaginacollega heeft al twee Pokémon gevangen, maar we hebben nog géén paal.
Er is ooit wel iemand begonnen met zo'n app, zag ik al googelend, maar die heeft kennelijk niet doorgezet. De downloadpagina is althans 'niet beschikbaar'.
Wij speelden vroeger op straat 'grensje', dwalen mijn gedachten af. Zonder app. Maar mét een krijtstreep op de stoep waarover je per skelter, step of fiets smokkelwaar langs je douanevriendjes moest zien te krijgen. Het smokkelwaar bestond, zo hadden we afgesproken, uit blaadjes van de ligusterhaag aan het einde van de straat.
'Daar!' hoor ik mezelf in merkwaardige extase roepen. ,,Een Pokémon?'', klikt het grappend naast me. Maar de grenspaal staat er echt.

 Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 20 juli