IJsje

Met twee amandelen minder, een verkleinde huig en een ingekort gehemelte lig ik pijn verbijtend en ijsjes etend op bed. Ik ben niet thuis. Na de operatie is het huis van mijn ouders, het huis waar ik opgroeide in Europawijk, een tijdelijk, veilig en vertrouwd hersteladres.
Ik lig op de zolder, zonder uitzicht op de zomerse aprildag die zich buiten voltrekt. Ik moet het doen met de geluiden door het open raam. Ze zijn hier in al die jaren niet wezenlijk veranderd, die geluiden.
Ik hoor vogels. Ik hoor het geruis van auto's op de Engelandlaan, en zo nu en dan het donkerder gebrom van een stadsbus. In de verte klinkt een boor- of schuurmachine, een vliegtuig trekt een geluidsstreep boven het dak, en in de tuin wordt op gedempte toon gepraat. Ik hoor kinderen spelen.
Ik dwaal terug naar mijn eigen kindertijd, in ditzelfde huis. De geluiden van een zonovergoten dag beloven alles. Wordt het knikkeren? Een speurtocht? Of toch het douanespel of tenten bouwen in het park?
Ik herbeleef de spanning van het kiezen op een eindeloze, mooie dag. Voor nu kies ik, misschien wel net als toen: ,,Mam, mag ik nog een ijsje?''
Hemel, wat doet die keel me zeer.

(woensdag geschreven, vandaag ook geplaatst in rubriek '60 Seconden' in Haarlems Dagblad. Foto: maandag kort na ingreep in ziekenhuis)