Ik was 16 en hoorde op de wekkerradio in de slaapkamer van mijn zusje in een kort en droog berichtje dat een popheld die ik nog maar kort daarvoor had ontdekt en mij de ogen wijd had geopend voor een genre dat ik tot dan toe niet kende dood was. Het waren mijn eerste tranen om het verlies van iemand die ik persoonlijk niet kende.
Ik had Lynott leren kennen via een van de eerste commerciële tv-zenders die we in Haarlem konden ontvangen: Sky Television. Mick Wall had daar een hardrock-show genaamd Monsters of Rock, waarin Phil regelmatig studiogast was om de vertoonde clips van commentaar te voorzien. Wat werd er vertoond? Jee.. Iron Maiden, Twisted Sister, Scorpions, oudjes van Deep Purple, Marillion. Ik was niet zo thuis in het genre en zag in Lynott een sympathieke, steevast verkouden, nasaal pratende, intelligent vertellende vent op wie je een beetje zou willen lijken.
Hij bracht zijn (achteraf gezien) laatste muzikale wapenfeit uit, die in Monsters of Rock vaak werd vertoond: Out in the fields, een geweldig spannend nummer samen met zijn oude maatje Gary Moore. Ik kocht de single en raakte vervolgens bevlogen door de B-side: Military Man/Still in love with you. Hardrock en blues met die onwaarschijnlijk ongewone maar innemende stem van Lynott. Aanleiding zat om zijn vorige platen te kopen en allengs een genre verder te ontdekken. Om uiteindelijk te zien dat Lynott maar zeer ten dele in dat metalgenre paste en het waar kon had omgebogen, vervormd, maar vooral had gebruikt.
Ergens halverwege was er dat bericht dus op die wekkerradio. Het was een zaterdag. Waarschijnlijk zat het bericht in het ANP-bulletin tussen Los Vast en de Dik Voor Mekaar-show..
Popblad OOR (wat toen nog een mooi popblad was) kwam vervolgens met een mooi ontroerend afscheidsverhaal. Om een of andere reden is dat nummer steeds meeverhuisd en kan ik dat kennelijk nog steeds makkelijk vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten