En
dan denk ik aan Wim. Die ik niet echt ken, maar wel heb meegemaakt, en
die ik een mooi mens vind. En die dood gaat, heel binnenkort. En die ik van de
week bezocht, half interviewend half gewoon kletsend over 'joh, wat
gebeurt er in hemelsnaam met je?' - bij een kopje thee met koekjes,
onszelf verbazend dat hij sinds een dag opeens niet meer kon lopen.
Er
staat maandag een verhaal over in de krant, en als het goed gaat wat we
hopen, maakt mijn collega Annemieke
daar de aanvulling bij over Wims allerlaatste wens: morgen afscheid
nemen van 39 jaar basisschoolleerlingen. Ik weet dat ik 90 procent van
alle mooie droogkloterige herinneringen en alle, met pretogen
uitgesproken anekdotes niet heb kunnen opschrijven, omdat dat de wetten
van de journalistiek zijn.
Iemands zei dat het een mooi verhaal was. En
de rest deel ik wel met mensen die hem beter kende dan ik. Ik koester wat
hij met me deelde, bij die kopjes thee met koekjes. En ik bid dat hij
morgen zijn laatste ding kan doen. En zo denk ik dus aan Wim. Dank je
wel, Wim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten