Stukje

Ze was al vier keer doorverbonden voor ze mij aan de telefoon kreeg, een oudere vrouw uit Zandvoort. Ze wilde een stuk in de krant, vertelde ze met bekraste stem. Over 'de euthanasie!' Ze had van haar dokter begrepen dat ze toch wel erg zwaar ziek moest zijn om 'de euthanasie' te 'kunnen doen', terwijl ze toch baas over 'eigen lijf' was.
Of er een journalist langs kon komen om dat op te schrijven?
Ik voelde me enigszins overvallen. Wilt u dood dan?, vroeg ik omdat ik even niets anders te vragen wist. Kennelijk ging het daar allemaal niet om. Ze had al eens eerder met een stukje in de krant gestaan, vertelde ze, en dat was haar wel bevallen.
,,U kunt mij dus interviewen. En dan wil ik ook iets zeggen over die buitenlanders. Die maar kinderen verkrachten. Dat zijn geen vluchtelingen. We hebben eigen zwervers, en daar doen ze niks voor. Die vluchtelingen krijgen zo maar een hotel. Dus dat moet u dan ook opschrijven.''
Ik zei dat we niet zomaar mensen met meningen interviewden. Omdat we dat nu eenmaal niet deden. En ik zei dat ze natuurlijk wel een ingezonden brief naar de krant kon schrijven. ,,Kan dat?!'', vroeg ze. Haar stem had ineens iets opgeruimds gekregen. Toen noemde ze me een schat, en zei dat ze dát zou doen.

Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 12 november.