Linsey

Mijn stad is er voor eeuwig. Ik ben slechts passant. Zo loop ik in mijn stad, mezelf steeds verwonderend over wat is, was en wat misschien nog komt. Alles is vergankelijk, maar de stad blijft. En zo bouwt de stad mij op, en ik haar nauwelijks.
Er worden fietsenrekken weggehaald en teruggezet, Loutje staat op zijn sokkel, en elke avond om 9 uur klinken de Damiaatjes.
Decennia geleden, voor ik geboren werd - denk ik - klonken die Damiaatjes trouwens twintig minuten. Tegenwoordig is dat een vol half uur. Ze zouden eigenlijk precies 12 minuten en 19 seconden moeten luiden, legde de dichter Jan Kal me eens uit op het terras van café Koops. Als verwijzing naar het jaartal van de verovering van Damiate.
Toen ik, ik denk in 1997, voor het eerst Koops binnenstapte, was ik verbaasd dat ik dit eeuwenoude café nooit eerder had opgemerkt. Het bleek pas een paar jaar te bestaan. En pas jaren dáárna hieven wij het glas omdat eigenaar Rolf ook echt eigenaar was geworden.
Vier jaar geleden wandelde Linsey daar binnen en sindsdien werkt ze er sinds mensenheugenis. Maar donderdagavond dronken we dan toch op haar allerlaatste dag als barvrouw hier.
In snippers en kleine fragmenten verandert de stad, die in al zijn eeuwigheid dezelfde blijft.
Dank je nogmaals, Linsey.
Proost!

Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 28 februari.

Linsey Foto copyright RS