Rust zacht, Carel Visser

Beeldend kunstenaar Carel Visser is dood, en ik schrok toen ik dat gisterochtend hoorde. Niet omdat ik een groot bewonderaar van hem ben, trouwens. Hij heeft prachtig werk gemaakt, daar niet van, maar zijn ongetwijfeld veruit lelijkste kunstwerk staat pal voor mijn slaapkamerraam. Het is de metershoge zwart-wit gevlekte betonnen paal met rode hanenkam die Visser in 1989 in opdracht maakte ter ere van 150 jaar Nederlandse Spoorwegen. Die paal staat nu al ruim 25 jaar buitensporig wanstaltig te wezen op de hoek van de Amsterdamsevaart en de Gedempte Oostersingel Gracht.
Ik heb het me vaak afgevraagd: Zou Visser nou gewoon zijn dag niet hebben gehad? Is dit zijn antwoord op te vaak een trein gemist? Of werd de creativiteit van de kunstenaar hier wellicht vermorzeld in het keurslijf die de opdrachtgevers hem hadden aangetrokken?
Misschien lag het wel aan mij. Jaren geleden vroeg ik het aan een collega-kunstredacteur: 'Wat is dit, hoe moet ik hier naar kijken?' Hij kwam niet verder dan: 'Die Visser is een groot kunstenaar hoor...'
Het oordeel van zijn opvolger, jaren later, in een rubriek over buitenkunst die we samen maakten, was uitgesprokener. Zij stelde: 'Visser was hier het spoor bijster'. Daar kon ik vrede mee hebben. Rust zacht, meneer Visser.
 Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 3 maart.

foto RS