Gensverslavend

Sinds we afgelopen weekend uitgebreid op pad zijn geweest om oude grenspalen in de omgeving te vinden, zie ik ze overal. Ook als ze er niet zijn. Grenspaaltjes vinden blijkt even verslavend als het aloude vakantiespelletje 'nieuwste kentekenplaten spotten'. Of - zo kan ik mij voorstellen - als dat Pokémon-Go, het virtuele tikkertje waarmee twintigers deze zomer hun kinderjaren 2.0 herbeleven.
Een grenspaaltjes-app zou best handig zijn, bedenk ik me, terwijl we al twee uur lang door de Waterleidingduinen struinen. We hebben inmiddels 57 herten gezien, mijn jeugdige Zomerpaginacollega heeft al twee Pokémon gevangen, maar we hebben nog géén paal.
Er is ooit wel iemand begonnen met zo'n app, zag ik al googelend, maar die heeft kennelijk niet doorgezet. De downloadpagina is althans 'niet beschikbaar'.
Wij speelden vroeger op straat 'grensje', dwalen mijn gedachten af. Zonder app. Maar mét een krijtstreep op de stoep waarover je per skelter, step of fiets smokkelwaar langs je douanevriendjes moest zien te krijgen. Het smokkelwaar bestond, zo hadden we afgesproken, uit blaadjes van de ligusterhaag aan het einde van de straat.
'Daar!' hoor ik mezelf in merkwaardige extase roepen. ,,Een Pokémon?'', klikt het grappend naast me. Maar de grenspaal staat er echt.

 Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 20 juli