Afgelopen zondag, op 1 september, is de metereologische herfst begonnen. Dat zal best, dacht ik nog toen ik daar ’s ochtends vroeg in het radioprogramma
Vroege Vogels over hoorde praten. Hoewel een legertje spinnen al een paar weken bezig is ook mijn appartementencomplex langzaam dicht te bouwen (zie ook
hier), lag de zonnigste dag van deze zomer juist voor ons!
Een dag later landde ik ’s middags op het terras bij Koops en zag met mijn eigen ogen dat de herfst inderdaad was begonnen. Bergen bladeren hadden zich opgehoopt onder de tafeltjes.
Erg vind ik het overigens niet hoor. Zoveel leuks heeft deze zomer niet gebracht. Ik hou wel van de herfst. En ja, daar horen alle clichés wat mij betreft bij: vroege schemeringen, behaaglijk binnen, een mooi stortbui, de zon die vervolgens doorbreekt en de natgeregende wereld laat fonkelen al was ze een
diamanten schedel van Hirst. For the love of God...!
De herfst is bovendien vaak lief voor me geweest. Aan die van vorig jaar bewaar ik warme herinneringen. Dus nee, laat de herfst maar komen. Ik zuig mijn neus alvast vol voor die heerlijke geur van rottende bladeren in de goot!
