zondag 18 oktober 2009

Foto

Geen foto's van mij afgelopen week van het uithijsen van de Melkbrug. En dat terwijl ik toch graag fotografeer en iets met de bruggen over het Spaarne heb, in het bijzonder met de Melkbrug. Maar ik was de stad uit. Voor een ééndaagse fotocursus van de krant. De ironie zal niemand ontgaan.
Onderdeel van de cursus was een aantal praktijkopdrachten bij een Alkmaars winkelcentrum in renovatie. Ik kan er kort over zijn: ik heb van die opdracht niet bijzonder veel gebakken. Het was ook niet slecht, maar ook niet geweldig. Ik had er wel een bijzonder aardige ontmoeting. En dat leverde een andere aardige foto op.

Een van de opdrachten behelsde het portretteren van een buurtbewoner (m/v) die kennelijk een mening over de renovatie had. Een eerdere poging die opdracht te volbrengen had uiteindelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd en ik besloot een nieuw slachtoffer vinden. Zo kwam het, dat ik een oudere dame met een fiets aan de hand aansprak. Ze bleek nogal schuchter.
Ik legde haar uit wat ik aan het doen was en vroeg haar of ze voor heel even mijn model wilde zijn. Maar ze had helemaal geen mening over die renovatie, zei ze. Ik vertelde dat we dan al één ding met elkaar gemeen hadden. En dat 't me alleen om het plaatje ging. ,,Neemt u toch maar liever iemand anders'', zei ze. ,,Ik ben niet mooi.''
,,Zou u me echt niet heel even willen helpen?'', probeerde ik nog...

Toen vertelde ze me, dat ze niet graag op foto's stond. Ze vond het niks. Ze had ook maar één foto van zichzelf, en die was nog uit de oorlog.
Op dat moment reikte ze naar haar fietstas, waar ze een bruine envelop uit haalde. In de envelop zat een prachtige oude foto van een jong blond meisje dat met grote onbevangen ogen de fotograaf aankijkt.
Ik was heel even sprakeloos.
De vrouw begon over haar jeugd te vertellen, en over de oorlog, en over haar moeder, die joods was, en over haar vader, en over de Jodenster op de jas van haar moeder aan de kapstok op de gang. Ik luisterde naar haar verhaal en ik keek naar de foto.
,,Zal ik u met die foto in uw handen fotograferen?'', zei ik. Ik was mijn opdracht allang vergeten. Ik vond deze vrouw met deze foto in haar handen prachtig.

Ze liet het toe dat ik haar fotografeerde. Ze kantelde de foto op mijn aanwijzingen en liet toe dat ik haar schouders een klein beetje dwars zette.
Ik drukte een paar keer af en liet haar toen de foto zien die ik gemaakt had. ,,Wilt u een afdruk?'' Dat wilde ze niet.
We praatten nog even over de oorlog en over het gezin waar ze als klein meisje deel van uit had gemaakt. Vlak voordat we afscheid namen - ik moest echt nodig weer terug naar mijn 'klasje' - vroeg ik haar of ze die foto van haar als jong meisje altijd bij zich had.
,,Nee'', zei ze. ,,Alleen vandaag... Ik had 'm meegenomen om 'm iemand te laten zien. En nu heb ik 'm aan ú laten zien.''

zaterdag 10 oktober 2009

Sportief

Tussen alle serieuze politieke beschouwingen van het Haarlemse tunneldebacle door, gisteren een leuk klusje. Papierprikken met een bronzen medaillewinnares.
Hoofd facilitaire zaken Luc Kerkmeer van afvalverwerker Spaarnelanden belde woensdag. Hij en anderen van het bedrijf hadden een dag eerder collega Sonja Tol opgehaald van Schiphol. Tol was even daarvoor de trotse winnaar geworden van brons op het WK schermen in Turkije. Ze hadden ook een fotootje gemaakt. Of dat iets voor de krant was.
Hmmm... Het fotootje bleek cliché en mosterd na de maaltijd. Bronzenplakwinnaar houdt plak op, op Schiphol. Tol is bovendien geen Haarlemse, maar Haagse. Als we als HD al iets met haar zouden kunnen doen, dan in verband met de afvalverwerker waar voor ze werkt en dat - en dat is ook best noemenswaardig - haar in staat stelt topsport te bedrijven.

Het was zomaar een ideetje. ,,Het lijkt mij wel leuk om haar in vol ornaat papier te laten prikken. Met haar degen. Zou ze daarvoor te porren zijn?''
Ze zei ja. En Spaarnelanden deed, met hulp van papierinzamelaar Brantjes, enthousiast mee.. Heel sportief!





Bijgaande foto's maakte ik louter als kiekjes met mn mobieltje terwijl United Photos-fotograaf Paul Vreeker voor het echie bezig was. Zie ook hier.


maandag 5 oktober 2009

Pestbui

Ik stond vanmorgen heel erg erg plezierig op. Ik had heerlijk (uit)geslapen en de erg fijne middag en avond van gisteren zat nog ik mijn lijf.
Ik had echt zin in vandaag.
Maar ik ben kennelijk niet bestand tegen invloeden van buitenaf. En dan heb ik het niet over de regen, want zoals ik gisteren genoot van de herfstzon kan ik zo'n herfstregenbuitje begin oktober heel goed hebben.
Maar iedereen schijnt vandaag chagrijnig te zijn. En weet dat kennelijk niet bij zichzelf te houden. En ik ben daar blijkbaar veel te gevoelig voor, betrek dat op mezelf en heb nu een ongelooflijke pestbui en nergens zin meer in voor vandaag.
Klotezooi. Volgende keer als ik vrolijk ben , zet ik mijn telefoon uit.





(Ondertussen is nu ook Bratislava online: