Ze glimlacht vriendelijk en haar ogen stralen vrolijk als ze opkijkt en een bekend gezicht tussen de passanten boven haar ontdekt. Zelf zit ze laag, op een visserskrukje, strategisch voor de deur van de supermarkt. Op schoot heeft ze een trekharmonica, maar erop spelen doet ze niet echt. Ze houdt het ding eigenlijk alleen maar vast. Voor het plaatje.
Hoe oud is ze? Geen idee, jong. Waar ze vandaag komt? Polen, Roemenië, Bulgarije, ergens uit die richting.
Ik ben een van haar bekende gezichten. Haar naam weet ik niet. Ik kom nooit verder dan te vragen of het goed met haar gaat.
‘Gaat goed’, zegt ze dan in iets dat lijkt op een klanknabootsing van het Nederlands.
Welk een leed gaat er achter dit meisje schuil, dat ze hier elke dag zit, ver weg van huis? Er zitten er steeds meer zoals zij in Haarlem, en je mag er vanuit gaan dat de kans groot is dat ze zich - op hun visserskrukjes - gevangen weten in een netwerk van criminelen.
Is dit meisje ook zo’n Oost-Europese slavin, die weliswaar niet in de seksindustrie, maar dan toch in het bedelcircuit voor haar bazen aan geld moet zien te komen? Loopt ze gevaar als ik haar dat vraag?
Ik geef haar een euro en glimlach terug. ,,Gaat het goed?’’ ,,Ja, gaat goed.’’
(Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 12 maart)
