Kristallnaach

Hopelijk in 2011 weer ietsjes minder actueel.
Kristallnaach van Bap (1982) in plat Keuls, maar hieronder door mij vertaald.
(tekst aanklikbaar voor vergroting)

Zout

Terwijl ik tijdens mijn kerstontbijt een klein beetje zout op mijn net gepelde eitje strooi, verbaas ik me nog weer eens over wat mijn eigen krant afgelopen week wist te melden. Over zout. Niet minder dan 600 ton zout was er de afgelopen dagen in de straten van Haarlem uitgestrooid om de gladheid te bestrijden. Zeshonderdduizend kilo zout! Waar laat je dat?

Ik kijk naar mijn eitje, dat met een beetje fantasie op een stijfbevroren hoopje sneeuw lijkt, en zie de net gestrooide korrels keukenzout erop glinsteren. Hoeveel zout zou dat nou zijn, in gewicht?
Op kerstavond breng ik al jaren binnen Haarlem zelf mijn kerstkaarten rond, op de fiets. Voor het tweede achtereenvolgende jaar was dat een pittige tocht.

Tussen de woonblokken die zo typisch zijn voor Molenwijk (mijn tante van 82 woont daar) waande ik me op Poolexpeditie. De Hagestraat in de Burgwalbuurt had verdomd veel weg van een bevroren sloot. En zo kwam ik op tal van plekken die niet hadden geprofiteerd van die enorme berg zout die Haarlem als wapen in de sneeuw- en gladheidbestrijding had ingezet.

Tussen de adressen door reed ik noodgedwongen midden op de wél schoongestrooide doorgaande wegen. De wegkanten – met of zonder fietsstrook – waren onbegaanbaar want tijdelijk ingericht voor met zout gelardeerde sneeuwbermen. De fietsoversteekplaats tegenover het Spaarne Ziekenhuis (!) in Heemstede bleek afgesloten met een kniehoge, voor autoverkeer aan de kant geschoven sneeuwhoop. Achter me toeterde een automobilist, die vond dat ik als fietser niets op zijn rijbaan te zoeken had. Toen had ik nog zes kerstkaarten te gaan.

Ik neem een hap van mijn eitje. Hij is precies goed. Ik pak het zoutvaatje. Tijd voor een tweede strooibeurt.

Sti-hille nacht...

Man alleen met kerst, want weekenddienst krant. Nou, dan niet slecht toch? Reebiefstukje, spruitjes met kastanjechampignons en ui, aardappelpuree, wijntje erbij..

Sneeuwvogels

Sneeuwploeteren en ijsglijden

Fotoreportage die ik woensdag maakte voor HD. Met als bijgaande tekst (aangepast):

'Haarlemmers ploeteren dezer dagen door sneeuw en over ijs. Zeker op de fiets is het onzeker manoeuvreren door de sneeuwbermen die de schuifwagens langs de rijbanen achterlieten. Helden blijven in het zadel. Zij die op zeker heelhuids de kerstdagen willen halen, stappen op de slechtste stukken af. Maar ook lopend is voorzichtigheid geboden. Dus is de blik voortdurend gericht op de twee meter grond vóór de eigen voeten. Dan maar even niet veel verder kijken dan de neus lang is.'

Amsterdamse Poort sneeuwvrij maken

Fietspad Amsterdamsevaart

Glibberen in Slachthuisbuurt

Kenaupark

Blik op onbetrouwbare gladde tegels in Cronjéstraat

Trappetje bij Scheepmakersdijk: toch maar niet doen?

Kruisstraat

Sneeuwbermen op de Velserstraat

Vrouwehekbrug of -helbrug?

IJspegels

Intrigerende ijspegels aan straatlantaarn voor mijn huis.

 Intrigerende ijspegels aan dakraam aan achterkant van mijn huis.

En nog meer pegels:

Voet barst van de kou (twee spoken)

De Voet van Mercurius bij de Gravestenenbrug barst dus van de kou (letterlijk), ik schreef het deze week al in Haarlems Dagblad. Jammer, 't is in alle opzichten een leuk beeld. Vooral ook om het waarom het daar staat. Afijn, lees dat stukje.
Het is niet dat ik dat allemaal hier wil herhalen voor niet-Haarlems Dagblad-lezers. Het is omdat een detail in de foto die ik afgelopen maandagmiddag maakte (stadsgenote Willemien Spook was mijn toevallige getuige) onder de drukpers van de krant is verdwenen en ik die hier toch graag nog even wil laten zien.

Een kerktoren in de mist, die van de Bakkenesserkerk. Als een statige geestverschijning. Mooi toch?
(afbeeldingen aanklikbaar)

Mist

Zoals Erwin Krol straks vast gaat zeggen: ,,Het was vandaag een grrrauwe, grrrijze dag...''
Maar wat voor een grrrijs!

Aalscholvers halverwege

Op de fiets naar Amsterdam, in mijn geval voor een Sinterklaasfeestje, kom je ze tegen. Bij Halfweg. Als ware het douanebeambten. Nog iets aan te geven?
(foto's aanklikbaar)

Een dun laagje sneeuw

(met sneeuwbal-graai-littekens)

Schoorsteen / maan

(zou de goede Sint nog komen...)

Zondagochtendgevoel

(gevolgd door een bijpassend zondagmiddaggevoel..)

Hulde aan de zelfironie

Een beeld voor Mulisch in Haarlem? De vraag lijkt me wat aan de vroege kant, nu het lichaam van de schrijver nog ligt opgebaard. Maar kennelijk is haast geboden. Je kunt maar de eerste zijn die het initiatief ervoor nam. Veel meer kansen om alsnog iets van de glans van de beroemde dode op je laten afstralen, zijn er straks niet meer.

Burgemeester Schneiders is er desondanks niet zo voor, liet hij al weten. Mulisch zou niet zo’n grote rol hebben gespeeld in het literaire leven van de stad. Los van het feit dat dat te betwisten valt, is het een rare reden. Was Mulisch soms voor Jan Doedel ereburger hier?

 Van mij mag-ie er komen, dat beeld. Mulisch hoort bij de vele mythes die Haarlem kent. Dat hij zich zo vaak laatdunkend over zijn geboortegrond heeft uitgelaten doet daar niets aan af. Dat versterkt de mythe eerder.

Ik pleit voor een levensgroot standbeeld van Mulisch in theekoepeltje Eindenhout. Vorig jaar nog, bij de onthulling van het gerestaureerde koepeltje, poseerde de schrijver er precies zoals hij dat ook in 1963 had gedaan: met de armen zwaaiend alsof hij zojuist de horlepiep wil gaan dansen. Griekse god en Paljas tegelijk. Spottend met zichzelf en zijn omgeving.

Giet die houding maar in brons. Als ultieme hulde aan de door Mulisch beleden zelfironie.

En nu we 't toch over beelden hebben: kunnen we die door burgemeester Pop destijds ogenschijnlijk uit de Wehkamp bestelde rommel ter ere van Lennaert Nijgh nu eens vervangen door iets fatsoenlijks?

(foto van site Haarlems Dagblad, zie HIER)

Het weer

Wisselend bewolkt met hier en daar een schitterende dubbele regenboog...

 

(hedenmorgen 9.09 uur)

Dead Walkman Walking

Sony's Walkman is definitief ter ziele. Zie bericht hier.
 Ik heb er twee of drie gehad. Mijn eerste was een rooie. Ik denk gekregen toen ik in de derde of vierde zat van de middelbare school, eerste helft jaren tachtig.
Toen die na jaren kapot was, heb ik een chroomkleurige gekocht. Daarna, een waarmee ik ook kon opnemen (weet niet zeker of die ook Walkman heette, was wel n Sony).
De behoefte van muziek op mijn hoofd ben ik al weer jaren kwijt. Er zit genoeg muziek in mijn hoofd om onderweg 'aan te zetten'. Een MP3 speler heb ik dan ook nooit aangeschaft, die in mijn telefoon wordt niet gebruikt.
Maar heb toch een hoop plezier van die Walkman gehad destijds, toen er kennelijk meer behoefte was om buitenshuis de buitenwereld buiten te sluiten door muziek.

Die tweede heb ik ongebruikt trouwens nog wel.

Beet!

Vertelde vorig week al dat een spin druk bezig was mijn balkon herfstdicht te weven. Ik dacht afgelopen weekend dat hij verdwenen was, de wind had een te grote greep op zijn web gekregen. Maar hij is een stukje lager gaan zitten. Dat legt hem geen windeieren. Hij krijgt het vangen steeds beter onder de knie. (foto aanklikbaar)

Kwartje Haarlem (NO)

Was het gisteren echt de laatste stralende zondag van het jaar? Geen idee. Nam het zekere voor het onzekere. Iets meer dan 17 km op m'n dooie akkertje dus in bijna vijf uur. Met een knipoog naar degene die dacht dat ik dit rondje hárdlopend ging afleggen.. :-)

Met onderweg blaffende honden die graag zouden meespelen, een overstekend rups, jampotjes, vliegtuigen die keurig binnen de lijntjes bleven, eigenwijze reigers, een traumahelikopter, een slaperige zwaan, een prijswinnende fotojournalist, een Spaarndamse schrijfster. Niet alles, maar een deel werd gekiekt.