Gerrit

We vonden een hoed. Dat wil zeggen: een vriend van mij zei ineens: ,,Daar ligt een hoed’’.

We zaten achterin de rookruimte van het café waar we vaker kwamen en hadden het nieuws van het overlijden van Gerrit van Dijk net gehoord.

Op een plank, achterin dat café lag inderdaad een hoed. Een zwarte hoed. We hadden die hoed daar nog nooit gezien.

Gerrit droeg een zwarte hoed.

We pakten de hoed. Hij leek helemaal niet op de hoed van Gerrit. Dit was een jodenhoed, ik ken de juiste benaming niet, maar zo’n hoed die je op het Waterlooplein koopt en die vaak door joden wordt gedragen. Zo’n hoed. Maar wel zwart.

We pasten de hoed. Hij stond mijn vriend beter dan mij. Al paste hij me wel, terwijl ik toch een vrij grote kop heb. Een vriendin in het gezelschap zakte hij over de oren.

Op mijn mobiele telefoon draaide we toen een filmpje van Gerrit: Pas a deux, een van de mooiste films die Gerrit volgens mij heeft gemaakt. In het voorste gedeelte van de kroeg werd discomuziek gedraaid. Maar dat hoorden we niet. Niet echt.

Toen het filmpje klaar was, keken we naar de zwarte hoed. En naar elkaar. Er viel op dat moment gewoon even heel erg weinig te zeggen. Dus keken we. Naar die hoed.

Poppenkast

Rikkie en Slingertje. Copyright RS

Oog in oog stond ik gistermiddag met de beroemde Haarlemse poppenkastpoppen Rikkie en Slingertje. Ter gelegenheid van een kleine tentoonstelling staan ze momenteel in een vitrinekast in de Stadsbibliotheek.
De opening van die tentoonstelling werd opgeluisterd met een heuse poppenkastvoorstelling door gelegenheidsspelers Michaëla Bijlsma en Joost Mulder. Dat was reden te meer om even te gaan kijken. Poppenkast wordt er nog altijd volop gemaakt in deze stad - vorige week nog met de verkiezing van de nieuwe stadsdichter - maar hoe vaak gebeurt dat nou nog met poppen?!
Het was er best druk, vooral met 'kinderen van vroeger': vijftigers, zestigers en nog ouder, die gezeten op kleine krukjes de poppen hoorden spreken. In hun midden bevond zich Edith Baartmans-Otten, weduwe van de geestelijk vader van Rikkie en Slingertje. Ze genoot, en dat was een genot om te zien.
Ik zelf moet terug naar mijn allerprilste jeugdherinneringen om bij Rikkie en zijn aapje te komen. Ik was nog geen vijf toen de tv-serie stopte. En hoewel ik me flarden voor de geest kan halen van een bezoek aan poppentheater Merlijn, weet ik eigenlijk niet of dat geheugen of verbeelding is.
Het doet er niet veel toe. Als ik de gordijntjes van mijn herinneringen open schuif, komt er volstrekt onschuldig kinderlijk plezier tevoorschijn. En daar ging het gistermiddag om.

(ook verschenen in de rubriek '60 seconden' in HD van 22 oktober)

  

Edith Baartmans voor de poppenkast. Copyright RS

PS: Toen ik later die middag op de redactie van Haarlems Dagblad was, móest ik de kelder in om de krant op te zoeken met die foto die me zo helder voor ogen staat. Een indrukwekkend beeld, op de voorpagina. Datum: 10 september 1993:

 

Gerrit

Door potloodstreek gegrepen,
opgetild in kleurenkrijt
en meegesleurd in strepen,
door verwrongen werkelijkheid
en ingekleurde dromen
langs Mickey Mouse, Tarzan, Betty Boop
dansend door de wereld,
dansend in een strijd
Het kind dat er moest komen.
Vaders hand, bij-na vastgepakt
Een vermoorde vlinder vastgeplakt
Met in JUTE gehulde idealen,
blokjes kaas op donderdag,
een vooropgezet verdwalen

‘Ik tel mijn dagen,
Ik tel mijn tekeningen’
We vieren veertig jaar,
Help, de tekenaar gaat dood.

Hij. Pakt. Mij. Langzaam. Op
Beweegt me,
Dus… ik ben…

Dan is het pauze
Tijd voor sigaret
Gouden kalf op de revers
Zilveren  kringen om het hoofd
Glimlach in de ogen
Ja, nu nog even zeiken voor de foto
Gerrit. Houdt. Nooit. Op.

Lief liedje

Dit weekend voor het eerst gehoord. En ik vind t een lief, ontroerend liedje. Om te delen dus.

Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt,
Waar ik niet bij wil horen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt
Waar ik niet aan voldoen kan
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als de avond valt,
En ’t is mij te donker,
Mag ik dan bij jou?
Als de lente komt,
En als ik dan verliefd ben
Mag ik dan bij jou?
Als de liefde komt,
En ik weet het zeker,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m’n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij
Kom wanneer je wilt,
‘k hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?

Zadeldekjes

Knalgeel kleurde het Stationsplein deze week ineens. Van tientallen zo niet honderden fietszadeldekjes. Was dit de opmaat voor het feestje dat de gemeente morgen viert omdat het plein na bijna vier jaar eindelijk af is? Nee. De Haarlemse sportschool Sportcity had de billendrooghouddekjes bij wijze van reclamestunt verspreid, zo bleek. Ook mijn fiets was ermee versierd. ,,Hmm'', dacht ik, ,,moet ik nu ook al een NEE/NEE-sticker op mijn zadel plakken om van ongeadresseerd reclamedrukwerk verschoond te blijven?'' Mijn collega vond dat een rare reactie. Ze wilde mijn dekje graag hebben.
Ondertussen blijkt dat ongevraagd dekjes om zadels hangen helemaal niet mág volgens de Algemeen Plaatselijke Verordening. Je hebt er een vergunning voor nodig, net als voor flyeren. Zadeldekjes hebben namelijk net als flyers de neiging spoorslags te veranderen in zwerfvuil.
Manager Frank van Dijk van Sportcity wist niets van die regel. Tja, wie wel? En hoewel ik niets met zadeldekjes heb, had ik gisteren wel met hem te doen. De gemeente wil nu namelijk dat hij de dekjes weer weghaalt. Maar ja, hij had er ook al tientallen uitgedeeld aan klanten, en dat mag wél. Hoe moest hij nu in hemelsnaam nagaan wie er met legaal uitgedeelde zadeldekjes rondreed, en wie met illegale? Om het nog moeilijker te maken: die van mij was inmiddels, door 'm aan mijn collega te geven, alweer gelegaliseerd.

(Ook gepubliceerd in de rubriek '60 Seconden' in HD van vandaag)

Adieu SSG

Vanmiddag is de laatste gelegenheid om afscheid te nemen. Maandag gaan de hekken om het gebouw van de voormalige Spaarne Scholen Gemeenschap aan de Zwemmerslaan, een week later doet de sloopkogel zijn onomkeerbare werk.

Ik weet het: voor de een was de SSG niet meer dan een betonnen bunker, voor de ander een meer dan bijzonder gebouw. Ik behoor tot de laatste groep. Dat het gesloopt wordt, vind ik triest. Ten eerste, omdat daarmee het decor van mijn wonderjaren tegen de vlakte gaat. En heus, die jaren hadden ook hun vervelende dagen en weken.

Maar er is meer. De reacties die ik afgelopen dagen van oud-leerlingen kreeg en de gesprekken die ik had met onder anderen oud-conciërge Jan Koene en architect Jan-Willem de Kanter, leerden me andermaal hoe slim dit gebouw in elkaar zit. Intiem in al zijn grootschaligheid, warm ondanks al zijn betonnen robuustheid.

Ter voorbereiding op het afscheid van vanmiddag was ik er deze week een paar keer. Gisteren was dat om wat losse rommel op te ruimen. Ik had daarbij de hulp van Saskia van Warmerdam - ook een oud-leerling, die zich daar spontaan voor meldde omdat ze domweg verliefd is op dit gebouw.

Vroeger moest je van meneer Koene voor straf een half uurtje papier prikken als je voor de zoveelste keer te laat was gekomen. Een rotklus. Gisteren vond ik mijzelf met bezem en vuilniszakken terug in de gangen van mijn jeugd. En ik glimlachte. Het was mijn leukste corvee ooit.

(Ook geplaatst in de rubriek '60 Seconden' in HD van vandaag)

Oudeweg

Betonnen blokken sluiten sinds vrijdagmiddag de nog maar pas opgeknapte oversteekplaats voor fietsers en voetgangers over de Oudeweg af. De veiligheid is er niet meer te garanderen, stelt de gemeente. De bewoners van de tot Sportheldenbuurt omgedoopte Harmenjanswijk moeten voor hun boodschappen in de Amsterdamstraat voortaan maar een stuk omfietsen.
Die omweg voert langs twee met verkeerslichten bewaakte oversteekplaatsen, waar het voor fietser en voetganger lang wachten is. En dan nog rijdt er tegenwoordig altijd wel een auto door rood, weet de buurt. En niemand van de gemeente die daar kennelijk op let. Tsja, wat is veiligheid?
Zolang ze er wonen, steken de bewoners ter hoogte van het spoorviaductje de Oudeweg over. Zij vroegen niet om een flyover die hun straat tot een van de drukste verkeersroutes van de stad maakte en hun oversteekplekje bijna onbegaanbaar. Wel verbaasden ze zich erover dat hun straat voor zoveel extra verkeer niet eerst geschikt was gemaakt.
Toen kwamen de ongelukken. En kwamen er alsnog maatregelen: rode fietspadtegels, waarschuwingsborden, verkeersbrigadiers, een tijdelijke wegversmalling. Doekjes voor het bloeden.
Nu is hen de oversteekplaats afgenomen. Zo voelt dat.
Het is precies een week nadat het laatste slachtoffer viel, dat met ernstig hoofdletsel naar het ziekenhuis werd gebracht. Het gaat om Tante Mijntje van 72, die met haar gehandicapte man pal aan de Oudeweg woont. Niemand weet of Tante Mijntje ooit nog thuis zal komen. En zo niet, hoe moet het dan met haar man?

(eerder geplaatst in de rubriek 60 Seconden in HD van 6 augustus)

 

Don't push me

BENG!!! Een harde vuistslag op de ruit van het bushokje. ,,Het zijn NAZI's, allemaal Godverdomme!!'' Zijn hoofd was rood aangelopen en zijn vuist was nog steeds gebald. ,,Klootzakken!''
Zijn ogen spuwden vuur vanuit dat  steeds roder wordende hoofd.
Zijn vriend keek hem aan. Strak, boos.
,,Klootzakken, man'', zei z'n vriend. En zijn stem ging omhoog, toen hij vervolgde: ,,Maar jij moet normaal doen, man. Jezus! Fuck!''
Ook hij balde zijn vuist. Maar die bleef naast zijn broeknaad hangen. ,,Gewoon kut! Maar Jezus!...''
Ik liep langs, en door.
De dj in het café had me even daarvoor teruggebracht naar het prille begin van de hiphop. Ik neuriede.
Don't push me cause I'm close to the edge ... ah huh-huh-huh 


 lryics hier: !

Genius Jobs

Heb sinds een paar weken een iPhone van de zaak. Aan het gebruik ervan ben ik nog niet toegekomen, want ik heb een betere phoon van een ander merk en ben verder a-kerkelijk.

 Maar ik moet zeggen: het is inderdaad een wonder van techniek: ik laad 'm 's ochtends op, raak 'm verder niet aan, en zeven uur later is ie weer leeg.

Steve Jobs was a genius!

Schalklink

De nieuwe fietsonderdoorgang bij de Buitenrustbruggen krijgt een naam. B en W maakten het gisteren bekend. ’Schalklink’ gaat hij heten.
Pardon?! Nee, echt!
Wie verzint zoiets?, was mijn eerste reactie. En dat was niet uit bewondering. Daarna: Waarom überhaupt een naam?
’De betrokkenen (hulpdiensten, TNT Post, gemeentelijke afdelingen, e.a.) ontvangen daags na besluitvorming informatie over dit besluit’, zo meldt de nota. Hoe zou dat bericht vandaag precies ontvangen zijn bij TNT Post? Met gejuich? Het is niet zo dat er iemand langs die fietsonderdoorgang woont, laat staan dat daar post voor is. Of zullen wij, bij wijze van grap...? Neuh.
Ik kauwde nog even op die naam. Schalklink. Goed, als het beestje dan toch een naam moet hebben: het betreft hier inderdaad een link (verbinding, schakel) naar Schalkwijk, mijn geboortewijk.
In de andere betekenis van het woord klopt de naam ook, bevestigde de Fietsersbond nog onlangs. Vanwege de krappe bocht gaan hier nogal wat fietsers onderuit. Bloedlink, die Schalklink.
Ondertussen vind ik het nog steeds een vondst: een fietspad onder een brug door, dat láger ligt dan het wateroppervlak. ’Link!’, zouden mijn broer en ik vroeger hebben geroepen. In de betekenis die het alleen in delen van Noord-Holland heeft: ’Gaaf! Spannend!’
Schalklink dus. Vooruit. Een verbazingwekkend lelijke, maar verder prima naam.

(Eerder geplaatst in de rubriek 60 Seconden in HD van 12 juli)

Wheels

Poging tot trustenliedje. Voor wie niet slapen kan. Vanwege zoiets als het geluid van iemands wielen...

Loutje

’Staat je goed, Loutje!’, twitterde ik donderdagavond bij een fotootje dat ik maakte van het zojuist in roze vest gestoken standbeeld van Laurens Janszoon Coster op de Grote Markt.

,,Is het Loutje of Lautje?’’, reageerde iemand prompt.

Tja, waarom zou je de naam Laurens (met ’au’) verbasteren tot Loutje (met ’ou’)? En toch is dat tamelijk gangbaar in Haarlem. Lennaert Nijgh deed het zo; ik hou zijn schrijfwijze aan.

Ook de Beeldengids van Haarlem meldt over het beeld van Louis Royer: ’In de volksmond Loutje genoemd’. Met ’ou’.

Lautje is natuurlijk niet fout. Lourens trouwens ook niet. Zie het opschrift van het monument in de Hout: ’Ter Eere van Lourens Janszoon Koster’. Inderdaad, met een ’K’.

Ach, die Loutje. De enige Laurens Jansz. Coster waarvan we zeker weten dat hij heeft bestaan, was lid van het Heilig Kerstmisgilde en woonde op de hoek van de Jansstraat. Maar hij is van net te jonge datum om vóór 1440 de boekdrukkunst te hebben kunnen uitvinden. Een andere Laurens Jansz. ligt sinds 1439 begraven in de Grote Kerk. Maar die heet geen Coster.

Stiekem weten we dat deze twee figuren door elkaar zijn gehusseld, en de rest van het verhaal er zo rond 1560 door ene Jan van Zuren is bij verzonnen.

Hoe je die te koesteren man met kamerjas en mutsje, die zo trots zijn chocoladeletter ’A’ omhoog houdt, precies noemt, maakt dus eigenlijk niet zo heel veel uit. Kijkend naar dat roze vestje en dito handtas, zeg ik: vandaag heet ze voor mijn part Louise.

 (Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 7 juli, Roze Zaterdag) 

Wij Haarlem

En wat hebben we de stad vanavond weer doen leven

Met schaterlach en diepe woorden.

Liefdevol elkanders teksten proevend,

en samen hoog verheven

onder verlate Damiate klanken.

De stad moet ons bedanken

Want ze heeft het o zo nodig, ons dronken uitgesproken leven.

In zekerheid weggespoelde twijfel.

Zo spelen wij onze Haarlemse akkoorden

En leven deze stad, in eeuwigheid voor even

(Zo werd verloren, en gewonnen

Tot huissleutels aan toe)

Zondag 17 juni

Zondagmiddag, op weg naar vader. Het is er de dag voor, Vaderdag en Holland speelt tegen de Portugezen. Langs de Zomervaart dus, op weg naar Schalkwijk. Onderweg weggelokt door een onweerstaanbaar reuzenrad, met gratis uitzicht op het slachthuis, de kerk en het stadhuis - de wind volop in de haren.

Zomervaart

Kruistochtstraat

Voor het reuzenrad, Hannie Schaftstraat

ICT-centrum en voormalige slachthuis, in de verte de Grote Kerk.

In het reuzenrad

Uitzicht op de Grote Kerk

In Schalkwijk juichten mijn vader en ik die avond de Oranjemannen toe. Het mocht niet baten. 

Aan ons lag dat dus niet.

Trappetje

Kleine boompjes, maagdelijk groen gras, een nieuw ’fruiteiland’ en een volledig opgeknapt Monumenteneiland. Het nieuwe Reinaldapark begint nu toch echt vorm te krijgen.

Het zal wennen zijn, ook als het straks af is. Het Reinaldapark, in de jaren zeventig aangelegd om de voormalige vuilnisstortplaats af te dekken, onderscheidde zich van alle andere Haarlemse parken door zijn enigszins ongepolijste inrichting. Het was een beetje een wild park. Eerder bos dan tuin, zeg maar.

Het park moest op de schop, omdat het oude afval nadrukkelijk aan de oppervlakte kwam. Het wordt nu flink opgehoogd, met als gevolg dat alle oude bomen en struiken vervangen moeten worden door nieuwe. Gevolg is vermoedelijk ook dat het 33 ton wegend zwaar kunstwerk van Sjoerd Buisman onbedoeld is verdwenen onder een metershoge nieuwe zandlaag, maar dat is een ander verhaal.

Met nieuwe, jonge boompjes creëer je niet een, twee, drie een nieuwe wildernis. Ik dacht dat dat wel geprobeerd zou gaan worden, maar ben daar inmiddels aan gaan twijfelen. Ik zag de opgeknapte wallenkant langs het water in het noordelijke gedeelte van het park. De knus uitgevoerde houten beschotting blijkt voorzien van eendentrappetjes, bedoeld om eenden en hun kroost een handje te helpen bij het in en uit het water gaan. Meerkoeten mogen er ook gebruik van maken. Nee, daar is niets ’wilds’ aan.

(Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 4 juni)

Domweg gelukkig in de Damstraat

Eind van de middag opgevangen in uurtje voor de deur van een café in de Damstraat:

Man die hond uitlaat moppert in voorbijgaan lichtvoetig over het weer. Het regent.  Beestje schudt zich uit. Met een blik op het beestje: ,,Tja, ik moet dit toch doen.'' Kroegbaas kijkt meewarig naar man en hondje en oppert : ,,Je had misschien ook beter een zeehond kunnen kopen''.

Vaste klant praat over kunst, het weer, de politiek en de prijs van het bier. Vol passie en vast in zijn betoog.  De blik van omstanders is ondertussen gericht op zijn zijn broek, die een welhaast ondefinieerbare maar opvallende kleur groen heeft: niet licht, niet donker, neigend naar vaal, zonder slecht gewassen te zijn. Een ongemakkelijke kleur groen, zogezegd. Vaste klant onderbreekt zijn betoog, kijkt naar zijn broek en zegt:  ,,Mijn vriendin wil graag dat ik er nog zo één koop, in dezelfde kleur blauw.''

Ondertussen leefden we mee met iemand met pijn in zijn pas recht gezette vinger, zagen we een ons bekende reclameman onder een legergroenmutsje weggekropen op z'n scooter voorbij razen, en maakten we plannen over een laat Engels ontbijt met worstjes, scrambled eggs en witte bonen met tomatensaus klaargemaakt onder het 'ei' van een bekende Haarlemse kinderboekenschrijver die niet onverdienstelijk eten kan bereiden.

Wij dronken daar een biertje bij en vonden alles heerlijk niets belangrijk en heerlijk dat het allemaal heel even niet belangrijk was.

PS:  Raarlems Dagklad zat ergens anders en herkauwde nieuws dat drie maanden geleden al op alle Haarlemse internetfora stond. Want tja: dit hé.

Lidlerlijk achter Oranje

Lidl staat achter Oranje lees ik in de vaste advertentie van de van oorsprong Duitse super achterop de maandagkrant. Kijk, da's mooi!

 Het blijkt echter een stuk gecompliceerder te liggen bij Lidl...

Zondagsrijders

Vanuit mijn huis kan ik dagelijks heel veel auto's zien langskomen. Echt heel veel. En dat is meestal een vrij eentonig, fantasieloos plaatje. Veel grijs en, af en toe wat blauw en rood. Wat betreft vorm nauwelijks van elkaar te onderscheiden, of ze nou Peugeot, Renauld, Hyundai, Opel of Nissan heten. Niet iets om erg lang voor voor het raam te blijven staan.
Zondag is anders. Zeker met een beetje zon op zo´n dag. Dan komen de voertuigen naar buiten die alleen voor deze dag geschikt lijken, gewoon, omdat ze niet gemaakt zijn voor een ritje naar kantoor op maandagochtend. Dan komen de zondagrijders naar buiten.Voor het rijden zelf. Gewoon, een lekker stukkie. Omdat het zondag is.

En dan heb je er ook, die zijn kennelijk niet om in te rijden, maar om een stukje mee te rijden.

'Gaat goed'

Ze glimlacht vriendelijk en haar ogen stralen vrolijk als ze opkijkt en een bekend gezicht tussen de passanten boven haar ontdekt. Zelf zit ze laag, op een visserskrukje, strategisch voor de deur van de supermarkt. Op schoot heeft ze een trekharmonica, maar erop spelen doet ze niet echt. Ze houdt het ding eigenlijk alleen maar vast. Voor het plaatje.

Hoe oud is ze? Geen idee, jong. Waar ze vandaag komt? Polen, Roemenië, Bulgarije, ergens uit die richting.

Ik ben een van haar bekende gezichten. Haar naam weet ik niet. Ik kom nooit verder dan te vragen of het goed met haar gaat.

‘Gaat goed’, zegt ze dan in iets dat lijkt op een klanknabootsing van het Nederlands.

Welk een leed gaat er achter dit meisje schuil, dat ze hier elke dag zit, ver weg van huis? Er zitten er steeds meer zoals zij in Haarlem, en je mag er vanuit gaan dat de kans groot is dat ze zich - op hun visserskrukjes - gevangen weten in een netwerk van criminelen.

Is dit meisje ook zo’n Oost-Europese slavin, die weliswaar niet in de seksindustrie, maar dan toch in het bedelcircuit voor haar bazen aan geld moet zien te komen? Loopt ze gevaar als ik haar dat vraag?

Ik geef haar een euro en glimlach terug. ,,Gaat het goed?’’ ,,Ja, gaat goed.’’

 (Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 12 maart)

Terug naar school

Terug naar de Zwemmerslaan, terug naar mijn middelbare school. Terug dus naar m’n jeugd, van zo’n vijfentwintig jaar geleden. Een interview met schrijver Victor Schiferli over zijn debuutroman ’Dromen van Schalkwijk’, die vanaf zaterdag in de winkels ligt, bracht me er.

Victor en ik zijn schoolgenoten, al kenden we elkaar niet. Twee jaar leeftijdsverschil is een welhaast onoverbrugbare kloof zo tussen je twaalfde en achttiende. Maar we delen onze wonderjaren, de muziek die daarbij hoorde en de gemeenschappelijke vrienden en kennissen die eruit voortkwamen. De oude SSG, de Spaarne Scholen Gemeenschap dus of, zoals wij haar noemde: de Spaarne Staats Gevangenis.

Het gebouw blijkt inmiddels onderkomen van anti-krakers en met getrokken pistolen rond rennende politieagenten op training. Dat is even vreemd. Daartussen liggen beider herinneringen van Schalkwijk jaren tachtig, die we met bungelende benen gezeten op het podium van de oude aula uitwisselen.

Dat verhaal staat morgen in de krant.

Na onze ontmoeting voert de weg terug naar het heden als vanouds over de Engelandlaan. Als ik langs mijn ouderlijk huis kom, besluit ik te stoppen. Ik bel aan bij mijn moeder, die verrast open doet. Ik glimlach: ,,Sorry mam, ben wat langer op school blijven hangen. Is er thee?’'

(Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 10 februari) 

Ondertussen vandaag ook in de krant, toch wel droef nieuws:

 

 

Verslaafd

Verslaafd, niet aan drank maar aan gesprekken,
werd ‘t laat.
Herstel, het waren niet de gesprekken
die ons verslaafdenhart vasthield.
Het was de behoefte aan gedachtewisseling
met mogelijk gelijkgestemden
en de drang tot aanscherpen van de geest.
Dat was het!
Onmogelijke opgaaf voor neurotische zielen, natuurlijk
Met al die drank erbij.
Vertroebelend de scherpte in.
Maar lovenswaardig toch,
ons streven!
Hallo, wij proberen het tenminste nog!
Op t gevaar af, dat we morgen,
vanwege alcohol,
ietwat afgestompt de dag in gaan.
Dat wel.
Wanneer gaan we naar Gent?

Botten

Ze hadden een mooi plekje. Het was net buiten de stadsmuren weliswaar, maar dat was allerminst ongebruikelijk. Een plaatsje voor het eeuwige in de Sint Bavokerk was voor hen immers niet weggelegd, kom zeg! Nee, hier zouden ze prima rusten, samen.
Dat ze goed lagen, bleek wel. De Spaanse bezetting kwamen ze door. En ook de hel en verdoemenis van de grote stadsbrand vlak daarna, in 1576, raakten hen niet. Pal boven hun oud geworden botten, ja, daar zou het sindsdien wel voorgoed anders zijn. Het vertrouwde St. Gangolfs Gasthuis en de gelijknamige kapel waren als luciferhoutjes afgebrand en zouden nooit worden herbouwd. 
Zij lagen veilig. En inmiddels al lang wél midden in het stadscentrum, ha!
Ze waren er toen de Botermarkt ontstond. En veel later, toen daar de kleine Van der Pigge zijn dappere strijd voerde tegen de reus Vroom en Dreesman – David versus Goliath.
En nu? Nu is dan toch ineens de tijd gekomen om te verkassen. Hun geraamtes zagen afgelopen week onwennig het daglicht. Na vijf, zes of misschien wel zeven eeuwen dienen ze plaats te maken voor – jawel - een ondergrondse vuilcontainer.
De opgravers zullen prudent met hun botten omgaan, daar is geen twijfel over. Ze krijgen een herbegrafenis. Op Akendam in Noord. Toch weer net buiten de stad, dat wel.

Maandag 23/01 ook verschenen in de rubriek 60 Seconden in HD

Tandarts

Vrije tandartstarieven, concurrentie, meer keuze voor de cliënt. Het klinkt allemaal fantastisch. Maar in de praktijk blijkt de vrije marktwerking in de gaatjesboorindustrie even beroerd uit te vallen als we eerder zagen in het openbaar vervoer, de ziektekosten en de energielevering. De klant ziet door de bomen amper nog het bos en is aan het eind van het liedje duurder uit.

Hoe zou dat in België zijn? Kunnen we vluchten, de grens over? Met een kleine twee uur ben je er...

Ik kom daarop, omdat ik afgelopen zomer op een rondreis door Midden-Europa, tussen Boedapest en Wenen in Sopron terecht kwam. Het Hongaarse plaatsje tegen de Oostenrijkse grens was op 19 augustus 1989 wereldnieuws toen daar na een vredelievende demonstratie Oost-Europeanen de eerste fysieke scheur in het IJzeren Gordijn forceerden en met honderden tegelijk de grens overstaken.

De aansluiting met het Westen heeft het stadje geen windeieren gelegd. Er is zelfs een kleine toeristische industrie. Al is er - opvallend genoeg - niet één winkel te vinden met ansichtkaarten. Er zijn daarentegen wel heel veel tandartspraktijken. In het uurtje dat ik moest wachten op mijn trein om mijn reis te vervolgen besloot ik er een aantal te fotograferen. Ik kwam tot 41 tandartsbordjes. Het was dat toen mijn trein ging. Sopron blijkt een stad met de hoogste tandartsdichtheid ter wereld. Weners trekken massaal de grens over om hier - in het goedkopere Hongarije - hun gebit te laten verzorgen. Kijk, dat is marktwerking!

Zaterdag 7/01 ook verschenen in de rubriek 60 Seconden in HD


PS: Terwijl er best een leuke ansichtskaart inzit, an sich...

IM Phil Lynott

4 januari 1986
Ik was 16 en hoorde op de wekkerradio in de slaapkamer van mijn zusje in een kort en droog berichtje dat een popheld die ik nog maar kort daarvoor had ontdekt en mij de ogen wijd had geopend voor een genre dat ik tot dan toe niet kende dood was. Het waren mijn eerste tranen om het verlies van iemand die ik persoonlijk niet kende.


Ik had Lynott leren kennen via een van de eerste commerciële tv-zenders die we in Haarlem konden ontvangen: Sky Television. Mick Wall had daar een hardrock-show genaamd Monsters of Rock, waarin Phil regelmatig studiogast was om de vertoonde clips van commentaar te voorzien. Wat werd er vertoond? Jee.. Iron Maiden, Twisted Sister, Scorpions, oudjes van Deep Purple, Marillion. Ik was niet zo thuis in het genre en zag in Lynott een sympathieke, steevast verkouden, nasaal pratende, intelligent vertellende vent op wie je een beetje zou willen lijken.
Hij bracht zijn (achteraf gezien) laatste muzikale wapenfeit uit, die in Monsters of Rock vaak werd vertoond: Out in the fields, een geweldig spannend nummer samen met zijn oude maatje Gary Moore. Ik kocht de single en raakte vervolgens bevlogen door de B-side: Military Man/Still in love with you. Hardrock en blues met die onwaarschijnlijk ongewone maar innemende stem van Lynott. Aanleiding zat om zijn vorige platen te kopen en allengs een genre verder te ontdekken. Om uiteindelijk te zien dat Lynott maar zeer ten dele in dat metalgenre paste en het waar kon had omgebogen, vervormd, maar vooral had gebruikt.
Ergens halverwege was er dat bericht dus op die wekkerradio. Het was een zaterdag. Waarschijnlijk zat het bericht in het ANP-bulletin tussen Los Vast en de Dik Voor Mekaar-show..
   
Popblad OOR (wat toen nog een mooi popblad was) kwam vervolgens met een mooi ontroerend afscheidsverhaal. Om een of andere reden is dat nummer steeds meeverhuisd en kan ik dat kennelijk nog steeds makkelijk vinden.