Terug naar de Zwemmerslaan, terug naar mijn middelbare school. Terug dus naar m’n jeugd, van zo’n vijfentwintig jaar geleden. Een interview met schrijver Victor Schiferli over zijn debuutroman ’Dromen van Schalkwijk’, die vanaf zaterdag in de winkels ligt, bracht me er.
Victor en ik zijn schoolgenoten, al kenden we elkaar niet. Twee jaar leeftijdsverschil is een welhaast onoverbrugbare kloof zo tussen je twaalfde en achttiende. Maar we delen onze wonderjaren, de muziek die daarbij hoorde en de gemeenschappelijke vrienden en kennissen die eruit voortkwamen. De oude SSG, de Spaarne Scholen Gemeenschap dus of, zoals wij haar noemde: de Spaarne Staats Gevangenis.
Het gebouw blijkt inmiddels onderkomen van anti-krakers en met getrokken pistolen rond rennende politieagenten op training. Dat is even vreemd. Daartussen liggen beider herinneringen van Schalkwijk jaren tachtig, die we met bungelende benen gezeten op het podium van de oude aula uitwisselen.
Dat verhaal staat morgen in de krant.
Na onze ontmoeting voert de weg terug naar het heden als vanouds over de Engelandlaan. Als ik langs mijn ouderlijk huis kom, besluit ik te stoppen. Ik bel aan bij mijn moeder, die verrast open doet. Ik glimlach: ,,Sorry mam, ben wat langer op school blijven hangen. Is er thee?’'
(Ook gepubliceerd als '60 Seconden' in HD van 10 februari)
Ondertussen vandaag ook in de krant, toch wel droef nieuws:
