Haarlem is gezegend met een stadsarcheologe met een meer dan aanstekelijk enthousiasme: Anja van Zalinge. En haar medewerkers doen nauwelijks voor haar onder.
Afgelopen maandag liep ik een dagje als vrijwilliger met ze mee. ,,We gaan puzzelen en plakken!'', had Van Zalinge stralend beloofd. Ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen. Maandag werd het duidelijk. Op lange tafels lag een klein deel van de opgravingen van het Wilsonsplein - keurig gesorteerd op wat precies waar was gevonden. Scherven dus, duizenden aardewerken scherven.
Ik heb gepuzzeld en geplakt. Gepuzzeld aan tientallen puzzels, waarvan de verschillende puzzelstukjes allemaal door elkaar liggen en niemand weet in hoeverre ze compleet zijn. Ondertussen is er het besef dat de puzzel zelf uiteindelijk slechts weer een puzzelstukje is in het historische plaatje dat moet worden gelegd.
Ik heb gepuzzeld aan kannen, kruiken, borden en pispotten die tevoorschijn kwamen uit een tussen 1575 en 1600 gedempte gracht onder het plein. Aan het eind van de dag had ik één pot vrijwel compleet. Ik had mijn eigen, zelf herbouwde pot uit omstreeks 1600 in mijn handen. Het gevoel dat me toen bekroop, dat ik een stukje Haarlemse geschiedenis - hoe nietig ook - had gereconstrueerd, was in één woord: groots.
(Ook verschenen in de rubriek '60 Seconden' in Haarlems Dagblad van 15 februari )
