Bloemenmeisjes

,,Het tijdperk van een wat naar binnen gekeerd stadje dat wordt bevolkt door een stelletje Houten Haarlemmers is voorbij.'' Burgemeester Bernt Schneiders had deze woorden afgelopen maandagavond tijdens zijn nieuwjaarsrede bijna als een Verlosser uitgesproken. Het juk van het stigma was afgeworpen. Zoiets.
Dat bleek allemaal te zijn gebeurd tijdens het nogal lawaaierig en met veel tromgeroffel geld inzamelen voor het goede doel rondom een glazen huis op de Grote Markt. De blik was verruimd en deuren waren open gegaan. We waren wereldburgers in een wereldstad geworden!
Zouden ze dat buiten Haarlem nu ook vinden?, vroeg ik me af, terwijl ik een schaal met keurige blokjes kaas met zilveruitje aan een prikkert
je-met-Hollands-vlaggetje voorbij zag komen. En wat betekende dat dan? Moesten we ons anders gaan gedragen? Wereldser, grootser?
Voor het eerst waren we dit jaar op de nieuwjaarsreceptie niet ontvangen door de Haarlemse Bloemenmeisjes. Waren zij gesneuveld in het nieuwe Haarlemse werelds-zijn? Tien jaar lang heb ik bij binnenkomst vriendelijk bedankt voor de aangeboden corsage. Ineens had ik daar spijt van. Als herboren niet-Houten Haarlemmer miste ik onze Bloemenmeisjes.

Eerder verschenen als '60 seconden' in Haarlems Dagblad van 7 januari