Annabel aan het Spaarne

Zeven jaar denk ik dat ze was, wachtend langs het Spaarne op de boot met Sint en Pieten. Op haar wangen had ze een paar roetvegen en op haar hoofd een pietenmutsje. Helder blauwe ogen tuurden zenuwachtig de rivier af. Vol verwachting, zoals dat in deze tijd van het jaar heet.
,,Weet je al wat je van Sinterklaas wil hebben?'', vroeg ik, zomaar eigenlijk. ,,Jáááá'', zei ze met zo'n langgerekte jongemeisjes-á. ,,Een Teska Newborn Kitten.''
Een wat?! Ik had geen idee waar ze het over had. ,,Een robotkatje'', verduidelijkte ze.
,,Wil je niet liever een echt katje?'', vroeg ik. ,,Nee...'', klonk het met een blik op mama achter haar. Ha, mama zag een echte kat niet zitten, zoveel was duidelijk.
Ik dacht aan Annabel. Annabel had ooit de hoofdrol in de prachtige Sinterklaasfilm 'Een Huis in een Schoen'. Dat was in 1971, een andere tijd. Hoofdpiet toen was een meneer die later nog eens - wit geschminkt! - verder zou gaan als rechercheur De Cock ('met c-o-c-k'). Er heerste woningnood in Nederland. Annabel, die met haar moeder en pas geboren broertje in een piepklein huisje woonde, wilde van Sinterklaas een écht huis. Dat werd niet direct begrepen. Ze kreeg aanvankelijk een poppenhuis. Later kwam dat toch nog goed. Dus wie weet, Annabel van langs het Spaarne, wie weet.

Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 14 november.