Woede

Een momentje zag het er best vrolijk uit. Drie jongeren holden met een reuzensneeuwbal achter elkaar aan over de stoep. Tot de langste van het stel de bal in de lucht smeet en op de grond stuk liet vallen. De drie renden lachend weg. Tussen de hoop sneeuw, net nog bal, lag een rood kerstmannenmutsje. Toen werd het duidelijk.

Een paar meter verderop kwam een moeder de hoek om gelopen, met boosheid en ongeloof op het gezicht. ,,Dit hou je toch niet voor mogelijk’’, riep ze. ,,Kinderen zijn hier de hele dag bezig sneeuwpoppen te maken en die etters schoppen het kapot. Kut-Turken! Of Marokkanen, wat zijn het? Ik heb het helemaal met ze gehad!’’
Ik dacht aan de zwarte Amerikaanse comedian Chris Rock, van wie ik zaterdag een show op Comedy Central had gezien. Hij had het over politieke correctheid gehad. ,,Als ik woedend ben, laat zich dat nou eenmaal moeilijk rijmen met politiek correct zijn. Dat gaat niet lukken’’, zei Rock in de show. ,,Als ik in mijn auto word aangereden door een man met één been, dan stap ik uit en dan gá ik het over dat ene been hebben, zeker weten. ‘Geen wonder dat je moeite hebt met remmen, eikel!’’’
Ik zag er de redelijkheid wel van in. Woede en politieke correctheid gaan waarschijnlijk niet zo goed samen. Woede is blind.
Om de hoek stonden twee onthoofde sneeuwpoppen. Daarnaast een jong tienermeisje. Ze keek verdrietig. ,,Weet je hoe lang we hier wel niet mee bezig zijn geweest?’’
Het was een rotstreek. Ik vroeg me af hoe lang de woede over zoiets zou duren.