woensdag 5 december 2012

Gerrit

We vonden een hoed. Dat wil zeggen: een vriend van mij zei ineens: ,,Daar ligt een hoed’’.

We zaten achterin de rookruimte van het café waar we vaker kwamen en hadden het nieuws van het overlijden van Gerrit van Dijk net gehoord.
Op een plank, achterin dat café lag inderdaad een hoed. Een zwarte hoed. We hadden die hoed daar nog nooit gezien.
Gerrit droeg een zwarte hoed.
We pakten de hoed. Hij leek helemaal niet op de hoed van Gerrit. Dit was een jodenhoed, ik ken de juiste benaming niet, maar zo’n hoed die je op het Waterlooplein koopt en die vaak door joden wordt gedragen. Zo’n hoed. Maar wel zwart.
We pasten de hoed. Hij stond mijn vriend beter dan mij. Al paste hij me wel, terwijl ik toch een vrij grote kop heb. Een vriendin in het gezelschap zakte hij over de oren.
Op mijn mobiele telefoon draaide we toen een filmpje van Gerrit: Pas a deux, een van de mooiste films die Gerrit volgens mij heeft gemaakt. In het voorste gedeelte van de kroeg werd discomuziek gedraaid. Maar dat hoorden we niet. Niet echt.
Toen het filmpje klaar was, keken we naar de zwarte hoed. En naar elkaar. Er viel op dat moment gewoon even heel erg weinig te zeggen. Dus keken we. Naar die hoed.

Geen opmerkingen: