Dit land

Ter afsluiting van zomaar een mooie avond dit liedje. Met uiteraard uitleg.

 Ik kwam ´s avonds heel laat op 10 september 2001 in New York. De volgende ochtend wandelde ik met collega John Oomkes een ramp in. Na een bizarre en verwarrende dag, waarin we onverwacht vanuit telefooncellen een eerste vakantiedag hadden ingeruild voor een dag van naar eer en geweten als journalisten verslag doen van wat me maar wisten, kwamen we die avond laat uit op Washington Square, vanwaar je de schijnwerpers vanuit helikopters op wat inmiddels Ground Zero heette zag schijnen. Op het plein werd gezongen, door jonge mensen zittend op het plein, omdat er niets anders gedaan kon worden dan elkaar zittend zingend te vinden, omdat niemand nou eenmaal precies wist wat er daar even verderop onder die schijnwerpers gaande was.

Het enige wat zeker was, was dat het onbeschrijfelijk en onomkeer mis was. Vreselijk mis. Het was mij eerste echte avond in NYC en bizarder kon het nooit meer worden. Ik stond aan het randje van wereldgeschiedenis.

 Dat ik voor altijd van New York zal houden heeft veel te maken met die avond op Washington Square. Het plein zong het alternatieve Amerikaanse volkslied, Woody Guthrie's "This land is your land". Een lied over verbroedering en saamhorigheid - tegen klippen op. Die samenhorigheid was er ook, ook in de dagen die volgden.

 Ik ben daarna jaarlijks terug geweest naar de stad die ik in mijn hart had gesloten, en ik zeg eerlijk dat die samenhorigheid gauw is verdwenen. Het lied bleef.

 Een paar jaar later hoorde ik hem in vertaling van Jan Rot. Die versie kan niet zo dwars door mijn ziel snijden als toen dat lied gezongen in toevallige samenkomst op dat plein in de rafelranden van een verse wereldramp. 

Maar hij snijdt wel. Omdat Rot in vergelijkbaar oprechte eerlijkheid de samenhorigheid zoekt in een landje wat om tamelijk onbegrijpelijke redenen zo heel erg in verwarring is geraakt. Daarom dus.