Kenau huilt. Ik geloof er helemaal niets van. Maar goed, ik geloof al niet in huilende Mariabeelden, dus wie ben ik?
Dat het beeld van Kenau en Ripperda op het Stationsplein zelf om te huilen is, dat geloof ik dan weer wel, maar dat is wat anders.
Je hoeft trouwens niet ergens in te geloven om er toch veel
plezier aan te beleven. Haarlem zit vol met verhalen die niet waar zijn,
en waar je toch ongelooflijk veel vermaak van kan hebben. Neem Laurens
Jansz Coster, ik hou van die man. En dat hij in 1439 al in de Grote Kerk
begraven is, nog vóór dat hij de boekdrukkunst zou uitvinden, vind ik
prachtig. Haarlemmers die Damiate veroveren, met een zaag aan de
voorsteven van een boot. Met kerkklokjes als bewijs. Geniaal!
Jan de Lapper, Malle Babbe, en ondergrondse gangenstelsels.
Allemaal mooie Haarlemse verhalen, waarvan het niet uitmaakt wat er van
klopt. Binnenkort wordt aan de Nieuwe Gracht een beeld voor de Meermin
van Haarlem onthuld. Mooi!
Maakt het echt uit of Kenau de
Spanjaarden daadwerkelijk met kokende olie bestreed? Nou dan. Dus als de
ontdekker van haar geween, café-eigenaar Wijbrand Buma, straks op zijn
kerstevenement op het Stationsplein haar tranen als heilig water in
plastic buisjes verkoopt, vind ik dat heel Haarlems leuk.
Eerder geplaatst als '60 seconden' in Haarlems Dagblad van 3 december
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten