Herfstige overpijnzingen

Al een paar keer schoof ik achter mijn toetsenbord om de kleine, maar trouwe schare lezers van dit blog niet wéér te confronteren met die koeienfoto, maar er kwam steeds weinig uit. November was dan ook wel een maand, zeg. Om stil van te worden. Hoewel najaar mijn favoriete jaargetijde is, is een zekere mate van herfstdepressie mij niet vreemd. Maar dit lijkt anders. Er hangt een gevoel van afscheid nemen in de lucht.
Ondertussen is het buiten alleen maar grijs, en zo is de herfst volgens mij niet bedoeld.

RaDa voorts, beleeft middels gastschrijvers een merkwaardig leven na de dood, dat er van mij niet had hoeven zijn. Het is Queen zonder Mercury. Zet ‘m dan maar uit Marius, zeg ik. Wat volgens mij trouwens niet nodig is; één keer per week van jou een stukje of desnoods één keer per twee weken, daar valt heel goed mee te leven. Maar ik klik wél naar RaDa voor de overpeinzingen en spitsvondigheden van ene Marius Jaspers, en niet voor bijhobbyende amateurfilosofen en Rozenprieeladverteerders.

Er is een rel gaande over kunst. Een rel van niks eigenlijk, maar gereld wordt er. Oud-postbode Aart van der Kuijl, die na zijn studie kunsthistorie nog steeds weinig meer van kunst weet dan wat hij uit zijn hoofd heeft geleerd, is gespeeld verbolgen over het feit dat de gemeente hem de vraag heeft voorgelegd of zijn Vishal-expositie, die wegens verbouwing van de Vishal een plekje in de refter van het stadhuis had gekregen, niet beter ergens anders kon worden gehouden. Voor afgerukte neuzen, penissen met bloemenkelken en vier aan elkaar geplakte tieten met een kut was een expositieruimte waar mensen doelbewust heengaan om naar kunst te kijken misschien meer geschikt, dan een ruimte die elke donderdagavond bevolkt wordt door buurtbewoners en hun kinderen die bezwaar komen maken tegen het verdwijnen van een speeltuintje bij hen voor de deur. Ik hou wel van die gespeelde verbolgenheid van Aart. Aart is hartstikke blij met alle aandacht. Het is de serieuze boosheid van anderen die me stoort. Het verzoek van de gemeente heet bij hen inmiddels ‘een ontruiming’ en er wordt heel hard ‘schande’ over geroepen. De kunst is bedreigd. Jaja.. Uit leeghoofden klinken grote woorden immer hol. Ik wens dat soort moord en brand gillende arrogante snobs graag echte rampen en bedreigingen toe.

Zaterdag was het zeven jaar geleden dat Lennaert Nijgh overleed.

Ik was vanmorgen in het ziekenhuis. Voor een onderzoek dat weinig om het lijf had overigens, al kunnen er nog wel wat vervelende ongemakken uit gaan voortvloeien. Het was de eerste keer dat ik in slaap werd gebracht voor een medisch onderzoekje. Ik was binnen vijf seconden verdwenen. Slaapverwekkend beroep toch wel, anesthesist.

Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de daar nu al twee wekende verblijvende goede kennis. Je wordt niet voor niets met spoed in het ziekenhuis opgenomen om er twee weken te blijven. Met uitzicht op méér. Het was goed om bij te kletsen. Hij heeft morgen zijn zoveelste onderzoek en het is zo langzamerhand wel  nodig dat de dokters vinden wat ze zoeken. Hopen dus maar.

Dit alles gezegd hebbende, geef ik tot slot een dikke kus aan Z. Met of zonder rosato (ik heb ook liever rode wijn in de herfst). Z had ook een moeizame november las ik.