Vanmiddag is de laatste gelegenheid om afscheid te nemen.
Maandag gaan de hekken om het gebouw van de voormalige Spaarne Scholen
Gemeenschap aan de Zwemmerslaan, een week later doet de sloopkogel zijn
onomkeerbare werk.
Ik weet het: voor de een was de SSG niet meer dan een
betonnen bunker, voor de ander een meer dan bijzonder gebouw. Ik behoor tot de
laatste groep. Dat het gesloopt wordt, vind ik triest. Ten eerste, omdat
daarmee het decor van mijn wonderjaren tegen de vlakte gaat. En heus, die jaren
hadden ook hun vervelende dagen en weken.
Maar er is meer. De reacties die ik afgelopen dagen van
oud-leerlingen kreeg en de gesprekken die ik had met onder anderen
oud-conciërge Jan Koene en architect Jan-Willem de Kanter, leerden me andermaal
hoe slim dit gebouw in elkaar zit. Intiem in al zijn grootschaligheid, warm
ondanks al zijn betonnen robuustheid.
Ter voorbereiding op het afscheid van vanmiddag was ik er
deze week een paar keer. Gisteren was dat om wat losse rommel op te ruimen. Ik
had daarbij de hulp van Saskia van Warmerdam - ook een oud-leerling, die zich
daar spontaan voor meldde omdat ze domweg verliefd is op dit gebouw.
Vroeger moest je van meneer Koene voor straf een half uurtje
papier prikken als je voor de zoveelste keer te laat was gekomen. Een rotklus.
Gisteren vond ik mijzelf met bezem en vuilniszakken terug in de gangen van mijn
jeugd. En ik glimlachte. Het was mijn leukste corvee ooit.
(Ook geplaatst in de rubriek '60 Seconden' in HD van vandaag)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten