Hannie Schaft

Zondag vierden we de opstanding van Jezus. Of het vinden van de eieren. In Nederland kun je de feestdagen gelukkig nog steeds naar eigen inzicht invullen. Dat is vrijheid.
Dat sommigen, onder het mom van het verdedigen van onze vrijheid of 'joods-christelijke cultuur', juist nogal wat van die vrijheid willen afknabbelen, is inmiddels een gegeven. Dat nogal wat Turkse Nederlanders hun vrijheid gebruikten om te stemmen vóór de inperking van vrijheden in hun land van herkomst, weten we sinds zondag ook.
Met dat soort gedachten zwerf ik een dag later door Haarlem-Oost. Het is Tweede Paasdag. Het is ook 17 april 2017, de 72ste sterfdag van Hannie Schaft. De jaarlijkse Hannie Schaft-herdenking is eind november, wat samenhangt met haar herbegrafenis herfst '45. De dag waarop ze werd vermoord gaat tamelijk stil voorbij.
Ik kom langs de straten die haar medestrijders Freddie en Truus Oversteegen drie jaar terug naar zich vernoemd kregen. Daarachter ligt de Hannie Schaftstraat. In verval. Het woonblok met winkels - slagerij Leeuwenburgh, tabakszaak Roodbol - is nu ruïne. De aanblik is dus troosteloos, maar toch ook hoopvol. Hier komt nieuwbouw. De wederopstanding van een straat genoemd naar een vrouw die vocht voor de vrijheden onze feestdagen te vieren zoals we willen, is nabij. En dat in de lente.
Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 18 april

copyright RS

Arnout

copyright RS

Of het te maken had met alle onrust die er momenteel op de krant heerst vanwege de bezuinigingsplannen, weet ik niet zeker, maar voor het eerst had ik er dit jaar niet bij stilgestaan; niet op de dag zelf althans. Het was afgelopen woensdag precies vier jaar geleden dat onze collega Arnout Heemskerk stierf. Deze zondag ben ik alsnog naar zijn graf op de prachtige begraafplaats aan de Bergweg in Bloemendaal gefietst.
Het is raar om te bedenken dat het op de kop af vier jaar geleden is dat we hier, op deze plek, met zijn allen in een dik pak sneeuw stonden om één voor één een bloem in een peilloos diep en koud gat met onderin die kist te gooien. De datum op de steen die hier nu ligt, laat echter geen ruimte aan twijfel: zó lang is het geleden. Roodborstjes en koolmeesjes fladderen rond, een eekhoorn duikt achter een grafzerk weg en mijn gedachten springen van herinnering op herinnering.
,,Je hebt verdorie al víer jaar geen enkel stukkie getikt, Arnout...'', mompel ik. ,,Je wordt gemist..''
Op dat moment klinkt ineens een druk geratel, alsof iemand als een bezetene op een toetsenbord aan het rammelen is - gedreven, bevlogen, verbeten maar toch vrolijk, en met iets te harde aanslag. Een beetje zoals Arnout dus. Ik kijk op. Hoog in een boom zit een specht.

Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 23 januari