Arnout

copyright RS

Of het te maken had met alle onrust die er momenteel op de krant heerst vanwege de bezuinigingsplannen, weet ik niet zeker, maar voor het eerst had ik er dit jaar niet bij stilgestaan; niet op de dag zelf althans. Het was afgelopen woensdag precies vier jaar geleden dat onze collega Arnout Heemskerk stierf. Deze zondag ben ik alsnog naar zijn graf op de prachtige begraafplaats aan de Bergweg in Bloemendaal gefietst.
Het is raar om te bedenken dat het op de kop af vier jaar geleden is dat we hier, op deze plek, met zijn allen in een dik pak sneeuw stonden om één voor één een bloem in een peilloos diep en koud gat met onderin die kist te gooien. De datum op de steen die hier nu ligt, laat echter geen ruimte aan twijfel: zó lang is het geleden. Roodborstjes en koolmeesjes fladderen rond, een eekhoorn duikt achter een grafzerk weg en mijn gedachten springen van herinnering op herinnering.
,,Je hebt verdorie al víer jaar geen enkel stukkie getikt, Arnout...'', mompel ik. ,,Je wordt gemist..''
Op dat moment klinkt ineens een druk geratel, alsof iemand als een bezetene op een toetsenbord aan het rammelen is - gedreven, bevlogen, verbeten maar toch vrolijk, en met iets te harde aanslag. Een beetje zoals Arnout dus. Ik kijk op. Hoog in een boom zit een specht.

Eerder geplaatst als 60 seconden in HD van 23 januari