Bakkie huiselijk geweld

Koffie heb je in allerlei soorten en maten. Ik drink graag koffie. Zelfs uit de koffieautomaat op het werk - die trouwens helemaal niet zo slecht is. De koffiemok die ieder van ons kreeg om te vieren dat Haarlems Dagblad na 350 jaar ochtendkrant werd, is ideaal voor een dubbele espresso. Ik ben nog steeds blijer met die mok dan met het feit dat we de oudste krant van Nederland tegenwoordig vóór 7 uur 's ochtends op de mat laten ploffen, zeker gezien de deadlines die we daar lang niet overal op hebben kunnen aanpassen - maar daar gaat dit stukje niet over.
Voor een haastig bakkie thuis heb ik stickies oploskoffie van Nescafé in de kast staan. Nee, nu niet meteen je neus ophalen - de Espresso en Mocca van Nes zijn alweer beter dan wat je uit zo'n eerder genoemde koffieautomaat krijgt.
Maar het haalt het uiteraard allemaal niet bij een echt lekker zelf gezet kopje koffie. Een jaar geleden heb ik mijn ouderwetse snelfilterkoffieapparaat definitief weggedaan. Niet om hem te vervangen door een Senseo (ook lekkere koffie, maar het heeft zo weinig met koffie zetten te maken), ik ruilde hem in voor een cafetière. Je weet wel, zo'n glazen kan waar je koffie in mietert, kokend water in giet, waarna je even wacht en dan het filter naar beneden drukt. Die aanschaf bracht voor mij persoonlijk ook een stukje New York bij me thuis, omdat mijn vriendin Gg me daar 's ochtends steevast wekt met een flinke mok met een cafetière gezette koffie. Heerlijk!
Ik ben op koffiegebied echter zelden blijer geweest dan met de moka espress die mijn broer me vorig jaar september met mijn verjaardag cadeau deed. Hij komt een paar keer per jaar in Italië en had 'm daar gekocht: een heuse Alfonso Bialetti. Alleen het maken van koffie is op deze manier al een feestje. Water in reservoirtje, filtertje erop, voorzichtig volscheppen met koffie (je hebt vanzelf altijd de juiste hoeveelheid!), koffiekannetje erop schroeven, gaspit aansteken, espressopotje op het vuur zetten, en dan even wachten tot er zacht gepruttel klinkt ten teken dat al het water door de koffie heen is geperst. Het resultaat: een zalig en - laat ik het maar gewoon zeggen - eerlijk kopje koffie.

Je moet de Bialetti alleen niet te lang op een te hoog vuur laten staan, weet ik sinds kort. Dan smelt het handvat...

Sinds dat gebeurd is, is koffiezetten met de moka espress net een tikkeltje minder leuk geworden. De koffie smaakt hetzelfde, maar toch...
,,Ik vind dat hij nu juist iets eigens en karakeristieks heeft gekregen'', deed S. een liefdevolle poging het leed te verzachten. Maar hoe graag ik ook zou willen, op die manier kan ik het niet zien. Ik zie bij elke nieuwe koffiebeurt een door mijn nalatigheid gruwelijk mismaakt en getraumatiseerd kannetje. Een slachtoffer van huiselijk geweld. Het schuldgevoel dat me keer op keer bekruipt als ik het gemankeerde potje op het vuur zet, is ondraaglijk.

Ik ben op zoek gegaan, en je kunt voor de Bialetti espressopotjes losse handvatjes nabestellen, zo ontdekte ik. Via internet kan dat echter alleen op een Amerikaanse site die alleen binnen de VS levert.
Voorzichtig heb ik daarom mijn broer van het huiselijk drama op de hoogte gesteld. Hij gaat over een paar weken alweer voor vakantie naar Sicillië. Tot die tijd maken wij er hier thuis het beste van.

Zwervende s-en

Ik kwam erop vanwege een bericht op de weblog van Lidia. Of eigenlijk was het de daarop afgebeelde ansichtkaart die ze cadeau had gekregen bij het in de prijsvraag van Raarlems Dagklads gastcolumnist Harrie gewonnen koningswater. Het viel mij op dat die kaart als locatieaanduiding Tempelierstraat aangaf, terwijl een beetje Haarlemmer weet dat het TempelierSstraat is - met dubbel 's'.
Harrie voegde daaraan toe dat de 's' ook al van het Wilsonsplein dreigde te verdwijnen, nu busmaatschappij Connexxion die 's' uit zowel het busboekje als van de website en het bushokje had geschrapt. Harrie roept op tot actie daartegen. Als hij mij tijd en plaats noemt, maak ik het spandoek.
Maar waarom nu dat allemaal hier vrijwel integraal herhaald? Welnu, omdat ik er op wil wijzen dat het ook andersom gebeurt. Bij mijn wandeling langs het Spaarne (elke woensdag een etappeverslag in Haarlems Dagblad) viel me een paar weken geleden op, dat op een van de straatnaambordjes op de Friese Varkenmarkt een 's' was binnengeslopen waar hij helemaal niet hoort. De Friese Varkenmarkt is altijd s-loos geweest. Niks 's' verdwenen, 's' erbij!
En nu vraag ik me toch af: zou een en ander met elkaar in verband staan? Zouden de s-en stilletjes door Haarlem aan het zwerven zijn geslagen?

Vrijheid in mijn broekzakken

Het was heerlijk weer, er stonden een paar leuke bands, ik verdien zo godsgruwelijk veel geld dat ik me niet wezenlijk druk hoef te maken over 2,30 voor een biertje, dus ja, het was eigenlijk een hele leuke Bevrijdingspop.

Alleen... die hekken met die poortjes waar je als eerste de beste hooligan doorheen geleid wordt en wordt bekeken alsof je een staatsgevaarlijke gek bent die scherp in de gaten dient te worden gehouden. Ik weet het, er hebben al meer mensen over geklaagd, maar toch.
Ik heb blonde dreads en bij gebrek aan echte Al-Quaida dreiging aan de poort vorm ik daarmee in de ogen van achttien- en negentienjarige jongetjes en meisjes die op Bevrijdingsdag niets liever willen dan in uniform beveiligingsbeambte spelen een potentieel risico. Dat begrijp ik. Ik ben op zijn minst junk.
Ik werd er dus drie keer uitgepikt. De eerste keer door een donker meisje met mooie donkere ogen, een lief gezichtje en een charmante dosis onnozelheid. Ik besloot me niet al te openlijk te ergeren en niet meteen over 'concentratiekampen' en 'bezetting' te gaan oreren.

-Mag ik u fouilleren?, vroeg ze.
-Voel je helemaal vrij!, riep ik.

Nou had ik gisteren een niet al te wijde spijkerbroek en een T-shirt aan. Daar paste dus alles bij elkaar net mijn sleutelbos, een aansteker, wat losgeld, wat papiergeld, mijn mobieltje, een pinpas en nog drie pasjes in – daarmee was ik vol. De zakken van het meegebrachte vest dat ik om mijn middel had geknoopt, bood daarnaast nog ruimte aan anderhalf pakje sigaretten en een doosje pepermunt. Ik had geen anti-tankraket bij me, dat kon ook deze jonge poortwachtster zo wel zien.

Zij voelen.
-Wat zit daar?
-Papiergeld.
-En daar?
-Sigaretten.
Ze maakte het al losse pakje open en inspecteerde grondig de inhoud.
-Wat heeft u daar?
-Sleutels en een aansteker.
-En daar?
-Een paar pasjes.

Ondertussen stond ik me heel erg af te vragen wat ze nou eigenlijk zocht. Ze zal het toch niet gewoon ‘lekker’ vinden om aan me te zitten?!
Die hekken staan er ‘vanwege de veiligheid’, zo heet het. Ook mijn veiligheid. En om de cateraar de kans op een behoorlijke omzet niet te ontnemen. Ook zijn schoorsteen moet roken. Dat snap ik. Maar wat zocht ze nou in de broekzakken van mijn redelijk strakke spijkerbroek, dat de veiligheid ernstig in gevaar zou kunnen brengen dan wel een grote drank- en vreetwarenhandelaar het leven oneindig zuur maken?
Ik heb geen idee. Vrijheid?

.

.

ps: eenmaal backstage rees er, kijkend naar de datum op het polsbandje, al gauw een vraag van heel andere orde...

.
.
ps2: Juliette Lewis laat zich ondertussen heerlijk fotograferen:

Moeder met kind

Toch mooi...