Vrijheid in mijn broekzakken

Het was heerlijk weer, er stonden een paar leuke bands, ik verdien zo godsgruwelijk veel geld dat ik me niet wezenlijk druk hoef te maken over 2,30 voor een biertje, dus ja, het was eigenlijk een hele leuke Bevrijdingspop.

Alleen... die hekken met die poortjes waar je als eerste de beste hooligan doorheen geleid wordt en wordt bekeken alsof je een staatsgevaarlijke gek bent die scherp in de gaten dient te worden gehouden. Ik weet het, er hebben al meer mensen over geklaagd, maar toch.
Ik heb blonde dreads en bij gebrek aan echte Al-Quaida dreiging aan de poort vorm ik daarmee in de ogen van achttien- en negentienjarige jongetjes en meisjes die op Bevrijdingsdag niets liever willen dan in uniform beveiligingsbeambte spelen een potentieel risico. Dat begrijp ik. Ik ben op zijn minst junk.
Ik werd er dus drie keer uitgepikt. De eerste keer door een donker meisje met mooie donkere ogen, een lief gezichtje en een charmante dosis onnozelheid. Ik besloot me niet al te openlijk te ergeren en niet meteen over 'concentratiekampen' en 'bezetting' te gaan oreren.

-Mag ik u fouilleren?, vroeg ze.
-Voel je helemaal vrij!, riep ik.

Nou had ik gisteren een niet al te wijde spijkerbroek en een T-shirt aan. Daar paste dus alles bij elkaar net mijn sleutelbos, een aansteker, wat losgeld, wat papiergeld, mijn mobieltje, een pinpas en nog drie pasjes in – daarmee was ik vol. De zakken van het meegebrachte vest dat ik om mijn middel had geknoopt, bood daarnaast nog ruimte aan anderhalf pakje sigaretten en een doosje pepermunt. Ik had geen anti-tankraket bij me, dat kon ook deze jonge poortwachtster zo wel zien.

Zij voelen.
-Wat zit daar?
-Papiergeld.
-En daar?
-Sigaretten.
Ze maakte het al losse pakje open en inspecteerde grondig de inhoud.
-Wat heeft u daar?
-Sleutels en een aansteker.
-En daar?
-Een paar pasjes.

Ondertussen stond ik me heel erg af te vragen wat ze nou eigenlijk zocht. Ze zal het toch niet gewoon ‘lekker’ vinden om aan me te zitten?!
Die hekken staan er ‘vanwege de veiligheid’, zo heet het. Ook mijn veiligheid. En om de cateraar de kans op een behoorlijke omzet niet te ontnemen. Ook zijn schoorsteen moet roken. Dat snap ik. Maar wat zocht ze nou in de broekzakken van mijn redelijk strakke spijkerbroek, dat de veiligheid ernstig in gevaar zou kunnen brengen dan wel een grote drank- en vreetwarenhandelaar het leven oneindig zuur maken?
Ik heb geen idee. Vrijheid?

.

.

ps: eenmaal backstage rees er, kijkend naar de datum op het polsbandje, al gauw een vraag van heel andere orde...

.
.
ps2: Juliette Lewis laat zich ondertussen heerlijk fotograferen: