Rare wereld

,,Ze slaan je tegenwoordig toch voor een tientje de hersens in?’’ ,,Lees de krant maar.’’ ,,Het is een rare wereld.’’
Het is een vast onderwerp op familiebijeenkomsten. Mijn vader heeft mede om die reden geen pinpas. Dat hij tegenwoordig de halve stad door moet fietsen voor een bank met een balie waar hij zijn geld kan opnemen, deert ’m niet. ,,Voor een tientje heb je een gat in je kop. Nee, dank je!’’ ,,Wat jij wilt, pap.’’

Donderdagmiddag bij een pinautomaat in de Amsterdamstraat. De twee meisjes voor me breken hun transactie af vanwege saldotekort. De man achter me fluit het riedeltje na, waarmee de machine die beslissing beantwoordt: ,,Fuut-ter-die-fuut.’’ Hij is onmiskenbaar van het type ’Altijd Onbekommerd’.
Eenmaal oog in oog met de oranje leeuw, die nog niet zo lang geleden blauw was, controleer ik het mondstuk van de gleuf. Met de linkerhand scherm ik de rechter af bij het intoetsen van de cijfers. Mij krijgen ze niet. ’Pompiedompiedom’, klinkt het achter me.
Zeventig euro, het snelkeuzebedrag. Met een zucht glijdt de bankpas alweer uit de automaat. Het loopt tegen vieren. Ik kan nog net langs de bakker. Eerst nog een verjaardagskaart op de bus.

Als ik het halfje zonnepit afreken, komt de man van achter me bij de pin binnengewandeld. Doodgemoedereerd. ,,Was jij net bij de flappetap? Zou je je zeventig euro niet meenemen?’’
Mijn hemel. Hij drukt me de twee briefjes in de handen. ,,Je was ineens verdwenen. En ’t-is tóch zeventig euro. Zou mooi zonde zijn.’’

Ondertussen buiten

De Dageraad (1896)

'Spiegelbeeld, vertel eens even'..

Witte zwanen..

Zwarte zwanen

Etenstijd

Kijk mij! Kijk mij!

Geduldig

IJskoud tropisch

Ietwat verlegen

Explosies in Teletubbyland

Schokkende berichten uit een Haarlems paradijsje. De krant bracht het nieuws gisteren naar buiten. Het borrelt onder Teletubbyland .

De voormalige vuilnisbelt van Schoteroog was juist zo mooi afgedekt. Met een fraai en overtuigend laagje onbekommerdheid. Het groene gras zei: 'Kom bij me liggen, dan dromen we de dag weg', en die uitnodiging was onweerstaanbaar voor de dromer die ik graag ben.
Vogels kwetterden, piepten, krijsten en zongen vrijuit wat ze ook maar te kwetteren, piepen, krijsen en zingen hadden. Bootjes vaarden langs, paardenmeisjes sukkelden gezeten op hun knuffeldier in een loom drafje voorbij, honden kwispelden, paardenbloemen bloeiden.
In dit vredige groene heuvelachtige landschap tussen Spaarne en Mooie Nel torenden onderwijl, hoog boven alles verheven, de machtige windmolens. Makers van groene stroom. Iconen van een schone, zorgeloze toekomst. Waarlijk paradijselijke motortjes, waren het.

Het is niet alles wat het lijkt, zo blijkt. Het donkere verleden van dit vredige park borrelt op en strooit zand in de motoren. Met als gevolg dat de raderen gaan haperen en al een paar keer, noodgedwongen, langdurig hebben stilgestaan.
De voormalige vuilnisbelt heeft, sinds ze is afgedekt, methaangas vrij gegeven en die is er de oorzaak van dat tot vier keer toe explosies plaats hadden in de trasformatiehuisjes van de windmolens. En daar kunnen ze niet tegen, iconen of niet.
De krant meldt niet of dit probleem nu is opgelost. Wel dat het bedrijf dat de molens beheert een schadeclaim heeft neergelegd van bijna 3,5 ton.
Methaangas, explosies, schadeclaims... Adam en Eva zijn voor minder hun paradijs kwijtgeraakt... Valt dit nog wel te repareren?

Sinds het nieuws naar buiten kwam, zeurt voortdurend een vernietigende boodschap in mijn hoofd: 'Ook los daarvan zal dit nóóit kunnen werken... Dit is geen paradijs. Dit is een hele mooie vuilnisbelt, waarop het afgelopen zomer weliswaar even heel mooi dromen was. Maar wel een vuilnisbelt...' Kan dat werkelijk waar zijn?

Obama

Hope is for the poor and the misguided,
for believers and dreamers,
for the emotional weak
that I like to call strong
for those who dare to question
so called reality,
clutching at straws
while being followers of stars,
admirers of rainbows
desciples of beauty and tenderness
...
I'll always be the poor, misguided, emotional weak or so-called strong, believer in rainbows, questioner of reality, I'll be clutching at straws, while being a desciple of beauty and tenderness - and that is by choice... I WILL choose the ability to dream. Always.

Blue Monday

De derde maandag van het jaar is volgens de Britse psycholoog Cliff Arnall de deprimerendste (en dus níet de meest deprimerende zoals mijn krant schrijft) dag van het jaar. Blue Monday. Vandaag dus. Voel ik me heel erg gedeprimeerd vandaag? Hmmm...
Als ik over mijn beeldscherm heenkijk zie ik een asgrauwe en natte dag aan mijn raam voorbij trekken. Vrolijk is anders. Aan de andere kant: ik heb net een heerlijk ontbijt voor mezelf gemaakt: crackers met kaas, kruidenkaas, peperpaté en kipfilet, een tomatensoepje, gekookt eitje, espresso en sap. Krantje erbij en heel veel rust.
Vorig weekend en de afgelopen afgelopen dagen ben ik vrijwel continu druk geweest met het natrekken van ene Rens Muller, zelf benoemd multimiljonair met nog geen traceerbare stuiver op een bankrekening en beoogd redder van de plannen voor een nieuw voetbalstadion in de Zuiderpolder - dat stadion gaat er dus niet meer komen, zoveel is nu duidelijk. Aansluitend afgelopen weekend bezig geweest met een anti-Israeldemonstratie (of was het pro-Palestina?) en de landelijk CDA-nieuwjaarsreceptie, een nare steekpartij aan de Prins Bernhardlaan en met de aanvullende rommelklusjes die bij een weekenddienst van de stadsredactie HD horen. Vanavond om half 7 heb ik weer een interviewafspraak, omdat die nou eenmaal niet op een ander tijdstip was te plannen, en daarmee haal ik wederom de volledige vrije dag niet die ik eigenlijk vandaag zou moeten hebben.
Is dat alles reden om vandaag heel somber te worden? Somberder dan op andere sombere dagen? Nee, ik geloof het niet. Ik heb wel lekker gewerkt en dat interview van straks wordt leuk. Het is jammer dat ik ervoor door dat hondenweer moet, maar verder... En ik ben blij met de paar uur niets die ik tot dan heb. Nog voor ik vanmorgen van meneer Arnall hoorde, had ik met mezelf al afgesproken die zoveel mogelijk glimlachend te gaan doorbrengen.

Blue monday... Afgelopen nacht was een stuk beroerder, en de enorme spierpijn in nek en linkerschouder die ik daarvan over heb gehouden, herinneren me daar nog wel de hele dag aan, vrees ik. Te veel onrust in mijn kop, te veel vragen en geen antwoorden. Terwijl ik niet mag nadenken van Jan-Peter Balkenende, want daar word je dik van. En er bij mij juist drie kilo af moet...
Maar dat was vannacht en niet per se vandaag.

Antwerps vuurwerk en poezen in een zak

Na Berlijn vorig jaar was dit jaar Antwerpen uitverkozen voor de viering van de jaarwisseling.

Leuke stad, dat Antwerpen! Ik heb me wel verbaasd over de aantallen streng orthodoxe joden in de Diamantwijk, waar wij logeerden. Zwarte hoeden en pijpenkrullen langs de slapen, bij zowel volwassen mannen als jonge jochies, bepalen er het straatbeeld. Van de rellen naar aanleiding van de gebeurtenissen op de Gazastrook hebben wij evenwel niets gemerkt.

We hebben drie dagen door straten gezworven, langs etalages en prachtige oude gevels, ons het bier en het eten laten smaken, gekletst en gekeken.

Middernacht tussen oud en nieuw stonden we aan de Schelde. Voor het vuurwerk. Dat is in België een minder groots spektakel dan in Nederland. Het was ons al opgevallen dat we de hele oudejaarsdag vrijwel geen knal hadden gehoord. Ook tijdens het moment van de jaarwisseling bleef het knallen beperkt tot een centrale vuurwerkshow van iets meer dan een half uur bij de rivier. Gezellig samenzijn in de cafés kunnen de Vlamingen vervolgens weer als geen ander. We hebben het tot een uur of vijf volgehouden.

Beetje leuk hotel, vraagt u? Ja uitstekend! Meer een appartementencomplex eigenlijk, aan de Belgielei. Met hele ruime kamers voor weinig.

Dat ik Pakistaanse buren had die hun nieuwjaarsdag vierden met het koken van een zeer kruidige maaltijd, die mij om half 12 's ochtends al dwong de ramen van mijn kamer wagenwijd open te zetten tegen de stank, daarbij de vrieskou trotserend, doet daar niets aan af. Evenmin als die ietwat merkwaardige ontdekking een ochtend eerder.

Ik weet niet waarom de gedachte ineens bij me opkwam, maar het gebeurde toen ik naar de linnenkast zat te kijken. 'Dat is eigenlijk best een lelijke linnenkast', dacht ik. 'Maar als je nou iets te verbergen hebt, een grote som geld of iets dergelijks, dan leg je het waarschijnlijk dáár bovenop. En dan kun je het óók vergeten mee te nemen.'

Niet veel later stond ik op het tafeltje tussen bed en kast. Een van de vorige logeerders had inderdaad een pakje op de linnenkast gelegd én het daar achter gelaten... Het betrof een platte papieren zak van ongeveer A4-formaat... Bankbiljetten?

Nee dus. De papieren zak bleek tot mijn teleurstelling vier al te expliciete pornoblaadjes te bevatten... Duitse pornoblaadjes...

Nadat ik het pakketje weer op zijn plaats had gelegd, maar nog vóór ik van 't tafeltje was gesprongen, heb ik mijn hersens volledig geblokt voor enig andere gedachte over die linnenkast en welke geheime bezigheden van vorige bezoekers dan ook.

Gelukkig Nieuwjaar!

(meer foto's HIER)