Konijntje

Rechtop in mijn bed zat ik afgelopen nacht ineens. Het kostte me ongeveer vijftien seconden om te snappen waarom. Er hing iemand aan mijn deurbel. Twee lange trinnnnngggggs midden in de nacht. De klok wees 5.10 aan.

Ik was in een diepe slaap geweest en ik had geen idee van dag, middag of avond. De bel? Wie dan? En waar ben ik eigenlijk?
Toen ik snapte waar ik was en hoe laat het was en ik begreep dat het waarschijnlijk de bel in de centrale hal betrof, besloot ik dat ik niet hoefde te gaan kijken wie er belde als er niet nog minstens een keer gebeld zou worden.

Ondertussen was ik wel wakker. Uit mijn slaap gerukt. Met de droom van zo even veel te helder op een onbedoeld wakker netvlies. Ik had iets gedroomd over een konijntje, en nu ik het besef van deurbel, tijdstip en besluit of ik wel of niet moest opendoen achter me had gelaten, ontvouwde zich langzaam de macabere droom die ik net had gehad.

X, de vrouw van wie ik heel veel hou maar met wie ik niet verder zal gaan en met wie ik geen kind zal krijgen al zal ik nooit begrijpen waarom, en ik zaten samen. Tussen ons in lag een konijntje - op zijn rug, met wijd opengesperde, grote, bruine, kalme ogen. Het konijntje was naakt.
Alsof het een picknick betrof, plukten X en ik af en toe een stukje vlees van zijn tere lijfje en aten dat op. Gemoedelijk. Er kwam al helemaal geen bloed bij kijken. Het was alsof we een rollade leegplukten, een rollade in de vorm van een levend konijntje.
Ik at meer dan X. Helder op mijn netvlies staat dat ik X vraag of ze nog wat wil, zij minzaam nee knikt ('neem jij maar') en ik nog een flink stuk afscheur van de borst van het konijntje dat ons nog altijd kalm dan wel berustend aanstaart met zijn grote bruine ogen.
Wat we doen is de normaalste zaak van de wereld. Iedereen doet dit. Maar er is ook het besef dat het niet helemaal goed is. Zoals je een blikje tonijn eet of een ei, terwijl je weet dat daar onnodig dolfijnen voor sterven of kippen voor door de hel gaan. Zo eten X en ik een levend konijn.
Na de laatste hap is er schuldgevoel. Of medelijden. Het konijntje, dat nooit blijk heeft gegeven van pijn en voortdurend met grote kijkers is blijven kijken, is er zichtbaar slecht aan toe. Geen vacht en half kaal gegeten. Hij heeft het koud.
Ik pak een handdoek en vol liefde en heel teder wikkel ik 'm in die handdoek. Misschien komt alles goed, denk ik, en ik vraag me opeens af waarom we eigenlijk hebben gedaan wat we hebben gedaan. Ik zoek de blik van X...

En toen ging die bel.
Ik heb nog zeker een uur wakker gelegen. Aanvankelijk probeerde ik te snappen waar die droom over ging, maar dat heb ik opgegeven toen ik mezelf erop betrapte dat ik dreigde te verdwijnen in goedkope psychologie. Wat bleef was het beeld van dat konijntje. Terwijl het levend opeten van dat beestje in die droom helemaal niet zo gek was en bijna onschuldig - hoewel er kennelijk ook iets van besef was gezien die handdoek en de poging om daarmee iets recht te zetten - werd in de rare, onverwacht wakkere, nachtelijke werkelijkheid de gruwel van de droom steeds zichtbaarder. Zonder enige verklaring.
Ik ben daarna wel weer in slaap gevallen. En ik heb geen idee wat ik toen heb gedroomd.