De Gravestenenbrug is om meer dan één reden een buitenbeentje. Zo lijkt ze veel ouder dan ze is (nog geen zestig jaar). Ze is ook de enige brug over het Spaarne (de Spoorbrug buiten beschouwing gelaten) zonder slagbomen om passanten tegen te houden als ze open staat. Die heeft ze niet nodig. Met twee brugkleppen sta je bij doorgaand scheepsverkeer als voetganger aan beide kanten immers al voor een reusachtige dichte 'deur'.
Het ontbreken van die slagbomen heeft als bijkomend effect dat de verleiding onweerstaanbaar is om het brugdek al te bestijgen nét voordat de kleppen weer goed en wel dicht zijn. Om één of andere reden is 't een machtig gevoel om onder je voeten de beweging te ervaren die hoort bij het verbinden van beide rivieroevers.
Maar: dat mag niet meer. Misschien mocht het nooit, maar nu zeker niet meer.
,,Even wachten'', klinkt het streng vanaf de overkant bij een nieuwe eerste voetstap op het dichtklappende dek. Het is de brugwachter. Zijn gezag dient gerespecteerd, de voeten wachten tot de brug helemaal dicht en vergrendeld is.
Eenmaal aan de overkant begint de brugwachter, kennelijk bang voor nurkse dienstklopper te worden aangezien, een uitleg: ,,Anders krijgen we storing.'' De Gravestenenbrug wordt tegenwoordig met behulp van een computer gesloten, legt hij uit. En die computer 'meet' het gewicht. ,,Als jij er op gaat staan, wacht hij volgende keer met vergrendelen tot hij precies datzelfde gewicht meet...''
Passant en brugwachter kijken elkaar heel even met gedeelde verbijstering aan. Het uitdiepen van de achterliggende reden voor dit zinloos technisch vernuft moest maar achterwege blijven, besluiten ze dan: ,,Ah, vooruitgang!''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten