Foto

Geen foto's van mij afgelopen week van het uithijsen van de Melkbrug. En dat terwijl ik toch graag fotografeer en iets met de bruggen over het Spaarne heb, in het bijzonder met de Melkbrug. Maar ik was de stad uit. Voor een ééndaagse fotocursus van de krant. De ironie zal niemand ontgaan.
Onderdeel van de cursus was een aantal praktijkopdrachten bij een Alkmaars winkelcentrum in renovatie. Ik kan er kort over zijn: ik heb van die opdracht niet bijzonder veel gebakken. Het was ook niet slecht, maar ook niet geweldig. Ik had er wel een bijzonder aardige ontmoeting. En dat leverde een andere aardige foto op.

Een van de opdrachten behelsde het portretteren van een buurtbewoner (m/v) die kennelijk een mening over de renovatie had. Een eerdere poging die opdracht te volbrengen had uiteindelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd en ik besloot een nieuw slachtoffer vinden. Zo kwam het, dat ik een oudere dame met een fiets aan de hand aansprak. Ze bleek nogal schuchter.
Ik legde haar uit wat ik aan het doen was en vroeg haar of ze voor heel even mijn model wilde zijn. Maar ze had helemaal geen mening over die renovatie, zei ze. Ik vertelde dat we dan al één ding met elkaar gemeen hadden. En dat 't me alleen om het plaatje ging. ,,Neemt u toch maar liever iemand anders'', zei ze. ,,Ik ben niet mooi.''
,,Zou u me echt niet heel even willen helpen?'', probeerde ik nog...

Toen vertelde ze me, dat ze niet graag op foto's stond. Ze vond het niks. Ze had ook maar één foto van zichzelf, en die was nog uit de oorlog.

Op dat moment reikte ze naar haar fietstas, waar ze een bruine envelop uit haalde. In de envelop zat een prachtige oude foto van een jong blond meisje dat met grote onbevangen ogen de fotograaf aankijkt.

Ik was heel even sprakeloos.

De vrouw begon over haar jeugd te vertellen, en over de oorlog, en over haar moeder, die joods was, en over haar vader, en over de Jodenster op de jas van haar moeder aan de kapstok op de gang. Ik luisterde naar haar verhaal en ik keek naar de foto.

,,Zal ik u met die foto in uw handen fotograferen?'', zei ik. Ik was mijn opdracht allang vergeten. Ik vond deze vrouw met deze foto in haar handen prachtig.

Ze liet het toe dat ik haar fotografeerde. Ze kantelde de foto op mijn aanwijzingen en liet toe dat ik haar schouders een klein beetje dwars zette.
Ik drukte een paar keer af en liet haar toen de foto zien die ik gemaakt had. ,,Wilt u een afdruk?'' Dat wilde ze niet.
We praatten nog even over de oorlog en over het gezin waar ze als klein meisje deel van uit had gemaakt. Vlak voordat we afscheid namen - ik moest echt nodig weer terug naar mijn 'klasje' - vroeg ik haar of ze die foto van haar als jong meisje altijd bij zich had.
,,Nee'', zei ze. ,,Alleen vandaag... Ik had 'm meegenomen om 'm iemand te laten zien. En nu heb ik 'm aan ú laten zien.''