Boompje

Ze zouden onchristelijk duur worden dit jaar. Vanwege de schaarste. Ik heb het over de kerstbomen. Als gevolg van de lange vorstperiode vorige winter en het koude voorjaar zouden we er dit jaar diep voor in de buidel moeten tasten, zo meldden de media al in oktober.
In mijn beleving is dat een jaarlijks terugkerend bericht. Vergelijkbaar met de jaarlijkse onheilstijdingen over de prijs van aardappelen, vanwege - jawel - de regen. ’Nou dan eten we toch gewoon patat’, denk ik dan altijd maar.
En die kerstbomen? Die worden naarmate de dagen korter werden alleen maar goedkoper. Eerst kwam Ikea met een stunt: een boom voor twintig euro en daar krijg je dan een tegoedbon van 19 euro bij. Een boom voor per saldo één enkele euro!
En het kon nóg goedkoper. Deze week begon de gemeente Haarlem te stunten. Nota bene op steenworpafstand van het Zweedse woonwarenhuis: gratis af te halen kerstbomen! Je hoefde er de fly-over niet eens voor over, de gemeente had er één hele rijstrook van de Amsterdamsevaart voor afgesloten.
Ik was zelf te laat. De gemeente werd teruggefloten. Niet door Ikea of door de ambassadeur van Zweden, maar door de politie. Die vond de kerstbomenactie kennelijk iets té goed bereikbaar voor koopjesjagers. Toch jammer.

(zaterdag  17 december ook geplaatst in rubriek 60 Seconden, HD)

Vliegen

De KLM gaat passagiers de mogelijkheid bieden zelf te kiezen naast wie ze willen zitten, zo meldt de krant. Ze denkt zo ‘fans van een bepaalde popster’ en mensen met hetzelfde ‘interessante beroep’ te koppelen. Dat zou lange, saaie vlucht veel aangenamer maken.

Voorop gesteld: ik hou van m’n rust die enkele keer dat ik vlieg. Wie er naast me zit, maakt mij dan niet veel uit. Een buurman stoort zelden. Zolang het niet in zichzelf praat en geen al te onwelriekende lichaamsgeuren met zich meedraagt, valt het uitstekend te negeren.

Wat er achter en vóór je zit, is veel moeilijker in de hand te houden. Opvallend vaak zijn dat echter alleengaande reizigers met oordoppen, dan wel mensen die elkaar al zó lang kennen dat alle gesprekken wel zijn gevoerd. Meestal is er dus niets aan de hand.

Dat dreigt nu te veranderen. Opeens zitten er twee Dries Roelvink-fans achter je. Die dat van elkaar weten! Of twee fanatieke wijnconnaisseurs die een vlucht naar New York (zes uur) met gemak volpraten. Met vóór je hun echtgenotes, die elkaar ook hebben gevonden: ,,Zelf houd ik niet zo van wijn...’’ ,,Nee, ik óók niet...’’

In gedachte sta ik aan de KLM-balie en hoor een reiziger voor me: ,,"Doet u mij alstublieft iemand die mijn voorliefde voor techniek, semtex en ontstekingen deelt. Dan is die vlucht vast voorbij voor we er erg in hebben. Dank u..."

(ook geplaatst in de rubriek 60 Seconden in HD)

Op jou, Lennaert

Op Lennaert. Blijft onveranderd mooi nummer. Al hebben de eerste regels sinds zijn dood voor mij wel - met glimlach - een andere lading gekregen. Nee Lennaert, nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken, en te hopen dat het licht van je brommer het doet...



Lennaert Nijgh, 29 januari 1945 - 28 november 2002)

Afscheid

Na ruim zes jaar nam ik afgelopen week afscheid als politiek verslaggever in Haarlem. Ik ga iets anders doen binnen de krant. Het wordt een vrijere rol op de stadsredactie.
De afgelopen zes jaar waren intensief en bijzonder. Er zijn allejezus veel onderwerpen bij me langsgekomen, ik heb de stad anders leren kennen, ik heb ontelbaar veel mensen leren kennen.
Veel daarvan blijft. Mijn vaste plekje in de raadszaal geef ik bij deze echter op. Ik had al snel door dat het de mooiste plek in de zaal is, zelfs al mag je er niets zeggen. Of misschien wel juist daarom.
Afgelopen donderdag zat ik er voor het laatst, na een lange begrotingsweek. Tot mijn verrassing werd ik door de nestor van de gemeenteraad, Fedde Reeskamp, toegesproken. Dat was een tikje klef misschien, ongemakkelijk, maar ook warm en uiteindelijk toch vooral erg eervol. Dat momentje pak ik mee dus. En wordt bij deze gedeeld.

 
 

Niet Hansje

Leuk hoor, zo'n historische verhalenmiddag in het Historische Museum. Over Laurens Janszoon Coster, Kenau Hasselaar en Hansje Brinker. Drie figuren die beroemd zijn om iets wat ze niet hebben gedaan. En toch hoort er eentje niet in het rijtje thuis. Hansje.
Vertelster Petra Breed gisteren in deze krant: ,,Dan vertel je dus hoe Hansje Brinker, zoon van een sluiswachter, diep in de nacht, water hoorde sijpelen door de dijk. En ingreep door met zijn vinger het gat in de dijk te dichten...''
Neehee!
Kijk, dat Loutje nooit de boekdrukkunst heeft uitgevonden en Kenau vermoedelijk nooit één Spanjaard met hete olie heeft overgoten, is tot daar aan toe. Dat Hansje Brinker een kinderboekenpersonage is, is ook prima. Maar ook in dat kinderboek zit Hansje níet met z'n vinger in een dijk. Hooguit met zijn vinger in zijn neus, te luisteren naar een verhaal dat zijn juf voorleest over een jongetje dat zo'n heldendaad verricht.
Lees hoofdstuk 18 van Mary Mapes Dodge's 'Hans Brinker, or the Silver Skates' uit 1865. Daarin behoedt 'a sunny-haired boy of gentle disposition' - stad en land voor een ramp door een gaatje in de dijk een nacht lang met zijn vinger dicht te houden. Hij blijft verder naamloos.
Hansje luistert. Met rode konen, inderdaad.

(ook geplaatst in de rubriek 60 Seconden in HD van 20 oktober)

 Zie ook HIER, hoofdstuk 'Friends in Need'

Zwaan

Spaarnwoude, vanmiddag 17.15 uur..

Aad

Aad van Ake is overleden. Pats, boem. Dat kwam hard aan. In nogal wat Haarlemse gelederen.

,,Wat vond jij bijzonder aan Aad?’’, wierp iemand zondag in de groep. ,,Zijn humor’’, zei iemand. ,,Zijn oprechte betrokkenheid bij mensen’’, zei een ander.

Van Ake was als gemeenteambtenaar de laatste jaren vooral actief in Haarlem-Oost. Emotioneel en onthutst werd zaterdagavond in Parkwijk op het nieuws gereageerd. ,,Aad wist precies wat er belangrijk voor ons Parkwijkers was’’, klonk het. En: ,,Hij stond altijd achter ons.’’ Nog zo’n reactie: ,,Aad was en is er één van ons. Ik ben er kapot van.’’

In het kader van Burendag knapten Parkwijkers zondag hun pas geopende buurthuis De Sprong op.  Dat centrum was er gekomen dankzij Van Ake, weet iedereen daar in de wijk. Op Twitter stond ’s ochtends te lezen: ,,De gedachten zijn bij hem. We gaan door voor Aad.’’

Die middag om kwart voor vier zit journalist Max Sipkes op een bankje voor het café waar Van Ake vaak kwam. Het café is nog dicht. Sipkes wacht geduldig tot het open gaat. Hij is hier maar naar toe gekomen. Om het er even met mensen over te hebben. Wat moet je anders?

Hij blijkt even later niet de enige. Er komen mensen bij elkaar. Om te delen. Sprakeloos op zoek naar woorden. Over Aad van Ake. Die er raar genoeg niet is. En over dat niet te bevatten gegeven, dat dit dus zomaar kan. Dat je zomaar doodgaat. 

Wat een lucht!

Rotzomer of niet, het levert de afgelopen dagen de prachtigste luchten op.
Eerder op de avond leek Haarlem in lichterlaaie te staan. En niet zo'n beetje ook.

Inferno of Apocalyps?

Gister was onder meer dit te zien:

Wit

E.T.?

Avondroze

(Foto's aanklikbaar om te vergroten)

Meeuwen? Bomen!

Krijsende meeuwen houden bewoners van Noord ook deze zomer weer vanaf de eerste ochtendzonnestralen wakker. De gevolgen zijn niet licht te overschatten. Slaapgebrek leidt tot humeurigheid en burengekibbel over de schutting.
De gemeente heeft nu in de hele stad posters opgehangen om de overlast enigszins in te dammen. 'Geef ze niet te eten', luidt de boodschap. Dat zal ze leren.
De meeuwen lijken te reageren door het heft nu zelf in handen te nemen. Een bij de haringkar gescoord visje wordt brutaal uit mensenhanden weggekaapt. Een uit een fietstas stekend stokbrood is in kleine momenten van onachtzaamheid ook al niet meer veilig, zo leerde een collega van me deze week.
Het schelle gekrijs lijkt steeds vaker te klinken als satanisch hoongelach. Meeuwen zijn een beschermde diersoort, en daar lijken ze zich heel goed van bewust.
Maar terwijl de halve stad onder meeuwenleed gebukt zegt te gaan, zijn de bewoners van één straat in Noord met een heel ander soort sores bezig. In de Vogelbuurt zijn niet de meeuwen, maar de bomen gesprek van de dag. Bewoners ergeren zich aan de opdringerig omhoog groeiende boomwortels, die de stoeptegels tot rechtopstaande struikelblokken maakt. Dáár zou de gemeente nou eens wat aan moeten doen, zo spreekt uit een vinnig stukje in de jongste nieuwsbrief van de wijkraad. Niks meeuwenoverlast. Bomenoverlast! Waar in de Vogelbuurt precies? In de Meeuwenstraat...

(Eerder als '60 Seconden' gepubliceerd in Haarlems Dagblad)

Just think, Dare to think. For yourself

De grootste overwinning van de terroristen van 9/11, en ik was toen in NY, is de haat die in het Westen nu leeft. Wil je daaraan echt meedoen?

Don't follow your leaders. Distrust all your reasons to hate. Think.

Ja.. "In heart I am Moslem, in heart I'm an American artist, and I have no guilt!"

Veronica

Er komt een dag dat alles wat we nu zinnig vinden simpelweg verknoopt raakt met de vraag waarom de hagelslag zo onaardig doet vandaag.. Zoiets. Begrijpelijk is het niet. Betrekkelijk wel.

Geknakt

Vanachter betraand vensterglas bezie ik een druilerige maandagochtend. Dit wordt geen dag van buitenspelen, dat is duidelijk. Dit wordt administratie bijwerken, opruimen en klusjes binnenshuis doen. Ondertussen luister ik hoe de natte buitenwereld het voorbijkomend autoverkeer een andere klank heeft gegeven. Rubber op nat asfalt – grrsssshh.
Voor mijn huis, achter de Amsterdamse Poort stopt een brandweerwagen. Vanachter het raam kan ik niet meteen zien wat er loos is. Maar op twitter lees ik al gauw daarna, dat het om een ‘dier te water’ gaat. Dat is al de tweede keer in drie weken tijd.
Het gaat niet zo goed met het jonge nijlgansje dat hier tussen pa en moe sinds eind april naar volwassenheid probeert te groeien. De laatste tijd liet hij vaak zijn vleugels hangen. Ik ben niet deskundig op dat vlak en tamelijk naïef ingesteld, dus ik ging er eigenlijk vanuit, dat dit zijn manier was om zijn vleugels te drogen te hangen. Zeg maar een wat gemakzuchtige variant op hoe een aalscholver dat pleegt te doen.
Medewerkers van de Dierenambulance hebben nu echter vastgesteld dat het beestje twee kapotte ‘slagpennen’ heeft. Dat maakt hem nagenoeg vleugellam.
‘Kattenkwaad!’, schiet er door me heen. Letterlijk waarschijnlijk - de poezen in de buurt hielden het jonge gansje al sinds zijn geboorte in de gaten. Of figuurlijk kattenkwaad natuurlijk. Hoe dan ook, er moet een moment zijn geweest dat de altijd waakzame pa en ma net te laat waren om de aanval bij de oude stadspoort af te slaan.
Op een zonovergoten aprildag geboren worden op een majestueus en trots stukje Haarlem. En dan nog geen drie maanden later geknakt uit het water worden gevist op een druilerige dag in juli. Hoe verdrietig wil je het hebben?

Het jonge beestje vlak na zijn geboorte

Stalker

Ze stalkt me
Achtervolgt me
tot in het diepst van mijn gedachten
Plant dromen in mijn hoofd
en speelt in mijn gemoedsrust
alsof het een zandbak is

Ze post herinneringen in mijn hart
brieven die concepten bleven
en nooit werden geschreven
Met een glimlach
likt ze zegels en kijkt toe

Ze kleurt m’n fantasieën in
schetst ideale vergezichten
tekent een toekomst achter me
En kleurt nog steeds mijn bril

Ik ben de vader van haar kind
dat nooit het licht zal zien
en schrijf geboortekaartjes
zoals zij me die laat zien

Ga weg, en laat me eigen dromen dromen
maar vertel me hoe dat moet
Verdwijn uit mijn gedachten
en laat me niet alleen

Je stalkt me
Wie ben je?
Wie was je?
Waar ben je?

Onderdoor

Toen de wethouder en gedeputeerde de zaak officieel hadden geopend. En de laatste klanken van Queens 'Bicycle Race' waren weggestorven en iedereen elkaar beproosten met Proseco, werd de nieuwe fietsonderdoorgang onder de Buitenrustbruggen in alle stilte door twee jochies op hun eigen manier in gebruik genomen.

Zondagmiddagvoorstelling

Dans voor twee verdwaalde, roze ballonnen (terwijl er ééntje toekijkt).
Of: Was ik maar maar twee ballonnetjes, dan kon ik samen spelen. (Vrij naar Bomans)
Gezien vanaf mijn balkon.

(Muziek: Mendelssohn, fragment uit Hebriden)

Splash en blingbling

Kon het niet laten: even kinderlijk in de regen en tussen de koplampen spelen.

 

D66 en het pontje (je zou er t heen en weer van krijgen)

D66 heeft het er maar moeilijk mee. Met het pontje, of beter gezegd: met waarom ze daar tegen is.  En o God, laat toch niet het beeld overheersen dat dat is omdat de Zuiderhout tegen is. Zuiderhout, waar relatief veel actieve D66’ers wonen, waar ook de huidige fractievoorzitter van D66 woont. Om dat beeld een beetje tegen te gaan schreef de fractievoorzitter van D66 op de partijwebsite een stukje, dat als volgt begint:

In het Haarlems dagblad van vrijdag 3 juni ("Pontje doet coalitie bijna zinken") werd de suggestie gewekt dat D66 vooral tegen de pont zou zijn omdat haar achterban in Haarlem-Zuid de mensen uit Schalkwijk liever niet ziet komen. Zo wordt een pontje getransformeerd tot  het  symbool van een ouderwetse klassenstrijd. Of van georganiseerde jaloezie, afhankelijk van welk vertrekpunt u wilt nemen: de oever van de Belgiëlaan of die van de Spaarnelaan. Dit soort cliché’s zijn wat D66 betreft wel erg uit de oude doos, en verhullen de zaak waar het volgens ons om draait, en dat is de financiële onderbouwing van deze onderneming.

Om te beginnen dan maar de passage in dat stuk in HD waar kennelijk op wordt gedoeld. Dat stuk is, voor alle duidelijkheid, van mijn hand:

Het kan zijn dat ik m’n eigen stukken niet snap, maar volgens mij staan hier de financiën als genoemde reden voorop, en nergens in deze passage iets over ‘mensen uit Schalkwijk’ of een klassenstrijd.

Dat het ondertussen wel zo is, dat er in Zuiderhout door een aantal mensen op een nogal wat merkwaardige manier wordt gesproken over Schalkwijkers, doet daar niets aan af. Dat wordt mij als journalist ook in zoveel bewoordingen bevestigd door mensen uit Zuiderhout die zich behoorlijk storen aan de toon van hun buren.

In iets bedekter termen kon je de insprekers uit de buurt tijdens de raadscommissievergaderingen Beheer horen zeggen, dat 'het besloten karakter van de wijk een groot goed is, dat vooral behouden moet blijven'...

En dat het die buurtbewoners niet echt om het geld te doen was (zoals sommigen wel beweerden) zou je kunnen opmaken uit het feit dat zij vorig jaar zelfs hun eigen wijkraad aan de kant schoven, omdat het bestuur daarvan geen zin had 5.100 euro (gemeenschapsgeld!) beschikbaar te stellen voor een juridische strijd om het pontje..  

Dat de druk die er op de D66-fractie (en de VVD trouwens) vanuit de buurt groot was, daar vertellen D66’ers zonder omhalen ook gewoon over bij een glaasje bier als het zo ter sprake komt. Ze leggen daarbij uit dat dát het onderwerp inderdaad zo gevoelig maakte voor de partij.

Het is dus al met al best raar dat de D66-fractievoorzitter, die ik nota bene ken als iemand die nooit een blad voor de mond neemt, haar stukje zo begint. Dat ze zich bovendien in zoveel bochten wringt om een op zich heel legitieme zaak te verdedigen: onze achterban wil het niet. Simpel toch?

Financiën

Dat geld een rol speelt voor D66, is nooit in enige berichtgeving weersproken.

Dat het 't belangrijkste argument voor D66 is in deze, daar kun je je vraagtekens bij plaatsen. Het gaat om nog geen 40.000 euro kosten voor de gemeente, het leeuwendeel daarvan betaalt de provincie.

Bij de kosten voor de gemeente telt D66 – niet helemaal onterecht – het risico op dat de gemeente loopt als uitvoerder Spaarnelanden, die zelf 100.000 euro in het project dient te stoppen, dat geld niet ten volle weet terug te verdienen (door middel van subsidie (25.000), reclameinkomsten (50.000) en geld uit een zogeheten reïntegratiepot (25.000)). Omdat de nv Spaarnelanden voor 100 procent eigendom is van de gemeente, kun je de stelling verdedigen dat het risico dat Spaarnelanden loopt tevens het risico van de gemeente is. Al is dat risico natuurlijk niet helemaal één op één (Spaarnelanden heeft binnen z'n begroting uiteraard eigen schuifmogelijkheden om dingen op te vangen).

De stelling dat het financiële verhaal van het pontje daarmee gebaseerd is op drijfzand’ en daarmee ‘onverantwoord’ is, is daarentegen nogal grotesk. Vrijwel alles wat de gemeente doet is op basis van een raming van baten en kosten. Ik noem er maar één: het bouwen van een parkeergarage (waarbij de opbrengsten aan parkeergelden vorig jaar dusdanigbleken tegen te vallen, dat Haarlem voor dat geld héél erg veel pontjes had kunnen laten varen…).

Voor de goede orde, en zoals al gezegd: het leeuwendeel van het pontje wordt betaald door de provincie. Daarvan zei de fractievoorzitter een paar weken geleden nog: Ook dát is gemeenschapsgeld, waar wij voorzichtig mee om moeten gaan! Of woorden van gelijke strekking.

Toen wisten zelfs de leden van de VVD niet meer waar ze moesten kijken. Partner D66 had nog maar even daarvoor z’n akkoord geven om 2,5 miljoen euro provinciegelden te besteden om 500 meter Houtmanpad te asfalteren…(zie ook HIER)

Aan het eind van dat pad woont trouwens ook een niet onbelangrijk D66’er, maar dat terzijde.

Zicht vanuit Zuiderhout, met een nu nog maagdelijk Spaarne tussen hier en Schalkwijk.

PS: het volledige artikel uit HD waarover wordt gesproken is HIER te vinden, het artikel op de website van D66 HIER.

Op de website kan niet gereageerd worden, wat me bracht tot een stukkie in mijn eigen hoek. Waar – voor alle duidelijkheid – wel gereageerd kan worden.

I started a joke

Al dagen mee in mijn hoofd, dan nu ook maar weer mee naar bed. Tekst laat me niet los, weet niet waarom... Ik ken dit nog niet eens zo lang, maar dit is me zo, zo bloedmooi.. Klik HIER

I started a joke, which started the whole world crying
But I didn’t see, oh no, that the joke was on me

I started to cry, which started the whole world laughing
Oh, if I’d  only seen, that the joke was on me


I looked at the sky, running my hands over my eyes,
And  I fell out of bed, hurting my head, from things that I said


Till I finally died, which started the whole world living
Oh, if I’d only seen that the joke was on me


I looked at the sky, running my hands over my eyes,
And  I fell out of bed, hurting my head, from things that I said


Till I finally died, which started the whole world living
Oh, if I’d only seen that the joke was on me

Lush life

Sinatra beet 'r z'n tanden op stuk. Het is gezongen door grootheden. En een van de allermooiste versies, en ik ken er velen, is voor mij van een zangeres die voor altijd als disco-queen door t leven moet. Omdat ze t gewoon net nog even beter 'vertelt' dan Nathalie Cole. Dank je Billy Strayhorn. En dank Quincy Jones en Donna. Kwam vannacht opeens uit n lang gesloten laatje in m'n geheugen. Toeval bestaat niet.




I used to visit the very gay places
Those come what may places
Where one relaxes on the axis
Of the wheel of life
To get the feel of life
From jazz and cocktails

All the men i knew had sad and
Sullen gray faces
With distingue traces
That used to be there
You could see where
They'd been washed away
By too many through the day
Twelve o'clock tales

Then you came along with your
Siren song
To tempt me to madness
I knew all the while
That your poignant smile
Was tinged with the sadness of a
Great love for me
Oh, yes i was wrong
Again i was wrong

Now life is lonely again
And only last year everything
Seemed so sure
Now life is awful again
A troughful of hearts would only
Be a bore
A week in paris will ease the bite
Of it
But all i really care
Is to smile in spite of it
I'll forget you
I will and yet you are still
Burning inside my brain

Romance is mush, stifling those
Who strive
I'll live a lush life in some
Small dive
And there i'll be
While i rot with the rest
Of those whose lives are
Lonely too

Vrijheid

Vanmiddag toch nog even voor de krant gespeeld op Bevrijdingspop. Met collega Merlin portretjes gemaakt rond t thema 'Vrijheid om eruit te zien hoe je wil'.
Zie ook Haarlems Dagblad van 06-05-11

Hey...

I loved you in the morning, our kisses deep and warm,
your hair upon the pillow like a sleepy golden storm,
yes, many loved before us, I know that we are not new,
in city and in forest they smiled like me and you,
but now it's come to distances and both of us must try,
your eyes are soft with sorrow,
Hey, that's no way to say goodbye.

I'm not looking for another as I wander in my time,
walk me to the corner, our steps will always rhyme
you know my love goes with you as your love stays with me,
it's just the way it changes,

like the shoreline and the sea,
but let's not talk of love

or chains and things we can't untie,
your eyes are soft with sorrow,
Hey, that's no way to say goodbye.

I loved you in the morning, our kisses deep and warm,
your hair upon the pillow like a sleepy golden storm,
yes many loved before us, I know that we are not new,
in city and in forest they smiled like me and you,
but let's not talk of love

or chains and things we can't untie,
your eyes are soft with sorrow,
Hey, that's no way to say goodbye.

Ze zijn er weer

Lepelaars langs De Liede

Beterschapswens

Toch wel bijzondere beterschapswens, donderdagavond vanuit de gemeenteraadszaal..
(stem: burgemeester Bernt Schneiders, voorzitter van de raad)

IJsje

Met twee amandelen minder, een verkleinde huig en een ingekort gehemelte lig ik pijn verbijtend en ijsjes etend op bed. Ik ben niet thuis. Na de operatie is het huis van mijn ouders, het huis waar ik opgroeide in Europawijk, een tijdelijk, veilig en vertrouwd hersteladres.
Ik lig op de zolder, zonder uitzicht op de zomerse aprildag die zich buiten voltrekt. Ik moet het doen met de geluiden door het open raam. Ze zijn hier in al die jaren niet wezenlijk veranderd, die geluiden.
Ik hoor vogels. Ik hoor het geruis van auto's op de Engelandlaan, en zo nu en dan het donkerder gebrom van een stadsbus. In de verte klinkt een boor- of schuurmachine, een vliegtuig trekt een geluidsstreep boven het dak, en in de tuin wordt op gedempte toon gepraat. Ik hoor kinderen spelen.
Ik dwaal terug naar mijn eigen kindertijd, in ditzelfde huis. De geluiden van een zonovergoten dag beloven alles. Wordt het knikkeren? Een speurtocht? Of toch het douanespel of tenten bouwen in het park?
Ik herbeleef de spanning van het kiezen op een eindeloze, mooie dag. Voor nu kies ik, misschien wel net als toen: ,,Mam, mag ik nog een ijsje?''
Hemel, wat doet die keel me zeer.

(woensdag geschreven, vandaag ook geplaatst in rubriek '60 Seconden' in Haarlems Dagblad. Foto: maandag kort na ingreep in ziekenhuis)

Woorden tekort

Woorden schieten vaak tekort. Kan t al 23 jaar niet beter zeggen.

If language were liquid

It would be rushing in

Instead here we are

In a silence more eloquent

Than any word could ever be

These words are too solid

They don't move fast enough

To catch the blur in the brain

That flies by and is gone

Gone

Gone

Gone

I'd like to meet you

In a timeless, placeless place

Somewhere out of context

And beyond all consequences

Let's go back to the building

(Words are too solid)

On Little West Twelfth

It is not far away

(They don't move fast enough)

And the river is there

And the sun and the spaces

Are all laying low

(To catch the blur in the brain)

And we'll sit in the silence

(That flies by and is)

That comes rushing in and is

Gone (Gone)

I won't use words again

They don't mean what I meant

They don't say what I said

They're just the crust of the meaning

With realms underneath

Never touched

Never stirred

Never even moved through

If language were liquid

It would be rushing in

Instead here we are

In a silence more eloquent

Than any word could ever be

And is gone

Gone

Gone

And is gone

Houtmanpad

De stad is gered! Haarlem heeft zich bevrijd van een probleem dat hele bevolkingsgroepen verdeelde. Nee: verscheurde! Dat kost weliswaar 2,5 miljoen euro, maar de demon is verslagen.

Ik overdrijf. Maar de woorden die afgelopen week in de gemeenteraadszaal werden gebezigd over de verbouwing van het Houtmanpad tot fietspad waren euforisch. Voetgangers gingen fietsers daar te lijf met hondenriemen. Er was wel eens een vent de plomp in geslagen! De situatie was, kortom, onhoudbaar.

VVD’er Wybren van Haga was verbijsterd. ,,Maar.. we hebben het hier over 2,5 miljoen euro voor een fietspad van 500 meter… Toch?’’ Hij was de enige. Met mij.

Ik fiets graag. Ook op het Houtmanpad, wat nu niet mag. Je past je aan. Ik wandel ook graag, dus ik ken beide rollen.

Het verhoogde bruggetje, net voorbij het viaduct onder de randweg, is een charmante hindernis. Eén met historische waarde bovendien. Dat het bruggetje zo hoog is, herinnert aan een tijd dat hier met smalle bootjes goederen werden vervoerd.

Het bruggetje zal moeten wijken. Het pad wordt verbreed, waarvoor grond moet worden aangekocht. En onder het viaduct wordt het pad verlaagd, omdat een beetje lange fietser er nu z’n harses stoot.

Het liefelijke, met schelpensnippers beklede Houtmanpad, romantische sluiproute richting de duinen, is straks een knalrode asfaltstrook waarop tussen voortknetterende brommertjes voor wegdromen geen plaats meer is. Nou ja, voor wegdromen over dat wat was en niet meer is nog wel.

En dat zoiets 2,5 miljoen euro mocht kosten.

(Eerder gepubliceerd in de rubriek 60 Seconden in HD van 7 april 2011)

PS: Langs dat Houtmanpad vandaag deze prachtige eend, die me om een of andere reden erg vragend aankeek 

 

Van Dronken Del, Hammetjes en Voor Trommel

Rare namen herbergen de Kennemer Duinen. Maar het is er wel verdomde mooi.

Paarden op 'Dronken Del'.

'Adams Vlakje' (niet ver van 'de Hammetjes')

Naar de hemel reikend in 'Het Ronde Bosje'(iets ten oosten van 'Gleuf').

Wegversperring met schapen bij 'De Zeven Bosjes' (iets ten westen van 'Voor Trommel')

 

Echt HEMA

Verkiezingen, verkiezingen..

Wie het weet mag het vandaag zeggen. Wie het niet weet trouwens ook...

Adieu Hannie Schaftstraat

Watchbird

Uitstervende soort...

Eerbetoon

Het zielig stuk brok beton in de Haarlemmerhout blijkt dus het restant van een bank, dat er ooit ter ere van oud-burgemeester Cornelis Maarschalk is neergezet. Maarschalk droeg van 1919 tot 1937 de Haarlemse ambtsketen. Hij zou tijdens de bezetting de kant van de Duitsers hebben gekozen. Maarschalk was toen al met pensioen. Een oud-burgemeester in oorlogstijd, het zal. Hij overleed op 3 maart 1954 en ligt op Westerveld begraven. Nagenoeg vergeten, kunnen we gerust stellen.

Maar hoe zit het verder met memorabilia aan Haarlemse burgemeesters, vraag ik me af. Ik kan er weinig bedenken. Straatnamen, ja. En een park in Oost. Maar fysieke gedenktekens, zoals het banken van Maarschalk?

Jaap Pop kreeg bij zijn afscheid een klok, die sindsdien boven de opgeleukte vluchtheuvel op het Verwulft hangt. Een cadeautje van wat Haarlemse ondernemers. Die hadden de allervriendelijkste tekenaar Eric Coolen bereid gevonden de wijzerplaat van het uurwerk op te sieren met Pops karakteristieke kalende schedel en afhangende mondhoek.

Zoiets moet je eigenlijk niemand aandoen, zelfs Jaap Pop niet, vind ik. Zo’n klok staat al gauw hele delen van het jaar stil of loopt achter, en dat leidt dan maar tot grapjes. Pop was er echter héél erg blij mee.

Tekenaar Coolen had ’t niet zo bedacht. Die dacht – en terecht, lijkt me! - dat ’t om een grap ging, zo vertrouwde hij me onlangs toe. Als de tekenaar had geweten waar dat ding moest komen, had hij er meer eer in gelegd, vertelde hij. Wat boven het Verwulft hangt is feitelijk net iets meer dan een schets. Wist Coolen veel.

Ach ja, ook een burgemeester krijgt waarschijnlijk het eerbetoon dat hij verdient. 

 (vandaag ook geplaatst in de rubriek '60 seconden' in Haarlems Dagblad)


3/2/2011: zie hier het vervolg...

http://bit.ly/dJxkJ3

Ben d'r klaar voor!

Oke, de drie koningen zijn allang weer vertrokken. Ik ben daarentegen nog ruim vóór Chinees nieuwjaar. Het moest er van komen. Ik heb vandaag mijn kerstboom ontmanteld.
Laat Pasen maar komen!

Houdt de dieven!

,,Twee in spijkerbroek, de ander een donkere broek, één met een mutsje, donkere jacks... Nee het plastic tasje zie ik niet meer.’’
Nietsvermoedend was ik de Korte Begijnestraat ingewandeld, toen ik achter mij iemand per telefoon beschrijvingen hoorde doorgeven van drie figuren vóór me. Ik liep middenin een achtervolging!
De drie types bleven kalm doorlopen. Om de hoek splitsten de drie zich: één de Lombardsteeg in, één de Wijde Appelaarsteeg en één rechtdoor. Slim hoor. Maar vlak mij in zo’n situatie niet uit. Ik had in de gauwigheid mooi twee van de boefjes op de foto gezet!
Toen ik ze vier tellen later alle drie uit het oog was verloren, bekeek ik de foto op m’n cameraschermpje. Het was een zelfs voor mijn doen vreselijk beroerde want bewogen foto van twee dievenruggen. Wat een sof.
Inmiddels was er van alle kanten politie gearriveerd. Beschroomd liet ik twee agenten de foto zien. Ik had een beetje het idee dat ‘t was mijn gevoelens te sparen, maar ze wilden gráág dat ik ‘m naar de Koudehorn bracht.
Op weg naar het bureau schoot me de opmerking over het plastic tasje te binnen. Die hadden de boefjes dus kennelijk weggegooid. Op goed geluk keek ik rond. Hopend. En jawel: op het dekzeil van een sloep in de Bakenessergracht lag de tas!
 Het bleek niets van ook maar enige waarde te bevatten, maar ik had goddank méér om mee aan te komen dan alleen een vage, bewogen foto.
Op het bureau kon ik de eigenaar blij maken met het tasje, deed mijn relaas aan de verbalisant en hoorde dat twee van de dieven inmiddels waren opgepakt. Eind goed al goed. En ik was een verhaal voor in het café rijker.
(Ook geplaatst in rubriek 60 Seconden, Haarlems Dagblad)

En dan nu de bewuste foto:

Maar was het nou echt zo'n nutteloze foto? Ha! Zie hier het persbericht van de politie Kennemerland een dagje later:

Zie ook hier: Webregio.

 

Mooie zondag, wel

Goedbeschouwd was het een ideale zondag gisteren.
Na het uitslapen, ontbijten en wat aanrommelen begon ik om kwart voor twee aan een stevige wandeling door de duinen: eerst stad door, toen Brouwersvaart af, Houtmanpad, naar Kraantje Lek, Visserspad, vlak voor Zandvoort via tunneltje spoor onderdoor, doorlopen naar Bloemendaal aan Zee, Zeeweg over, bij Parnassia duinen weer in, via Vogelmeer naar Koevlak, en via Bloemendaal en Zijlweg weer de stad in. Een tochtje van vierenhalf uur. Ik kwam onderweg onder andere één wethouder, één bekende uit Koops, te veel loslopende honden en kinderen, een stuk of wat konijnen en  twee Schotse Hooglanders tegen. Geen hert - daar schijn je dan toch weer het dorp Zandvoort voor ín te moeten.

Schotse Hooglanders

't Wed zondag om even na 17 uur.

Het begon op een gegeven moment wel donker te worden. Wat een mooi plaatje opleverde bij 't Wed, maar het er niet direct makkelijker op maakte om de uitgang te vinden.

Ter hoogte van de brandweerkazerne aan de Zijlweg liep ik het dilemma in: netjes naar huis, keurig op tijd voor een fatsoenlijk bord eten, of toch even wat nieuwjaarswensen overbrengen in Koops?
Toen ik even later in de Damstraat Bies van Ede lurkend aan een sjekkie tegenover zijn eigen paal zag hangen, kon ik er niet meer onderuit. En toen wat later Lodewijk Wiener binnen kwam wandelen, heb ik aangenaam aangezeten bij een mooie verhitte discussies tussen twee Haarlemse schrijvers. Over hoe ver je kunt gaan in fictie. Volgens Wiener is Van Ede in een boek véél te ver gegaan in zijn fantasie over een urn met as van Slauerhoff. Wiener heeft 'm daar in een stuk op aangevallen, maar verhaspelde daarbij de titel van het boek (dat Slauerhoff compleet heet trouwens, wat Wiener er van maakte, weet ik niet). Volgens Bies had dat gefantaseer natuurlijk wél degelijk een doel gehad en was het dus zeer zeker geoorloofd geweest. Kortom: heerlijk geestesvoer voor bij een biertje.
Dat fatsoenlijk bord eten werd een late kom erwtensoep.
En Freek de Jonge heb ik gemist.

Bies van Ede en Lodewijk Wiener: 'Jij gelijk of ik gelijk?