Explosies in Teletubbyland

Schokkende berichten uit een Haarlems paradijsje. De krant bracht het nieuws gisteren naar buiten. Het borrelt onder Teletubbyland .

De voormalige vuilnisbelt van Schoteroog was juist zo mooi afgedekt. Met een fraai en overtuigend laagje onbekommerdheid. Het groene gras zei: 'Kom bij me liggen, dan dromen we de dag weg', en die uitnodiging was onweerstaanbaar voor de dromer die ik graag ben.
Vogels kwetterden, piepten, krijsten en zongen vrijuit wat ze ook maar te kwetteren, piepen, krijsen en zingen hadden. Bootjes vaarden langs, paardenmeisjes sukkelden gezeten op hun knuffeldier in een loom drafje voorbij, honden kwispelden, paardenbloemen bloeiden.
In dit vredige groene heuvelachtige landschap tussen Spaarne en Mooie Nel torenden onderwijl, hoog boven alles verheven, de machtige windmolens. Makers van groene stroom. Iconen van een schone, zorgeloze toekomst. Waarlijk paradijselijke motortjes, waren het.

Het is niet alles wat het lijkt, zo blijkt. Het donkere verleden van dit vredige park borrelt op en strooit zand in de motoren. Met als gevolg dat de raderen gaan haperen en al een paar keer, noodgedwongen, langdurig hebben stilgestaan.
De voormalige vuilnisbelt heeft, sinds ze is afgedekt, methaangas vrij gegeven en die is er de oorzaak van dat tot vier keer toe explosies plaats hadden in de trasformatiehuisjes van de windmolens. En daar kunnen ze niet tegen, iconen of niet.
De krant meldt niet of dit probleem nu is opgelost. Wel dat het bedrijf dat de molens beheert een schadeclaim heeft neergelegd van bijna 3,5 ton.
Methaangas, explosies, schadeclaims... Adam en Eva zijn voor minder hun paradijs kwijtgeraakt... Valt dit nog wel te repareren?

Sinds het nieuws naar buiten kwam, zeurt voortdurend een vernietigende boodschap in mijn hoofd: 'Ook los daarvan zal dit nóóit kunnen werken... Dit is geen paradijs. Dit is een hele mooie vuilnisbelt, waarop het afgelopen zomer weliswaar even heel mooi dromen was. Maar wel een vuilnisbelt...' Kan dat werkelijk waar zijn?