Teletubbyland

Aan de noordkant van Haarlem, tussen Spaarne en Mooie Nel ligt Teletubbyland. De voormalige vuilnisbelt is tegenwoordig een voor recreanten ingericht glooiend groen landschap met paardenbloemen, windmolens en kronkelende, van elkaar gescheiden wandel-, fiets, en ruiterpaden die elkaar slechts hier en daar kruisen.
Ik was er eerder deze maand toevallig twee keer heel even geweest voor een foto van de Schoterbrug in aanleg. Dit weekend was het tijd voor een langer bezoekje, de rugzak gevuld met boek, fles water, fruit en fotocamera. Op weg naar kinderlijke onbezorgdheid.

Nou is de weg erheen al boeiend zat, dus laat ik eerst even zien wat ik daar tegenkwam. Om te beginnen is het paartijd voor vissen en dat levert in de sloten van recreatiegebied Spaarnwoude op dit moment heftig erotische scenes op. Nou, ja... je begrijpt wat ik bedoel.

.
.
.
.
.

(filmje!)

Uiteraard barst het langs deze sloten ook van de reigers. Nou vind ik dat toevallig erg leuke beesten, en het lukte me zowaar een statig vliegend exemplaar best mooi vast te leggen.






.
.
.
.

En terwijl ik eigenlijk iets heel anders probeerde te fotograferen, fladderde er vanuit het struikgewas ineens ietwat paniekerig een fazant op. Ha, die had ik ook!









.
..

Maar toen dus Schoteroog. Ik moet zeggen: het is er fantastisch! Nu was er dit weekend, op een enkele hondenbezitter met hond en kindereigenaar met kind na, ook niemand te bekennen en dan zit je er werkelijk heerlijk. Tussen voorbijzwevende en minzaam (heus!) krijsende meeuwen, groepjes spreeuwen, een spaarzame haas, paarden en paardenmeisjes, en heel veel scholeksters die met hun ge-Tepiet! Tepiet! (klik hier) net dat beetje Waddeneilandensfeer weten te maken.

En dat terwijl voor je neus gemoedelijk wat zeilbootjes voorbij schuiven. Ik heb er heerlijk zitten lezen in Lilian Bloms De Tuinkamer over haar overleden echtgenoot, de Haarlemse schrijver Louis Ferron. Mooi boek hoor.

Maar om even terug te komen om Teletubbyland, ik bedoel, ja toch?:









.

.

.
.
.

In deze omgeving, in dit merkwaardige groene landschap, schoot me opeens te binnen - vraag me niet waarom - dat ZIJ er dit weekend precies twee jaar zitten. Sinds 26 april 2006. Ons blije college van wethouders! En opeens was er in mijn hoofd dit plaatje. En daar moest ik toen zelf vreselijk hard om grinniken, sorry.

Ondertussen op het balkon

Nu de lente zich nadrukkelijk aan het manifesteren is, werd het hoog tijd om het balkon dat deel uitmaakt van het onderkomen waar ik maandelijks huur voor betaal wat op te vrolijken. En aldus is een aanvang daarmee genomen.
Er hangen nieuwe plantenbakken aan de reling, met viooltjes daarin. Op de grond staan nog twee bakken met violen (ik heb er te veel gekocht, ze waren per veel erg goedkoop ), ik ben voor het eerst van mijn leven eigenaar van een klimroos en een mini-woud aan margrieten staat uitbundig te wuiven.
Heb ik verder onder meer nog een hele fraaie, zogeheten Lavandula Stoechas of vlinder- dan wel kuif- of franse lavendel, en (en dit zal de gifmengers onder u kunnen bekoren) de Nerium Oleander staat op springen! De benamingen van al dit bloeiends heb ik overigens gewoon van de bijgeleverde kaartjes - dat u mij niet gaat bellen voor tuiniertips, want zo groen zijn de vingers niet.
Het wordt dus langzaam wel wat. Het koffie drinken op mijn balkon is is in elk geval al, behalve stukken minder koud, fleuriger.

Maar waarom laat ik het niet gewoon even zien? Pardon? Nog eentje Oeps? Jij wil er per se ook op? Oke, toe maar gozer!


ps: Raarlems Dagklad is vandaag 3 jaar geworden. Gefeliciteerd Marius (al is ie volgens mij een paar dagen met vakantie...)!

Burgemeester Bernt bast bij Bies

Het was gistermiddag natuurlijk veel te mooi lenteweer om in een kaarsentheater te gaan staan. Maar ik had toen al twee uur lang in het zonnetje gewandeld, daarbij voortdurend fietsers met oranje bokbierfietstochtvlaggetjes (fraai Scrabblewoord!) passerend, en er was ook gewoon een goede reden voor.
Bies van Ede en band zouden in Candle Theater de liedjes van de cd 'Blik op Oneindig' uitvoeren, ondersteund door muzikale vrienden als Maarten Veldhuis (binnenkort verschijnt zijn nieuwe cd!!) en, jawel, burgemeester Bernt Schneiders. Een burgemeester als muzikale vriend, die Bies, die boft maar!

Wat zal ik er eens over zeggen? Het was leuk, het was gezellig, het was knus, en u was er - gezien de beperkte opkomst - hoogstwaarschijnlijk niet bij. Vette pech voor u!

Daarna heerlijk nageborreld en ouderwets lekker gegeten bij De Ark.

meer foto's hier

De brug (update)

We zijn genoemd. Het idee van een nieuwe St. Nicolaasbrug is door Raarlems Dagklads Marius Jaspers gememoreerd in zijn radiocolumn voor de Broodkast-uitzending. Het idee is daarmee naar een hoger plan getild, dunkt ons. Het is 'de wereld in'.
En toch heb ik af en toe mijn twijfels. Niet over de brug zelf, die zou een uitkomst wezen, maar over de vraag of de aanleg ervan geen zoveelste Haarlemse bruggenkwestie zal worden.
Het zit Haarlem op bruggengebied niet erg mee de laatste jaren. De nieuwe Nagtzaambrug, ontworpen door inmiddels oud-stadsarchitect Joop Slangen, bleek te hoog voor rolstoelers en rollatorlopers. Als ‘oplossing’ ligt er nu een soort padvindersbrug náást de Nagtzaambrug die minder klimkrachtige Haarlemmers aan de overzijde van de Zomervaart moet brengen.
De werkzaamheden aan de fietsersbrug over de Kinderhuissingel liggen ondertussen al anderhalf jaar stil vanwege een conflict met de aannemer, dat inmiddels voor een arbitragecommissie wordt uitgevochten.
Met de fietsbrug bij Eindenhout wil het ook al niet vlotten en de problemen, bezwaren en extra kosten die de bouw van de Schoterbrug met zich mee brengen zijn te veel om op te noemen.
Je houdt je hart vast als Haarlem daadwerkelijk een tunnel gaat graven...
Aan de andere kant, de nieuwe Kortebrug (ook van Slangen) lijkt op tijd af te komen en toch heus aardig te worden. Zie ook hier.

Zeepbellen

Ook moeilijk: zeepbellen fotograferen. Ken je die reclamespot? Waarin frisse enthousiaste amateurfotografen met hun nieuwe spiegelreflex (Nikon? Sony? Geen Canon, dat weet ik zeker) achter een zeepbel aanhollen?
Ik heb het geprobeerd. Op het balkon zeepbellen blazend! En dan maar snel schieten! Maar ja, die bellen blijven niet stilhangen, ze waaien weg of spatten uit elkaar. En zo groot is dat balkon van mij ook helemaal niet. Komt bij dat ik maar 1 hand heb om de camera mee vast te houden, want in de andere zit nog steeds dat bellenblaasding. Probeer, dan maar eens lekker scherp te stellen. Automatisch? Ja, dat had je gedacht. Zeepbellen in de lucht herkent mijn Canon 400D niet automatisch zo maar eventjes. En toch was het best geinig. Zie je, er valt best te lachen om dingen die moeilijk zijn!

Buiten spelen

Na een paar dagen snotverkouden en koortsig voornamelijk binnenshuis te hebben doorgebracht, hield ik het vandaag echt niet meer. De zon wenkte.

Ik heb nog even overwogen lekker te gaan lopen, maar het onvolprezen buienradar vertelde me dat ik rekening moest houden met nattigheid. Vandaar dat ik de fiets heb gepakt, omdat die je nu eenmaal sneller bij een plaats om te schuilen brengt. Bijkomend voordeel is dat je op de fiets binnen kortere tijd verder komt.

Ik ben langs het Spaarne naar het noorden gefietst. Heerlijk! Langs het havenkantoor, de Klimmuur, het marineschip van scoutinggroep Prins Willem, de nieuwe Schoterbrug in aanbouw, de Hekslootpolder, de bunker bij Spaarndam, het gemaal bij Spaarndam, jachthaven De Rietpol, dat schattige ophaalbruggetje bij De Kolk, het beeld van Hansje Brinker en de sluis. Enfin, over een paar weken begint in Haarlems Dagblad mijn derde serie over het Spaarne, waarin dit alles nog uitgebreid aan bod komt.

Eenmaal bij de sluis, stond ik in dubio. Zou ik via De Liede langzaam terug naar Haarlem rijden of ging ik verder? Het begon behoorlijk te betrekken boven me. Goed, verder dus.
Ik koos voor een route langs Zijkanaal C naar het Noordzeekanaal, toen westwaarts over de Noordzeekanaalweg en vervolgens zuidwaarts via de Westpoortweg. Daar, vlak bij Ruigoord, wordt momenteel een nieuw windmolenpark aangelegd, zo zag ik. Een aantal van de reusachtige palen staat er al, inclusief het blok waar de rotoren aan horen te hangen. Maar de wieken zijn nog niet bij allemaal bevestigd. En dat levert een gek beeld op.

Zo zonder wieken hebben deze palen meer iets van gigantische beveilingscamera's. Of anders iets uit War of the Worlds.
Ik voelde me althans, heel eventjes, verschrikkelijk bekeken.



Nou was feitelijk ik degene die met een camera die dingen registreerde en niet andersom, maar toch.

Het dreigde inmiddels echt te gaan hozen en de wind was stevig en koud geworden, dus ben ik via de Machineweg toen toch huiswaarts gaan fietsen, richting Halfweg, met de pet over de oren. In de verte waren al indrukwekkende plensbuien te zien.











Boven mijn hoofd bleef het echter wonderwel droog. Sterker: zo nu en dan trok de hemel zelfs weer even helemaal open. En ik kan niet anders dan zeggen dat, met het zonnetje erop, de lente vandaag werkelijk van het landschap spatte!

Ik zag vrolijk fluitende vinken, roodborstjes en koolmeesjes, sportief vissende reigers, een struinende fazant (die liever niet op de foto wilde, maar ach...), lanterfantende pony's en twee over een vrouwtje ruziemakende mannetjes-Nijlganzen.





Zigzaggend door recreatiegebied Spaarnwoude (wat is het daar toch eigenlijk mooi) kwam ik langs prachtige doorkijkjes, weelderige weidelandschappen, hoogzwangere sloten en een allervriendelijkst berkenbosje.







Het moet een keer gezegd: de zilverberk is de liefst-ogende boomsoort die er bestaat. En elegant bovendien. Goedbeschouwd is ze de giraffe onder de bomen, eigenlijk...


En natuurlijk, er waren ook lammetjes.
















Maar goed, zelfs de overvliegende Boeings leken vandaag iets vrolijks met zich mee te dragen. Dus dit kan ook heel goed allemaal koortsig na-ijlen van mijn kant zijn...
(Voor alle foto's geldt: vergroten door erop te klikken.)