Werkend op een krantenredactie kun je overvallen worden door een scala aan gevoelbelevingen. En dan heb ik het voor het gemak alleen nog maar even over werkgerelateerde zaken.
Zo kan iets buitengewoon boeiend of interessant zijn, indrukwekkend, spannend, grappig, leuk of ronduit schandalig en dat roept allemaal bijbehorende emoties op. Die kunnen elkaar ook snel afwisselen.
Zo schoof opgeruimd vrolijk in plaatsvervangend droevig ergens halverwege de middag. Ik zit even te denken in welke volgorde ik dit zal vertellen, maar laat ik het maar in de omgekeerde doen. Mocht je meevoelen, sluitten we in elk geval vrolijk af.
Na een vrolijk makend leuk nieuwtje, kwam het rot nieuwtje, gewoon tussen de politieberichten. Niks groots of dusdanig afgrijselijk dat je strot ervan wordt dichtgeknepen, maar toch:
Een kleuter van vijf had vanmorgen bij het schommelen in een speeltuintje zijn vinger verloren. Was bekneld geraakt en vervolgens was zijn vinger er afgerukt. De vinger was dusdanig verscheurd dat hij niet meer aan het handje kon worden gezet zo bleek in het ziekenhuis. Een jochie van vijf jaar.
Los van dat het even later ongemakkelijk was om ter plaatse de schommel te inspecteren en te fotograferen (it's a job...), was er die extra omschrijving die de politievoorlichtster die ik aan de lijn had, me meegaf: het jongetje had zelf nog mee helpen zoeken naar zijn afgerukte vinger...
Als zoiets gebeurt, schijnen je bloedvaten in eerste instantie dusdanig te worden dichtgenepen dat je aanvankelijk niet zoveel voelt..
Maar Jezus, ik weet niet hoe het jou hierbij vergaat, maar ik zie meteen een klein onschuldig knulletje dat de héle wereld nog te ontdekken heeft, met z'n gewonde hand in de andere hand geklemd, volkomen radeloos maar intensief met z'n oogjes over de grond speurend rondschuifelen in het ineens volstrekt idiote decor van een speeltuintje. Op zoek naar zijn eigen vinger.. Om vervolgens de pijn te gaan voelen... Arm ventje...
(een deel van het bericht is overigens hier te lezen)
Goed, dan nu maar het nieuwtje dat me vrolijk maakte. Ik maakte van de week een stukje met foto over de geheel vernieuwde kinderboerderij van De Eenhoorn in Europawijk (zie voor de verkorte versie hier). Dat was sowieso al iets om vrolijk te worden omdat het aanstekelijke enthousiasme en de vindingrijkheid om dingen voor elkaar te krijgen die beheerster Suzanne daar aan de dag legt, dat nou eenmaal vanzelf met zich meebrengt. Althans voor mij.
Een paleisje was het geworden. Maar Suus had nog wel een paar dingen nodig. Een vriezertje, een hoekbureautje, kasten, een hooiruif, noem maar op. En: een picknicktafel. Als klimtoestel voor de geiten! Maar ja, het geld was wel op.
Ik heb haar wensenlijstje genoteerd. En vandaag belde er inderdaad iemand naar de krant die kastjes had die De Eenhoorn wellicht zou kunnen gebruiken.
Ik dus Suus bellen. Waarop Suus direct enthousiast roept: ,,Man ik word al de hele dag plat gebeld!'' De opbrengst daarvan was om even na twee uur al: een spiksplinternieuwe vriezer, een hooiruif en een - door corporatie Pré Wonen geschonken - picknicktafel!
De dame van Pré belde even later zelf de krant: ze had het zo'n leuk, enthousiast stukje gevonden...
Nou, daar kan ik nou vrolijk van worden. En blij voor Suzanne, want die verdient het wel.
Zie ook hier
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten