(klik op foto voor mééér)
zaterdag 27 december 2008
Goddelijk maal
Na de engel, 's avonds genoten van een werkelijk goddelijk maal in huize Bies. Met de complimenten aan de chef!
(klik op foto voor mééér)
(klik op foto voor mééér)
vrijdag 26 december 2008
Nog een engel
Het weer was vanmiddag perfect om het een en ander aan kerstfrustraties eruit te wandelen. De zon scheen en het was ijzig koud. Langs het Spaarne werd ik daarbij een heel eind vergezeld door deze schoonheid.
(aanklikken om te vergroten)
donderdag 25 december 2008
woensdag 17 december 2008
Publiciteitsmateriaal
Op de foto en verspreid als publiciteitsmateriaal door de gemeente Haarlem. Deze foto werd gemaakt tijdens een zogeheten stadsgesprek over dierenwelzijn in Haarlem. De meeste mensen aan tafel zijn actief op dierengebied in de stad. Links onderin nog wat raadsleden.
Om nou te zeggen dat het er spannend uitziet... Neuh. Maar wees eerlijk, ik doe het nog best aardig op mijn vaste stek achter de perstafel. En ik kijk niet eens op!
maandag 15 december 2008
Naderend einde
Het einde van het jaar nadert. De Oude Amsterdamse Buurt begint alweer langzaam naar vuurwerk te ruiken. Jochies met petjes op dolen de hele zaterdagmiddag door de buurt. Af en toe klinkt een knal.
’s Avonds om een uur of acht schieten, kort achter elkaar, drie vuurpijlen de lucht in. In Parkwijk, schat ik. In duizenden kleine fonkelende sterretjes spatten ze uiteen tegen de koude decemberhemel.
Zet ik dit jaar weer een kerstboom neer? Versierd met lichtjes, op m’n balkon? Maar voor wie? Geen idee hoe vaak ik thuis zal zijn, de laatste avonden van dit jaar. De avonden, hmmm... Reve.
Daarna ging hij bij de kachel zitten en dacht na. ‘Ik wil een kerstboom zien', dacht hij, ‘bij Victor is er een, dat weet ik zeker.’ Hij bleef enige uren zitten en schakelde de radio in. Op de middengolf vond hij geen muziek, die hem beviel en de lange kraakte, maar op de korte golf vond hij een Pools station, dat marsliederen uitzond.
De boom op de Grote Markt is wederom mooi dit jaar. Hij komt uit Olpe, in het Sauerland. Volgens Z. schuilt er een immens triest verhaal achter het feit dat die boom nu hier staat. Ik geloof dat liever niet. Ik was er juist vanuit gegaan dat de kinderen van die Sauerlandse tuin, waar deze reus stond, op een kwade dag zeker en vast vermorzeld zouden zijn geworden onder het gewicht van zijn enorme stam als we hem niet op tijd daar hadden weggehaald. Ze zouden nog dagen hebben moeten zoeken naar die kleintjes tussen de weelderig begroeide takken. Het is beter zo.
Wel of geen boom op mijn balkon dit jaar? Ik ben er nog niet uit.
’s Avonds om een uur of acht schieten, kort achter elkaar, drie vuurpijlen de lucht in. In Parkwijk, schat ik. In duizenden kleine fonkelende sterretjes spatten ze uiteen tegen de koude decemberhemel.
Zet ik dit jaar weer een kerstboom neer? Versierd met lichtjes, op m’n balkon? Maar voor wie? Geen idee hoe vaak ik thuis zal zijn, de laatste avonden van dit jaar. De avonden, hmmm... Reve.
Daarna ging hij bij de kachel zitten en dacht na. ‘Ik wil een kerstboom zien', dacht hij, ‘bij Victor is er een, dat weet ik zeker.’ Hij bleef enige uren zitten en schakelde de radio in. Op de middengolf vond hij geen muziek, die hem beviel en de lange kraakte, maar op de korte golf vond hij een Pools station, dat marsliederen uitzond.
De boom op de Grote Markt is wederom mooi dit jaar. Hij komt uit Olpe, in het Sauerland. Volgens Z. schuilt er een immens triest verhaal achter het feit dat die boom nu hier staat. Ik geloof dat liever niet. Ik was er juist vanuit gegaan dat de kinderen van die Sauerlandse tuin, waar deze reus stond, op een kwade dag zeker en vast vermorzeld zouden zijn geworden onder het gewicht van zijn enorme stam als we hem niet op tijd daar hadden weggehaald. Ze zouden nog dagen hebben moeten zoeken naar die kleintjes tussen de weelderig begroeide takken. Het is beter zo.
Wel of geen boom op mijn balkon dit jaar? Ik ben er nog niet uit.
maandag 8 december 2008
zaterdag 6 december 2008
Vervolg...
Net nu ik mijn brievenbus listig had geprepareerd, en deze column op de eerste stadspagina
van HD van vandaag had geschreven...:
Krantendief
Iemand aan de Gedempte Herensingel leest nu vermoedelijk deze column terwijl hij níet heeft betaald voor de krant die hij in z’n handen heeft. De heeft hij namelijk uit míjn brievenbus, beneden in onze centrale hal, gepikt. Dat doet hij of zij al weken. Uitsluitend op zaterdag. Aanvankelijk verdacht ik mijn bezorger van slecht werk. Vervloekt heb ik hem. Zuchtend belde ik elke week de afdeling Lezersservice. Maar na verloop van tijd begon mijn bezorger zich tegen mijn geklaag te verweren. Eerst met een krabbeltje op de linkerbovenhoek van de dinsdagkrant, later met een hele brief die ik ingestoken in mijn Haarlems Dagblad vond. In gebrekkig maar begrijpelijk Nederlands liet hij me beleefd weten dat hij wel degelijk de krant goed bezorgde, maar dat-ie kennelijk werd gejat! Iemand had misschien een sleutel, suggereerde hij. Hij kon er niks aan doen. Hij bezorgde de krant trouw en duwde ’m goed door de gleuf. Met hoogachting! Tja, wat moest ik daar nu mee? Moest ik mijn bezorger dan voortaan om 7 uur ’s ochtends gaan opwachten? Bovendien: ik ben de enige nmet een sleutek van die bus. En mijn hand past onmogelijk door de gleuf om er een krant uit te vissen. Nam hij me nou in de maling? Hoe dan ook: de zaterdag erop was er weer geen krant. Toch maar weer bellen. Maar hij blijkt slim, mijn bezorger. En hij heeft eergevoel. Vorige week was ik vroeg beneden. Ik trof niet één, maar dríe kranten in mijn bus. Het was toen nog slechts een kwestie van een proef op de som. Ik heb er twee laten liggen. Een paar uur later was één daarvan foetsie. Mijn bezorger is een topbezorger. Ik heb een dief op de galerij.
...lag zowel vanmorgen om kwart voor 9, als om 12 uur en om half 2 'gewoon' mijn krant in de bus. Toen heb ik 'm er zelf maar uit gehaald.
(Zie voor het voorafgaande onder meer hier).
van HD van vandaag had geschreven...:
Krantendief
Iemand aan de Gedempte Herensingel leest nu vermoedelijk deze column terwijl hij níet heeft betaald voor de krant die hij in z’n handen heeft. De heeft hij namelijk uit míjn brievenbus, beneden in onze centrale hal, gepikt. Dat doet hij of zij al weken. Uitsluitend op zaterdag. Aanvankelijk verdacht ik mijn bezorger van slecht werk. Vervloekt heb ik hem. Zuchtend belde ik elke week de afdeling Lezersservice. Maar na verloop van tijd begon mijn bezorger zich tegen mijn geklaag te verweren. Eerst met een krabbeltje op de linkerbovenhoek van de dinsdagkrant, later met een hele brief die ik ingestoken in mijn Haarlems Dagblad vond. In gebrekkig maar begrijpelijk Nederlands liet hij me beleefd weten dat hij wel degelijk de krant goed bezorgde, maar dat-ie kennelijk werd gejat! Iemand had misschien een sleutel, suggereerde hij. Hij kon er niks aan doen. Hij bezorgde de krant trouw en duwde ’m goed door de gleuf. Met hoogachting! Tja, wat moest ik daar nu mee? Moest ik mijn bezorger dan voortaan om 7 uur ’s ochtends gaan opwachten? Bovendien: ik ben de enige nmet een sleutek van die bus. En mijn hand past onmogelijk door de gleuf om er een krant uit te vissen. Nam hij me nou in de maling? Hoe dan ook: de zaterdag erop was er weer geen krant. Toch maar weer bellen. Maar hij blijkt slim, mijn bezorger. En hij heeft eergevoel. Vorige week was ik vroeg beneden. Ik trof niet één, maar dríe kranten in mijn bus. Het was toen nog slechts een kwestie van een proef op de som. Ik heb er twee laten liggen. Een paar uur later was één daarvan foetsie. Mijn bezorger is een topbezorger. Ik heb een dief op de galerij.
...lag zowel vanmorgen om kwart voor 9, als om 12 uur en om half 2 'gewoon' mijn krant in de bus. Toen heb ik 'm er zelf maar uit gehaald.
(Zie voor het voorafgaande onder meer hier).
vrijdag 5 december 2008
Speedsint
Geen tijd én geen kinderen, maar toch verknocht aan de Sint? Doe aan Speedsinterklazen!
Evenals vorig jaar komt er vanmiddag om half 4 een groepje van ongeveer tien kinderlozen met weinig tijd bij elkaar in een café in de Haarlemse binnenstad. Ze hebben een verbond. In weerwil van zichzelf weigeren ze de Sint aan zich voorbij te laten gaan. Glimlachend, maar ook een tikkeltje nerveus, zetten ze zich gezamenlijk aan een tafel en bestellen een goed glas. Als die op tafel staat, kan de sinterklaasviering een aanvang nemen. Het feest zal zich nu in vliegende vaart ontrollen.
Er worden namen op briefjes geschreven, briefjes worden verzameld in een leeg glas, het glas gaat rond. Als iedereen een lootje getrokken heeft, is de bijeenkomst in het café alweer ten einde. Ieder gaat zijn weegs.
De tien kinderlozen zonder tijd spoeden zich nu de stad in om voor een afgesproken bedrag een cadeautje te kopen. Als dat gebeurd is, zoeken ze in supermarkt of delicattessezaak passende versnaperingen uit. Met het zweet inmiddels op de rug wordt dan naar een rustig plekje gezocht teneinde een gedicht op papier te krijgen. De rijmwoorden schieten als bezetenen door het brein. Er is nog nauwelijks tijd.
Om half 6, een luttele twee uur nadat ze elkaar in het café troffen, komen de kinderlozen zonder tijd weer bijeen - ditmaal op het thuisadres van een van hen. Cadeau, etenswaar en gedicht onder de arm. Het heerlijke avondje der Speedsinterklazen is gekomen.
Evenals vorig jaar komt er vanmiddag om half 4 een groepje van ongeveer tien kinderlozen met weinig tijd bij elkaar in een café in de Haarlemse binnenstad. Ze hebben een verbond. In weerwil van zichzelf weigeren ze de Sint aan zich voorbij te laten gaan. Glimlachend, maar ook een tikkeltje nerveus, zetten ze zich gezamenlijk aan een tafel en bestellen een goed glas. Als die op tafel staat, kan de sinterklaasviering een aanvang nemen. Het feest zal zich nu in vliegende vaart ontrollen.
Er worden namen op briefjes geschreven, briefjes worden verzameld in een leeg glas, het glas gaat rond. Als iedereen een lootje getrokken heeft, is de bijeenkomst in het café alweer ten einde. Ieder gaat zijn weegs.
De tien kinderlozen zonder tijd spoeden zich nu de stad in om voor een afgesproken bedrag een cadeautje te kopen. Als dat gebeurd is, zoeken ze in supermarkt of delicattessezaak passende versnaperingen uit. Met het zweet inmiddels op de rug wordt dan naar een rustig plekje gezocht teneinde een gedicht op papier te krijgen. De rijmwoorden schieten als bezetenen door het brein. Er is nog nauwelijks tijd.
Om half 6, een luttele twee uur nadat ze elkaar in het café troffen, komen de kinderlozen zonder tijd weer bijeen - ditmaal op het thuisadres van een van hen. Cadeau, etenswaar en gedicht onder de arm. Het heerlijke avondje der Speedsinterklazen is gekomen.
PS: Hmmm, was ondertussen zelf te laat klaar met werk voor heerlijk avondje...
maandag 1 december 2008
Dief
Er loopt een dief rond op de galerij waar ik woon. Een krantendief. Eerder berichtte ik al uitgebreid over de ergernis van het nu al weken ontbreken van een zaterdagkrant in mijn brievenbus, mijn klagen daarover bij de afdeling lezersservice van Haarlems Dagblad en de reacties daarop van mijn bezorger. Hij beweerde dat hij de krant wel bezorgde, maar dat die werd gestolen (zie hier en hier).
Afgelopen week was mijn krant steevast voorzien van de met pen neergekrabbelde mededeling 'Nr 78. Bezorgd'. Op maandag en dinsdag leek mijn bezorger zelfs met een listig systeem bezig om zijn gelijk te bewijzen. Van de voorpagina van beide kranten was rechtsboven een hoekje afgescheurd, die ik los in mijn brievenbus vond. Mocht de krant ontbreken en ik wel een hoekje aantreffen, was hij van alle blaam gezuiverd, was kennelijk zijn redenatie. Op woensdag had ik echter weer een hele krant in de bus. Ik vermoed dat hij inmiddels inzag dat zijn systeem listig was, maar geen onomstoten bewijs zou leveren. Het was afwachten tot zaterdag.
Afgelopen zaterdag was ik al vroeg wakker. En uren vroeger dan normaal toog ik naar mijn brievenbus. Ik trof er DRIE kranten aan. Nr. 78 was rijkelijk bezorgd.
Maar betekende dit ook, dat er inderdaad iemand was die de afgelopen weken mijn zaterdagkrant uit mijn brievenbus had gestolen? Om dat uit te vinden, heb ik er één mee naar boven genomen en de andere twee laten liggen. En verdomd als het niet waar is, lag er twee uur later nog maar één krant in mijn bus! Wordt vervolgd...
PS: Ik ben ondertussen heel trots op mijn krantenbezorger.
Afgelopen week was mijn krant steevast voorzien van de met pen neergekrabbelde mededeling 'Nr 78. Bezorgd'. Op maandag en dinsdag leek mijn bezorger zelfs met een listig systeem bezig om zijn gelijk te bewijzen. Van de voorpagina van beide kranten was rechtsboven een hoekje afgescheurd, die ik los in mijn brievenbus vond. Mocht de krant ontbreken en ik wel een hoekje aantreffen, was hij van alle blaam gezuiverd, was kennelijk zijn redenatie. Op woensdag had ik echter weer een hele krant in de bus. Ik vermoed dat hij inmiddels inzag dat zijn systeem listig was, maar geen onomstoten bewijs zou leveren. Het was afwachten tot zaterdag.
Afgelopen zaterdag was ik al vroeg wakker. En uren vroeger dan normaal toog ik naar mijn brievenbus. Ik trof er DRIE kranten aan. Nr. 78 was rijkelijk bezorgd.
Maar betekende dit ook, dat er inderdaad iemand was die de afgelopen weken mijn zaterdagkrant uit mijn brievenbus had gestolen? Om dat uit te vinden, heb ik er één mee naar boven genomen en de andere twee laten liggen. En verdomd als het niet waar is, lag er twee uur later nog maar één krant in mijn bus! Wordt vervolgd...
PS: Ik ben ondertussen heel trots op mijn krantenbezorger.
zondag 23 november 2008
Sneeuw!
Nou ja een beetje sneeuw dan. Maar toch een aardig gezicht, die Amsterdamse Poort omringd met dansende witte vlokken en het mistige silhouet van de Grote Kerk daarachter.Binnen staat een pan met stoofvlees te pruttelen. Vanavond schaft de pot huts.. eh hutspot dus. Heerlijk!
Maar eerst moet ik de straat nog op. Ik mag dan net een dag beter zijn, de krant kan niet zonder me. Of wil niet zonder me. Of weet het niet beter te regelen. Of, nou ja, laat maar...
Trui aan, dikke jas aan, sjaal om, pet op, capuchon daarover. Zal wel lukken. Onder de poort door met nog een flart Boudewijn en Lennaert in mijn kop:
Hij staat in de sneeuw aan de poort van de stad,
En prikt de dagen van december op z'n hoed...
Mééééster Prikke-been, Mééééster Prikke-been...!
Hmmm, hutspot.
PS: En dan loop je vervolgens op de redactie tegen dit nieuwsfeit aan...
Nacht
Met bier, later cognac,
sigaretten,
gedachten,
met Nijgh en Costello,
Sjostakowitsch,
Patti Smith en Gavin Friday,
een geroosterde boterham (volkoren)
met krabsalade,
regen buiten, een om aandacht zeurende kat binnen,
nog een sigaret,
kan ik de slaap niet vatten.
Rachmaninov dan,
mee naar zijn 'Isle of death'.
Hoorngeschal,
en golven van violen.
Waar wacht ik op,
op slaap of op iets anders?
'De Engel is gekomen',
zegt Boudewijn,
naar Lennaert.
Ik zie de engel niet.
Nog maar even wachten dan,
totdat morgen komt.
sigaretten,
gedachten,
met Nijgh en Costello,
Sjostakowitsch,
Patti Smith en Gavin Friday,
een geroosterde boterham (volkoren)
met krabsalade,
regen buiten, een om aandacht zeurende kat binnen,
nog een sigaret,
kan ik de slaap niet vatten.
Rachmaninov dan,
mee naar zijn 'Isle of death'.
Hoorngeschal,
en golven van violen.
Waar wacht ik op,
op slaap of op iets anders?
'De Engel is gekomen',
zegt Boudewijn,
naar Lennaert.
Ik zie de engel niet.
Nog maar even wachten dan,
totdat morgen komt.
zaterdag 22 november 2008
vrijdag 21 november 2008
10
Mijn sponsormeisje wordt vandaag 10 jaar. Raar woord, sponsormeisje. Ma, heet ze, Ma. Norma G. Besana. Ze woont met haar ouders en zeven broertjes en zusjes in een eenvoudig huisje op de Filipijnen. Ze houdt van zingen.
Ik ken haar sinds mei 2005, via Children International. Hoe dat precies is gebeurd, kun je hier lezen( best leuk, was in New York). Het is een luttel bedrag dat ik maandelijks overmaak en ik schijn daar goed mee te doen.
Regelmatig ontvang ik een tekening of een briefje met heel veel dank en 'God's blessing'. Daar voel ik me dan weer heel ongemakkelijk bij.
Al is het wel leuk om te horen dat ze het goed doet op school. En bijna nog aardiger vind ik de foto die ik elk half jaar van Ma krijg. Zes heb ik er inmiddels. De kleine, beetje jongensachtige dreumes is een hele meid aan het worden. Wat een kanjer, niet?
Bekijk de website van Children International maar eens, en denk er 'ns over na. Volgens mij gaat het goed met Ma.
PS: Nog steeds slap als een vaatdoek. Ouderwets met sinaasappel, thee en Suske en Wiske bed dus weer in. Ondertussen giert de wind om het huis. Arme Sint...
Ik ken haar sinds mei 2005, via Children International. Hoe dat precies is gebeurd, kun je hier lezen( best leuk, was in New York). Het is een luttel bedrag dat ik maandelijks overmaak en ik schijn daar goed mee te doen.
Regelmatig ontvang ik een tekening of een briefje met heel veel dank en 'God's blessing'. Daar voel ik me dan weer heel ongemakkelijk bij.
Al is het wel leuk om te horen dat ze het goed doet op school. En bijna nog aardiger vind ik de foto die ik elk half jaar van Ma krijg. Zes heb ik er inmiddels. De kleine, beetje jongensachtige dreumes is een hele meid aan het worden. Wat een kanjer, niet?
Bekijk de website van Children International maar eens, en denk er 'ns over na. Volgens mij gaat het goed met Ma.
PS: Nog steeds slap als een vaatdoek. Ouderwets met sinaasappel, thee en Suske en Wiske bed dus weer in. Ondertussen giert de wind om het huis. Arme Sint...
donderdag 20 november 2008
Bezorgd
Sinds een paar weken wordt op zaterdag mijn Haarlems Dagblad niet meer bezorgd. Nee wacht, dat moet ik anders formuleren. Sinds een paar weken tref ik op zaterdag geen Haarlems Dagblad meer in mijn brievenbus aan.
Mijn brievenbus bevindt zich in de centrale hal van het appartementencomplex waar ik woon. Ik moet er dus de deur voor uit om die te legen. Op zaterdag gebeurt dat meestal zo tussen elf uur 's ochtends en 1 uur 's middags. Ik combineer dat met boodschappen doen.
Maar goed, al weken geen krant dus. Wat doe je dan? Je gaat bellen. Als je dat voor 12 uur doet krijg je dezelfde dag nog een krant nabezorgd. Verder zijn ze erg vriendelijk aan de telefoon. Ik heb nu al een paar keer dezelfde medewerker gesproken, en er ontwikkelt zich een band.
Mijn bezorger denkt ondertussen het zijne over mijn telefoontjes en dat zet mij ook weer aan het denken. Hij beweert namelijk dat hij mijn krant wel degelijk bezorgt, maar dat-ie kennelijk gestolen wordt. Hoe ik dat weet? Omdat hij me dat, in gebrekkig maar begrijpelijk Nederlands een paar weken geleden heeft meegedeeld met een krabbeltje op mijn krant van dinsdag. Tja, kom daar eens om.
Ik heb het voorgelegd aan mijn inmiddels bijna-vaste-medewerker van de afdeling lezersservice. Die was onverbiddelijk: dan moet hij de krant maar beter in de brievenbus duwen. En dat vond ik toen ook wel. Ik heb niet echt grote handen, maar ik krijg mijn hand toch echt niet ver genoeg door de gleuf van mijn brievenbus om daar een krant uit te halen. En waarom steelt mijn dief het Parool dan niet? Of mijn doordeweekse kranten?
Mijn klacht ligt, zo is mij beloofd, sinds zaterdag in de top van de organisatie. Wat dat betekent weet ik niet. Wel viel er gisteren dit briefje uit mijn krant toen ik die openvouwde (doorhaling van mij, aanklikken om te vergroten) :
Mijn brievenbus bevindt zich in de centrale hal van het appartementencomplex waar ik woon. Ik moet er dus de deur voor uit om die te legen. Op zaterdag gebeurt dat meestal zo tussen elf uur 's ochtends en 1 uur 's middags. Ik combineer dat met boodschappen doen.
Maar goed, al weken geen krant dus. Wat doe je dan? Je gaat bellen. Als je dat voor 12 uur doet krijg je dezelfde dag nog een krant nabezorgd. Verder zijn ze erg vriendelijk aan de telefoon. Ik heb nu al een paar keer dezelfde medewerker gesproken, en er ontwikkelt zich een band.
Mijn bezorger denkt ondertussen het zijne over mijn telefoontjes en dat zet mij ook weer aan het denken. Hij beweert namelijk dat hij mijn krant wel degelijk bezorgt, maar dat-ie kennelijk gestolen wordt. Hoe ik dat weet? Omdat hij me dat, in gebrekkig maar begrijpelijk Nederlands een paar weken geleden heeft meegedeeld met een krabbeltje op mijn krant van dinsdag. Tja, kom daar eens om.
Ik heb het voorgelegd aan mijn inmiddels bijna-vaste-medewerker van de afdeling lezersservice. Die was onverbiddelijk: dan moet hij de krant maar beter in de brievenbus duwen. En dat vond ik toen ook wel. Ik heb niet echt grote handen, maar ik krijg mijn hand toch echt niet ver genoeg door de gleuf van mijn brievenbus om daar een krant uit te halen. En waarom steelt mijn dief het Parool dan niet? Of mijn doordeweekse kranten?
Mijn klacht ligt, zo is mij beloofd, sinds zaterdag in de top van de organisatie. Wat dat betekent weet ik niet. Wel viel er gisteren dit briefje uit mijn krant toen ik die openvouwde (doorhaling van mij, aanklikken om te vergroten) :
Hij doet 'm wél goed in de brievenbus, zegt hij. Aan de andere kant: er bestaan twee sleutels van mijn brievenbus (nieuwe, want de brievenbussen zijn vorig jaar vernieuwd) en die zijn allebei in mijn eigen bezit, zeg ik. Maar dan nog, moet ik voortaan zaterdags om half zeven op om mijn krant beneden in de hal persoonlijk in ontvangst te gaan nemen?
Vandaag was er weer een krabbel op de krant. Hij komt zaterdag ietsje later. Ik wacht gespannen af...
PS: Ondertussen zit ik sinds gistermiddag ziek thuis. Verkouden, rillerig, dan weer zwetend als een..., spierpijn. Bah! Ik ga dus mn bed weer in. Met krantje.
maandag 17 november 2008
Bekrompen Asis
In Het Parool van vandaag, zoals elke maandag, is het laatste woord aan Asis Aynan - Haarlemmer. Ik lees de columns van Asis graag. Ze zijn helder geschreven en bevatten doorgaans, hoewel aan de lange kant, geen woord te veel.
Hij is daarmee een gunstige uitzondering binnen de columnistenschare van wat ik nog steeds de leukste krant van Nederland vind. Sinds de hoofdredactie van Het Parool nog niet zo lang geleden een paar van mijn favoriete columnisten de deur wees, en diezelfde deur openzette voor een hele lading nieuwe, sla ik hele hoeken van de krant over. Maar dat terzijde.
Alleen wat doet Asis nou? 'Bekrompen Haarlem' luidt de kop boven zijn stukje van vandaag. Zo'n kop doet pijn in een Amsterdamse krant, al is het Het Parool. Rot op, is mijn eerste reactie, denkend aan al die welgestelde Amsterdammers die hier een beetje de huizenprijzen komen opschroeven en ondertussen niets maar dan ook niets aan het culturele of maatschappelijke klimaat wensen toe te voegen.
Maar Asis is Haarlemmer. Of was, in elk geval. Als ik het wel heb, heeft hij inmiddels wel de wijk genomen naar de hoofdstad, maar ik weet dat hij hier is opgegroeid en dat zijn hart hier op zijn minst nog een beetje ligt. Hij was immers stiekem best trots dat boekhandel Atheneum aan de Gedempte Oude Gracht hem vorig jaar wilde laten voorlezen uit zijn toen net verschenen bundel Veldslagen.
Een Haarlemmer met kritiek op Haarlem, dat mag, al is het een uitgeweken Haarlemmer. Al blijft het een kutkop.
Maar er is meer dan alleen de kop. Asis is de weg kwijt in Haarlem, zo blijkt na lezing van zijn 'laatste woord'. Hij kan het niet meer vinden. Wat niet? Hij kan geen café meer vinden waar hij meer dan één krant kan lezen. Hij heeft het echt al meerdere malen geprobeerd. Arme Asis, Amsterdammer geworden.
Hij had het natuurlijk zijn broer, Moussa kunnen vragen. Die ontmoet ik wekelijks voor een goed gesprek in café Koops (in de Damstraat, Asis, tussen Bavo en Spaarne). Die zou hem dus hebben kunnen vertellen dat je daar zes dagen per week zowel een verse Parool, als een verse Volkskrant en Haarlems Dagblad kunt nuttigen. Dat had een hoop dommigheid gescheeld.
En Koops is echt niet het enige café. Had Moussa 'm vast ook kunnen uitleggen. Zo kun je bijvoorbeeld in... Nee, wacht. Ik ga het niet verklappen ook. Asis zoekt het nog maar even zelf uit. Voor mijn part loopt hij linea recta naar het station voor zijn trein naar Amsterdam en koopt daar zijn krantje. Maar hij kan ook nog even verder kijken dan zijn neus lang is, zodat hij er volgende week op terug kan komen. Of hij vraagt het z'n broer.
Wie 'm ondertussen bij zijn zoektocht wil helpen, kan hieronder reageren, of mailen naar: asis@parool.nl
aanklikken om te vergroten
Hij is daarmee een gunstige uitzondering binnen de columnistenschare van wat ik nog steeds de leukste krant van Nederland vind. Sinds de hoofdredactie van Het Parool nog niet zo lang geleden een paar van mijn favoriete columnisten de deur wees, en diezelfde deur openzette voor een hele lading nieuwe, sla ik hele hoeken van de krant over. Maar dat terzijde.
Alleen wat doet Asis nou? 'Bekrompen Haarlem' luidt de kop boven zijn stukje van vandaag. Zo'n kop doet pijn in een Amsterdamse krant, al is het Het Parool. Rot op, is mijn eerste reactie, denkend aan al die welgestelde Amsterdammers die hier een beetje de huizenprijzen komen opschroeven en ondertussen niets maar dan ook niets aan het culturele of maatschappelijke klimaat wensen toe te voegen.
Maar Asis is Haarlemmer. Of was, in elk geval. Als ik het wel heb, heeft hij inmiddels wel de wijk genomen naar de hoofdstad, maar ik weet dat hij hier is opgegroeid en dat zijn hart hier op zijn minst nog een beetje ligt. Hij was immers stiekem best trots dat boekhandel Atheneum aan de Gedempte Oude Gracht hem vorig jaar wilde laten voorlezen uit zijn toen net verschenen bundel Veldslagen.
Een Haarlemmer met kritiek op Haarlem, dat mag, al is het een uitgeweken Haarlemmer. Al blijft het een kutkop.
Maar er is meer dan alleen de kop. Asis is de weg kwijt in Haarlem, zo blijkt na lezing van zijn 'laatste woord'. Hij kan het niet meer vinden. Wat niet? Hij kan geen café meer vinden waar hij meer dan één krant kan lezen. Hij heeft het echt al meerdere malen geprobeerd. Arme Asis, Amsterdammer geworden.
Hij had het natuurlijk zijn broer, Moussa kunnen vragen. Die ontmoet ik wekelijks voor een goed gesprek in café Koops (in de Damstraat, Asis, tussen Bavo en Spaarne). Die zou hem dus hebben kunnen vertellen dat je daar zes dagen per week zowel een verse Parool, als een verse Volkskrant en Haarlems Dagblad kunt nuttigen. Dat had een hoop dommigheid gescheeld.
En Koops is echt niet het enige café. Had Moussa 'm vast ook kunnen uitleggen. Zo kun je bijvoorbeeld in... Nee, wacht. Ik ga het niet verklappen ook. Asis zoekt het nog maar even zelf uit. Voor mijn part loopt hij linea recta naar het station voor zijn trein naar Amsterdam en koopt daar zijn krantje. Maar hij kan ook nog even verder kijken dan zijn neus lang is, zodat hij er volgende week op terug kan komen. Of hij vraagt het z'n broer.
Wie 'm ondertussen bij zijn zoektocht wil helpen, kan hieronder reageren, of mailen naar: asis@parool.nl
aanklikken om te vergroten
zondag 16 november 2008
Bloedmobiel
Ik moet nog vijf maanden voordat ik weer een nieuwe mag, want ik heb mijn Sony Ericsson C902 pas vier maanden, maar ik zal die bedenktijd dan ook heel hard nodig hebben, weet ik nu.
Blijft de vraag hangen en stelt u zich die vraag ook eens: Kleeft er nu bloed aan mijn sms-vingers?
Tot nu toe was het zo dat ik me bij de aanschaf van een nieuw mobieltje allereerst druk maakte over het best bij mij passende abonnement (100 belminuten, 200, 300? 150 smsjes, 250 of wellicht 1000...?) En dan kwam de vraag: wat moet mijn telefoon kunnen behalve bellen en hoe moet hij eruit zien? Wat maakt mijn nieuwe mobiel ’n echte Richard-mobiel?
Ik vind dat je met dat soort dingen niet lichtvaardig om moet gaan. Dat voorkomt teleurstellingen.
Maar goed, nu moet ik begrijpen dat veel van alle huidige ellende in deerniswekkend Congo is te wijten aan het feit dat het land schathemeltje rijk is aan een grondstof die voornamelijk gebruikt wordt bij de productie van, inderdaad, mobieltjes (en laptops). Het gaat om coltan, zeg maar het 'nieuwe rubber'. Onder koning Leopold van België werd de bevolking van de toenmalige kolonie massaal de handen afgehakt in een machtsstrijd om rubber*. En het gaat nu niet heel veel anders.
Maar goed, nu moet ik begrijpen dat veel van alle huidige ellende in deerniswekkend Congo is te wijten aan het feit dat het land schathemeltje rijk is aan een grondstof die voornamelijk gebruikt wordt bij de productie van, inderdaad, mobieltjes (en laptops). Het gaat om coltan, zeg maar het 'nieuwe rubber'. Onder koning Leopold van België werd de bevolking van de toenmalige kolonie massaal de handen afgehakt in een machtsstrijd om rubber*. En het gaat nu niet heel veel anders.
Wil ik straks een 6 megapixelcamera in mijn mobieltje? Onbeperkt web'n'walken (internetten volgens T-Mobile), touchscreen? En kan dat eigenlijk allemaal wel coltan-vrij?
Ik zat erover te denken mijn huidige mobieltje een jaar langer te houden. Ik weet 't, het is ongehoord en brengt enorme imago-risico's met zich mee (trendsetter die ik ben), maar toch...
Ondertussen weet ik helemaal niet hoe hoog het coltan-gehalte van mijn Sony Ericsson C902 is. Het is een fantastische telefoon, maar misschien komt dat juist omdat hij vol zit met dat spul. Weet ik veel?!
Al googlend en surfend kwam ik via de website van gemeenteraadslid Jeroen Fritz bij de petitie van zijn partijgenoot en Tweede Kamerlid Martijn van Dam, 'ik wil geen bloedmobieltje'. Die heb ik dan maar getekend, wat moet ik anders?
Blijft de vraag hangen en stelt u zich die vraag ook eens: Kleeft er nu bloed aan mijn sms-vingers?
* Ondertussen in Het Parool van zaterdag een foto waarop te zien is dat de VN nu op hun beurt rubbers uitdelen aan Congoleze vluchtelingen...
woensdag 12 november 2008
Wat kan mij die kredietcrisis nou schelen...
Free money
Every night before I go to sleep
Find a ticket, win a lottery,
Scoop the pearls up from the sea
Cash them in and buy you all the things you need.
Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed.
I know they're stolen, but I don't feel bad.
I take that money, buy you things you never had.
Oh, baby, it would mean so much to me,
Oh, baby, to buy you all the things you need for free.
I'll buy you a jet plane, baby,
Get you on a higher plane to a jet stream
And take you through the stratosphere
And check out the planets there and then take you down
Deep where it's hot, hot in Arabia, babia, then cool, cold fields of snow
And we'll roll, dream, roll, dream, roll, roll, dream, dream.
When we dream it, when we dream it, when we dream it,
We'll dream it, dream it for free, free money,
Free money, free money, free money, free money, free money, free money.
Every night before I go to sleep
Find a ticket, win a lottery.
Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed.
Oh, baby, it would mean so much to me,
Baby, I know our troubles will be gone.
Oh, I know our troubles will be gone, goin' gone
If we dream, dream, dream for free.
And when we dream it, when we dream it, when we dream it,
Let's dream it, we'll dream it for free, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money, free.
Thank u, Patti
Every night before I go to sleep
Find a ticket, win a lottery,
Scoop the pearls up from the sea
Cash them in and buy you all the things you need.
Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed.
I know they're stolen, but I don't feel bad.
I take that money, buy you things you never had.
Oh, baby, it would mean so much to me,
Oh, baby, to buy you all the things you need for free.
I'll buy you a jet plane, baby,
Get you on a higher plane to a jet stream
And take you through the stratosphere
And check out the planets there and then take you down
Deep where it's hot, hot in Arabia, babia, then cool, cold fields of snow
And we'll roll, dream, roll, dream, roll, roll, dream, dream.
When we dream it, when we dream it, when we dream it,
We'll dream it, dream it for free, free money,
Free money, free money, free money, free money, free money, free money.
Every night before I go to sleep
Find a ticket, win a lottery.
Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed.
Oh, baby, it would mean so much to me,
Baby, I know our troubles will be gone.
Oh, I know our troubles will be gone, goin' gone
If we dream, dream, dream for free.
And when we dream it, when we dream it, when we dream it,
Let's dream it, we'll dream it for free, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money,
Free money, free money, free money, free.
Thank u, Patti
maandag 10 november 2008
Samen
Ze zijn op zoek naar een beter huis. Iets met een dak, het gaat zo weer regenen. En de winter komt er aan, niet te vergeten.
Wat minder verkeerslawaai zou ook fijn wezen. Iets in een boom en een mooi uitzicht. Voor als straks de kleine komt, vermoedelijk al komend jaar. Het is echt iets om naar uit te kijken. En een beetje over weg te dromen.
Ach, tot die tijd zit 't hier misschien wat krap. Maar ze hebben in elk geval goed licht, zoals hij vaak zegt. Gelijk heb je, zegt zij dan. En dan kijken ze elkaar glimlachend aan.
Dus wat zouden ze zich zorgen maken, zo saampies bij elkaar?
woensdag 5 november 2008
maandag 3 november 2008
maandag 20 oktober 2008
Exotisch
De arajongen zijn gepikt! In Overveen! De ouders zijn enorm overstuur, meldt de woensdagkrant in een droevig stemmend relaas.
Diezelfde middag klinkt akelig gekrijs tussen de bomen van het Engelandpark. Het zal toch niet?
Het gekrijs wordt gevolgd door gefladder. Vier felgroene papagaai-achtigen met sierlijke lange staarten spelen krijgertje tussen de boomtoppen. Ara's zijn rood had de foto uit de krant geleerd. Niet dus.
Het maakt het schouwspel er niet minder boeiend om. Vier exotische vogels ronddollend in dit prachtig opgeknapte park in Schalkwijk. Af en toe halt houdend en eigenwijs rondstappend op een tak. En dan hup weer de lucht in, achter de anderen aan. Kraaiend van de pret. Verderop spelen drie Marokkaanse jochies. Ook kraaiend.
,,Ze horen hier niet!'', oordeelt een collega de volgende dag heel beslist als hij me over m'n parkervaring hoort vertellen. Hij heeft het over de vogels, niet over de Marokkaantjes.
Volgens hem zijn ze een ecologische ramp, deze halsbandparkieten - want zo heten ze. De collega is beestjeskenner. ,,Ze verjagen de inheemse vogelsoorten!'', weet hij. ,,Eten al het voedsel op!''
Ja ja, en de Polen pikken onze banen in, denk ik. Hou toch op.
deze bijdrage vandaag ook in Haarlems Dagblad
Diezelfde middag klinkt akelig gekrijs tussen de bomen van het Engelandpark. Het zal toch niet?
Het gekrijs wordt gevolgd door gefladder. Vier felgroene papagaai-achtigen met sierlijke lange staarten spelen krijgertje tussen de boomtoppen. Ara's zijn rood had de foto uit de krant geleerd. Niet dus.
Het maakt het schouwspel er niet minder boeiend om. Vier exotische vogels ronddollend in dit prachtig opgeknapte park in Schalkwijk. Af en toe halt houdend en eigenwijs rondstappend op een tak. En dan hup weer de lucht in, achter de anderen aan. Kraaiend van de pret. Verderop spelen drie Marokkaanse jochies. Ook kraaiend.
,,Ze horen hier niet!'', oordeelt een collega de volgende dag heel beslist als hij me over m'n parkervaring hoort vertellen. Hij heeft het over de vogels, niet over de Marokkaantjes.
Volgens hem zijn ze een ecologische ramp, deze halsbandparkieten - want zo heten ze. De collega is beestjeskenner. ,,Ze verjagen de inheemse vogelsoorten!'', weet hij. ,,Eten al het voedsel op!''
Ja ja, en de Polen pikken onze banen in, denk ik. Hou toch op.
deze bijdrage vandaag ook in Haarlems Dagblad
woensdag 15 oktober 2008
Super-Magneet
Als klein jongetje was ik gefascineerd door magneten - zoals alle kleine jongetjes, vermoed ik. Behalve op ijzer oefenden ze een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op mijn fantasie. In een magneet ging een soort bovennatuurlijke superkracht schuil. Hoewel nog onbekend met de meeste problemen van de wereld, voelde ik onbewust dat in de magneet de oplossing lag van alles. Neem een auto. Die rijdt op benzine, en benzine was heel duur, begreep ik van mijn vader. Maar als je nou een hele sterke magneet aan de voorkant van je auto bouwde, een die je kon richten, en je zette overal ijzeren palen neer, dan zou je je toch gratis kunnen laten 'voorttrekken'?
Het was maar een van de ideeen. En niet alleen het aantrekken boeide me, ook het afstoten van twee magneten als je ze 'verkeerd om' tegen elkaar hield. Wat je daar allemaal niet mee kon doen!
Ik heb heel wat reisversies van schaak- en andere bordspelen gesloopt vanwege de magneetjes die er in zaten. En jaren achtereen was een nieuwe magneet onderdeel van een zorgvuldig samengesteld Sinterklaas-verlanglijstje. Tot de magneet langzaam uit mijn leventje verdween.
Afgelopen week kwam de fascinatie weer even terug. Vanwege die knie van mij (zie vorige blogs) belandde ik voor het eerst van mijn leven in een MRI. Het kleine jongetje van toen lag in een Super Magneet!
Wat een herrie maakt zo'n ding. Veel meer dan een hoop gebonk en geratel was het niet. Dat had ik mijn magneten nooit horen doen. In deze waren metalen voorwerpen bovendien verboden! Het maakte op mij aanvankelijk een nogal knullige indruk.
Maar gisteren zag ik het resultaat. Op een beeldscherm werd mijn knie volledig binnenstebuiten gevouwen. Ik zag botten, kraakbeen, kruisbanden, meniscus. En van alles dat ik niet benoemen kon.
De beelden vertelde dat ik een gekneusd bot had. Kom daar maar eens om! En het kraakbeen onder mijn kniesschijf is beschadigd. Ik was zo onder de indruk van het feit dat ik dat dankzij een magneet met eigen ogen kon zien, dat ik domweg vergat dat beschadigd kraakbeen op zich niet echt goed is.
De magneet vertelde dat er vooralsnog geen operatie nodig is. Eerst maar extra fysiotherapie. Nou ja, dat vertelde de orthopeed, maar wel aan de hand van de magneetplaatjes.
Wat een vernuft. Ik had dat toch maar mooi gezien, als klein ventje. De magneet als oplossing van een hoop problemen. Die magneet-auto gaat er ook nog wel komen. Wedden?
Het was maar een van de ideeen. En niet alleen het aantrekken boeide me, ook het afstoten van twee magneten als je ze 'verkeerd om' tegen elkaar hield. Wat je daar allemaal niet mee kon doen!
Ik heb heel wat reisversies van schaak- en andere bordspelen gesloopt vanwege de magneetjes die er in zaten. En jaren achtereen was een nieuwe magneet onderdeel van een zorgvuldig samengesteld Sinterklaas-verlanglijstje. Tot de magneet langzaam uit mijn leventje verdween.
Afgelopen week kwam de fascinatie weer even terug. Vanwege die knie van mij (zie vorige blogs) belandde ik voor het eerst van mijn leven in een MRI. Het kleine jongetje van toen lag in een Super Magneet!
Wat een herrie maakt zo'n ding. Veel meer dan een hoop gebonk en geratel was het niet. Dat had ik mijn magneten nooit horen doen. In deze waren metalen voorwerpen bovendien verboden! Het maakte op mij aanvankelijk een nogal knullige indruk.
Maar gisteren zag ik het resultaat. Op een beeldscherm werd mijn knie volledig binnenstebuiten gevouwen. Ik zag botten, kraakbeen, kruisbanden, meniscus. En van alles dat ik niet benoemen kon.
De beelden vertelde dat ik een gekneusd bot had. Kom daar maar eens om! En het kraakbeen onder mijn kniesschijf is beschadigd. Ik was zo onder de indruk van het feit dat ik dat dankzij een magneet met eigen ogen kon zien, dat ik domweg vergat dat beschadigd kraakbeen op zich niet echt goed is.
De magneet vertelde dat er vooralsnog geen operatie nodig is. Eerst maar extra fysiotherapie. Nou ja, dat vertelde de orthopeed, maar wel aan de hand van de magneetplaatjes.
Wat een vernuft. Ik had dat toch maar mooi gezien, als klein ventje. De magneet als oplossing van een hoop problemen. Die magneet-auto gaat er ook nog wel komen. Wedden?
dinsdag 14 oktober 2008
Mijn kennis
Hoe heette de productie-assistente die bij de dit weekend overleden Ernst-Paul Hasselbach in de auto zat tijdens het fatale ongeluk? Wat is de voornaam van 10e dan meester Nauwelaerts de Age? Tegen welk land voerde Italie in 1911 een koloniale oorlog?
WEET IK VEEL!!!
Nou ja, ik weet het nu wel, maar gisteravond niet. En gisteravond had ik het best even willen weten en nu hoeft het van mij niet meer...
We zijn weer net geen laatste geworden gisteren tijdens de tweede Koops Kroeg Kwis. Nou ja. Felicitaties aan de winnaars dan maar. Volgende keer beter. Een ander team misschien? Ik moet mijn kennis eens vragen mee te doen...
Ondertussen hoop ik vandaag wel wat wijzer te worden aangaande mijn knie. Zie een paar blogs geleden. Vanmiddag uitslag van de MRI-scan.
WEET IK VEEL!!!
Nou ja, ik weet het nu wel, maar gisteravond niet. En gisteravond had ik het best even willen weten en nu hoeft het van mij niet meer...
We zijn weer net geen laatste geworden gisteren tijdens de tweede Koops Kroeg Kwis. Nou ja. Felicitaties aan de winnaars dan maar. Volgende keer beter. Een ander team misschien? Ik moet mijn kennis eens vragen mee te doen...
Ondertussen hoop ik vandaag wel wat wijzer te worden aangaande mijn knie. Zie een paar blogs geleden. Vanmiddag uitslag van de MRI-scan.
maandag 13 oktober 2008
Lege handen
wat even gold, dat geldt niet meer
en wat niet klopte, is nu ineens oke
blowen, snuiven, leven zonder rekenschap
met geliefde, kind, of wereld
dromenloos staar ik naar lege handen
zo, zo was het niet bedoeld
en wat niet klopte, is nu ineens oke
blowen, snuiven, leven zonder rekenschap
met geliefde, kind, of wereld
dromenloos staar ik naar lege handen
zo, zo was het niet bedoeld
maandag 6 oktober 2008
Paddo's
Een beetje in het verlengde van een deel van mijn vakantie in Schotland heb ik gister mijn weekenddienst voor de krant ingevuld met de Paddenstoelendag op landgoed Elswout in Overveen. In Schotland was het stukken droger, kan ik u vertellen.
Vanwege het weer was het aantal bezoekers, zeker in de jongste leeftijdsgroepen, bijzonder veel lager dan verwacht. En dat was wel zo prettig. Aldus bevond ik me in een groepje van zes montere vijftig- en zestigers, die ik zou willen omschrijven als het type doorgewinterde Vroege Vogels-luisteraar. Verpakt in uitstekend wind- en regenwerend materiaal, de loep en het zakspiegeltje (!) binnen handbereik.
Zoals zo vaak, bleek ook nu dat echte hobbyisten altijd leuk zijn, ongeacht hun liefhebberij. De wijze waarop hun passie zich vertaalt in een geheel eigen lingo is een genot op zich. In Schotland trof ik in de stoomrein tussen Ft. William en Mallaig iemand die alles maar dan ook alles van treintjes wist, en een geheel nieuw vocabulair landschap ontvouwde zich aan me.
Met paddenstoelen kan het ook, weet ik nu. Ooit iemand bij het zien van een grauwig stuk schimmel gepassioneerd deze zin horen uitpreken: 'Dit lijkt wel een beetje op een kaaszwam, maar dat is het toch niet! Een kaaszwam is veel kaziger..'? Bij mij vormt zich op zo'n moment vanzelf een enorm blije glimlach.
Wat is wat, weet u het?
Dan ga ik NU een nieuwe compu kopen!
Vanwege het weer was het aantal bezoekers, zeker in de jongste leeftijdsgroepen, bijzonder veel lager dan verwacht. En dat was wel zo prettig. Aldus bevond ik me in een groepje van zes montere vijftig- en zestigers, die ik zou willen omschrijven als het type doorgewinterde Vroege Vogels-luisteraar. Verpakt in uitstekend wind- en regenwerend materiaal, de loep en het zakspiegeltje (!) binnen handbereik.
Zoals zo vaak, bleek ook nu dat echte hobbyisten altijd leuk zijn, ongeacht hun liefhebberij. De wijze waarop hun passie zich vertaalt in een geheel eigen lingo is een genot op zich. In Schotland trof ik in de stoomrein tussen Ft. William en Mallaig iemand die alles maar dan ook alles van treintjes wist, en een geheel nieuw vocabulair landschap ontvouwde zich aan me.
Met paddenstoelen kan het ook, weet ik nu. Ooit iemand bij het zien van een grauwig stuk schimmel gepassioneerd deze zin horen uitpreken: 'Dit lijkt wel een beetje op een kaaszwam, maar dat is het toch niet! Een kaaszwam is veel kaziger..'? Bij mij vormt zich op zo'n moment vanzelf een enorm blije glimlach.
Wat is wat, weet u het?
Dan ga ik NU een nieuwe compu kopen!
maandag 29 september 2008
Weer open
Hoe lang duurt jouw verjaardag eigenlijk, vroeg iemand me...
Niet zo lang als het leek. Wel ben ik kort daarna op vakantie gegaan: 10 dagen door Schotland heen. Ik was er niet eerder geweest, en wat een mooi land. Soms schijnt er zelfs de zon!
Maar aan alles komt een eind, ook aan vakanties. Ik ben dus weer terug, alweer een week zelfs, en inmiddels zijn de foto's ook klaar voor vertoning. Dus, voor wie wil:
Niet zo lang als het leek. Wel ben ik kort daarna op vakantie gegaan: 10 dagen door Schotland heen. Ik was er niet eerder geweest, en wat een mooi land. Soms schijnt er zelfs de zon!
Maar aan alles komt een eind, ook aan vakanties. Ik ben dus weer terug, alweer een week zelfs, en inmiddels zijn de foto's ook klaar voor vertoning. Dus, voor wie wil:
 |
| Schotland |
vrijdag 5 september 2008
dinsdag 2 september 2008
Herfst
Afgelopen zondag, op 1 september, is de metereologische herfst begonnen. Dat zal best, dacht ik nog toen ik daar ’s ochtends vroeg in het radioprogramma Vroege Vogels over hoorde praten. Hoewel een legertje spinnen al een paar weken bezig is ook mijn appartementencomplex langzaam dicht te bouwen (zie ook hier), lag de zonnigste dag van deze zomer juist voor ons!
Een dag later landde ik ’s middags op het terras bij Koops en zag met mijn eigen ogen dat de herfst inderdaad was begonnen. Bergen bladeren hadden zich opgehoopt onder de tafeltjes.
Erg vind ik het overigens niet hoor. Zoveel leuks heeft deze zomer niet gebracht. Ik hou wel van de herfst. En ja, daar horen alle clichés wat mij betreft bij: vroege schemeringen, behaaglijk binnen, een mooi stortbui, de zon die vervolgens doorbreekt en de natgeregende wereld laat fonkelen al was ze een diamanten schedel van Hirst. For the love of God...!
De herfst is bovendien vaak lief voor me geweest. Aan die van vorig jaar bewaar ik warme herinneringen. Dus nee, laat de herfst maar komen. Ik zuig mijn neus alvast vol voor die heerlijke geur van rottende bladeren in de goot!
Een dag later landde ik ’s middags op het terras bij Koops en zag met mijn eigen ogen dat de herfst inderdaad was begonnen. Bergen bladeren hadden zich opgehoopt onder de tafeltjes.
Erg vind ik het overigens niet hoor. Zoveel leuks heeft deze zomer niet gebracht. Ik hou wel van de herfst. En ja, daar horen alle clichés wat mij betreft bij: vroege schemeringen, behaaglijk binnen, een mooi stortbui, de zon die vervolgens doorbreekt en de natgeregende wereld laat fonkelen al was ze een diamanten schedel van Hirst. For the love of God...!
De herfst is bovendien vaak lief voor me geweest. Aan die van vorig jaar bewaar ik warme herinneringen. Dus nee, laat de herfst maar komen. Ik zuig mijn neus alvast vol voor die heerlijke geur van rottende bladeren in de goot!
zondag 31 augustus 2008
Ufo
Bij mooi weer fladdert hij ’s avonds zo tussen half 9 en half 11 in onnavolgbaar tempo voor mijn huis. Hij maakt rondjes, salto’s, snoekduiken, tuimelingen achterover en vrije vallen. Het is een ware luchtshow.
Zijn snelheid maakt hem wel lastig op de foto te zetten. En dan heb ik het nog niet eens over een scherpe foto, want dat is helemaal ondoenlijk.
Na een paar dagen regen en druilerig weer, liet hij zich dit weekend opnieuw zien voor mijn balkon. Het resultaat mag veel weg hebben van de altijd wat groezelige en vage foto’s waarmee sommige mensen het bestaan van Ufo’s willen bewijzen, maar: hij staat er wel op.
Kwestie van flitser aan (met nadeel van relatief lange sluitertijd) en wachten tot ie m’n beeld ik kwam gedoken.
Meer van dit soort onscherpe foto’s zijn binnenkort op dit blog te verwachten trouwens, want ik ga over niet zo heel lang meer naar Schotland en in dat verband onder meer naar Loch Ness…
Maar goed, een vleermuis dus. Ik vind het een fascinerend beestje. Na een beetje rondneuzen op internet ga ik ervan uit dat het een ‘gewone dwergvleermuis’ is, waarvan vleermuis.net zegt: Ze jagen relatief snel en wendbaar in een grillige vlucht met veel bochten en lussen en vliegen daarbij op enige afstand (1 tot 8 m) langs de vegetatie. Ze vliegen op een hoogte van gemiddeld 2 tot 5 m, maar soms wel 15 m. Gewone dwergvleermuizen jagen in de beschutting van opgaande elementen in groene bebouwde omgeving.
zaterdag 23 augustus 2008
Knie
Er zweeft een los stukje bot in mijn linkerknie. Wat ik daar verder mee aanmoet, is me vooralsnog onduidelijk. De twee medewerkers van de afdeling radiologie die ik gister voor me had, konden daar weinig licht in brengen. Had eerlijk gezegd de indruk dat ik te maken had met een tweetal dat hele delen van de dag doorbracht met het maken van röntgenfoto’s van elkaar, en daar in de loop van de tijd nogal mal van was geworden. Maandag de huisarts nog maar eens bellen...
donderdag 7 augustus 2008
Au!
Hmmm, volgens de dokter ZOU het ook mijn meniscus kunnen zijn... Maar eerst moet de vocht uit mijn knie. Zo min mogelijk forceren dus.
,,Maar wat is er dan gebeurd? He, je elleboog is ook geschaafd.''
Nou op zich niks bijzonders, ik ben van mijn fiets gedonderd.
,,Hoe kan dat dan, was je dronken?''
Neehee! (Zucht) Was het maar waar. Ik was 's ochtends op weg naar het station, voor een vergadering in Alkmaar. En ik had een vest los aan mijn stuur hangen en die dreigde tussen mijn spaken te komen en toen... Nou ja, toen ging ik onderuit. Zoiets.
Aanklikken om te vergroten.
,,Doet het zeer?''
Ik heb wel pijn, ja...
,,Maar wat is er dan gebeurd? He, je elleboog is ook geschaafd.''
Nou op zich niks bijzonders, ik ben van mijn fiets gedonderd.
,,Hoe kan dat dan, was je dronken?''
Neehee! (Zucht) Was het maar waar. Ik was 's ochtends op weg naar het station, voor een vergadering in Alkmaar. En ik had een vest los aan mijn stuur hangen en die dreigde tussen mijn spaken te komen en toen... Nou ja, toen ging ik onderuit. Zoiets.
Aanklikken om te vergroten.,,Doet het zeer?''
Ik heb wel pijn, ja...
maandag 28 juli 2008
Mart is weer thuis
Ik was gisteravond een laat biertje wezen halen bij Kees in d’Oude Floryn en inmiddels op weg naar huis. Het zal tegen tweeën zijn geweest. Langs het Spaarne zag ik vanuit de verte een goede bekende over de weg turen. Een lange, forse, kalende heer. Mart Smeets. Nou woont hij daar, weet ik, dus heeft hij zeker alle recht om daar op de weg te gaan staan turen, ook al is het in het holst van de nacht. Maar toch was ik verbaasd. In mijn hoofd zat Smeets nog in Frankijk. Ik had ‘m nota bene diezelfde middag op tv onder een Franse parasol nog vrolijk 
zien babbelen met Michael Boogerd!
Ik kom meneer Smeets wel vaker tegen. En toch blijft het raar en onwennig om iemand tegen het lijf te lopen wiens hele voorkomen je vertrouwder is dan menig element in je kennissenkring, wiens gezicht je vaker ziet dan dat van je eigen broer en tegelijkertijd te moeten beseffen dat jij voor diegene een volslagen vreemde bent. Heel af en toe zeg ik de heer Smeets vriendelijk en beleefd goedendag, maar alleen als we elkaar toevallig rakelings passeren en we de enigen ter plaatse zijn. Dat doe ik trouwens ook bij vreemden. En daar hou ik het bij. Doorgaans.
Het was er vannacht eigenlijk al uit voor ik er erg in had: ,,Zó, alweer thuis?’’. Ik klonk alsof ik mijn van vakantie terugkerende buurman aansprak... En die spreek ik eigenlijk helemaal nooit aan, ook niet als hij van vakantie komt.
Smeets keek heel even verstoord op van zijn getuur. ,,Hm?’’, klonk het kortaf. En onmiddellijk werd het turen hervat.
Ik had inmiddels door, dat zijn blik zat vastgeklonken aan zijn auto, die iemand langs het Spaarne aan het inparkeren was.
,,Nu al zo snel terug uit Frankrijk?’’, verduidelijkte ik iets wat verder eigenlijk helemaal geen verduidelijking nodig had, en waar de gerenommeerde sportcommentator ook duidelijk geen interesse in had. Wat stond ik hier eigenlijk te doen? Ik ben gewoon beleefd, verexcuseerde ik mij.
,,Ja, net teruggekomen”, zei Smeets, opnieuw kortaf. En weg was die blik weer. Had hij zijn autosleutels aan een demente blinde meegegeven ofzo?
,,Nou slaap lekker dan, straks’’, zei ik vriendelijk en ik liep weer door. Het turen werd nog één keer voor een krappe seconde onderbroken. ,,Ja’’, klonk het op een toon die merkwaardigerwijs het midden hield tussen schamper en bijzonder aardig. ,,Jij ook...’’
Ik heb geen idee wat voor auto Mart Smeets heeft, maar ik hoop oprecht dat het nog gelukt is met dat inparkeren. Onze sportverslaggever zag er bezorgd uit.
Maar nog even over dat gesprekje dat Smeets met Boogerd zondagmiddag had, onder die parasol. Daar heb ik me zo mee vermaakt, dat ik dat toch wil delen.
Je weet, Mart houdt van Michael. Dat zie je. Hij is altijd net even blijer als Michael Boogerd bij hem aan tafel zit. En dan wordt Mart, die toch al de hele Tour wijn klinkend en sentimenten aan elkaar rijgend zijn gasten beknuffeld, nog nét iets knusser.
Boogerd legde uit dat hij de Tour even had verlaten voor een ‘klusje’ voor de Rabobank (,,Jouw werkgever’’, weet Mart daar aan toe te voegen) en nu weer terug is voor de slotdag. Die opmerking alleen blijkt vervolgens voor Smeets al meer dan genoeg voor een onvervalst vette Smeets-jubel.
,,En dan zit je nu hier weer héééérlijk onder deze parasol in Frankrijk’’, danst Mart zijn verbale vreugdedans om Boogerd heen. ,,Wat een mooi leven, hé.’’ En Mart glundert. Hij is God in Frankrijk en heeft Boogert aan zijn zijde.
,,Nou...’’ zegt Boogerd, ,,ik kan me anders wel wat leukers voorstellen…’’
,,Wat dan’’, schrikt Mart. Maar hij wéét wat Boogerd gaat zeggen. En wat een prachtige uitspraak gaat dit worden, en dat allemaal live voor de NOS-televisie. Dames en heren, Boogerd gaat nu zeggen dat hij liever op de fiets had gezeten. Zeker weten.
,,Lekker op een strandbedje op Scheveningen met een koude pils in mijn handen had me nu helemaal niet verkeerd geleken’’, antwoordt Michael. De oud-wielrenprof lacht zijn grote witte tanden erbij bloot.
God in Frankrijk wankelt op dat moment héél even.
zien babbelen met Michael Boogerd!
Ik kom meneer Smeets wel vaker tegen. En toch blijft het raar en onwennig om iemand tegen het lijf te lopen wiens hele voorkomen je vertrouwder is dan menig element in je kennissenkring, wiens gezicht je vaker ziet dan dat van je eigen broer en tegelijkertijd te moeten beseffen dat jij voor diegene een volslagen vreemde bent. Heel af en toe zeg ik de heer Smeets vriendelijk en beleefd goedendag, maar alleen als we elkaar toevallig rakelings passeren en we de enigen ter plaatse zijn. Dat doe ik trouwens ook bij vreemden. En daar hou ik het bij. Doorgaans.
Het was er vannacht eigenlijk al uit voor ik er erg in had: ,,Zó, alweer thuis?’’. Ik klonk alsof ik mijn van vakantie terugkerende buurman aansprak... En die spreek ik eigenlijk helemaal nooit aan, ook niet als hij van vakantie komt.
Smeets keek heel even verstoord op van zijn getuur. ,,Hm?’’, klonk het kortaf. En onmiddellijk werd het turen hervat.
Ik had inmiddels door, dat zijn blik zat vastgeklonken aan zijn auto, die iemand langs het Spaarne aan het inparkeren was.
,,Nu al zo snel terug uit Frankrijk?’’, verduidelijkte ik iets wat verder eigenlijk helemaal geen verduidelijking nodig had, en waar de gerenommeerde sportcommentator ook duidelijk geen interesse in had. Wat stond ik hier eigenlijk te doen? Ik ben gewoon beleefd, verexcuseerde ik mij.
,,Ja, net teruggekomen”, zei Smeets, opnieuw kortaf. En weg was die blik weer. Had hij zijn autosleutels aan een demente blinde meegegeven ofzo?
,,Nou slaap lekker dan, straks’’, zei ik vriendelijk en ik liep weer door. Het turen werd nog één keer voor een krappe seconde onderbroken. ,,Ja’’, klonk het op een toon die merkwaardigerwijs het midden hield tussen schamper en bijzonder aardig. ,,Jij ook...’’
Ik heb geen idee wat voor auto Mart Smeets heeft, maar ik hoop oprecht dat het nog gelukt is met dat inparkeren. Onze sportverslaggever zag er bezorgd uit.
Maar nog even over dat gesprekje dat Smeets met Boogerd zondagmiddag had, onder die parasol. Daar heb ik me zo mee vermaakt, dat ik dat toch wil delen.
Je weet, Mart houdt van Michael. Dat zie je. Hij is altijd net even blijer als Michael Boogerd bij hem aan tafel zit. En dan wordt Mart, die toch al de hele Tour wijn klinkend en sentimenten aan elkaar rijgend zijn gasten beknuffeld, nog nét iets knusser.
Boogerd legde uit dat hij de Tour even had verlaten voor een ‘klusje’ voor de Rabobank (,,Jouw werkgever’’, weet Mart daar aan toe te voegen) en nu weer terug is voor de slotdag. Die opmerking alleen blijkt vervolgens voor Smeets al meer dan genoeg voor een onvervalst vette Smeets-jubel.
,,En dan zit je nu hier weer héééérlijk onder deze parasol in Frankrijk’’, danst Mart zijn verbale vreugdedans om Boogerd heen. ,,Wat een mooi leven, hé.’’ En Mart glundert. Hij is God in Frankrijk en heeft Boogert aan zijn zijde.
,,Nou...’’ zegt Boogerd, ,,ik kan me anders wel wat leukers voorstellen…’’
,,Wat dan’’, schrikt Mart. Maar hij wéét wat Boogerd gaat zeggen. En wat een prachtige uitspraak gaat dit worden, en dat allemaal live voor de NOS-televisie. Dames en heren, Boogerd gaat nu zeggen dat hij liever op de fiets had gezeten. Zeker weten.
,,Lekker op een strandbedje op Scheveningen met een koude pils in mijn handen had me nu helemaal niet verkeerd geleken’’, antwoordt Michael. De oud-wielrenprof lacht zijn grote witte tanden erbij bloot.
God in Frankrijk wankelt op dat moment héél even.
zaterdag 19 juli 2008
Kleine groene bezoeker
In de lente en zomermaanden heb ik vrijwel dag en nacht de deur naar mijn balkon open staan, en dat brengt bij tijd en wijle een ongenode gast met zich mee. Muggen zijn daarvan het vervelendst. Niet zozeer het feit dat ze je steken is mijn grootste bezwaar (beetje spuug erop en binnen vijf minuten heb je nergens meer last van), maar dat onheilspellende gezoem om je kop, daar word ik gek van.
Gezoem is ook het bezwaar tegen vliegen, al zou ik dat gezoem eerder als neurotisch dan wel hysterisch willen omschrijven (Bzzz, ik wil hier niet zijn!... Bzzz, waar is de uitgang?!... Bzzz, waar ben ik?!.... Bzzz, nog maar eens zesduizend rondjes door deze kamer dan!... Bzzz! Bzzz!...)
Het rondfladderen van nachtvlinders maakt mij dan weer nerveus. Zo'n beestje stuitert doorgaans zo hartverscheurend verdwaald en overal tegenaan botsend door de kamer, dat het wel mis MOET gaan. Daarbij vraag ik me altijd weer af, of die rendez-vous met de veel te hete gloeilamp wellicht zelfmoordpogingen zijn. Ik zit er 's avonds op de bank niet echt lekker rustig bij.
Maar van de week had ik een intrigerende kleine bezoeker. Een jonge sabelsprinkhaan. Een vriendelijk beestje. Ik heb 'm uiteindelijk wel buiten gezet, dat leek me beter voor het wezentje zelf. Op het balkon heeft hij nog een tijd lang op het glas gezeten waarmee ik 'm had gevangen. En daar vormde hij of zij een meer dan dankbaar fotomodel.
(foto even aanklikken is dit keer echt de moeite waard)
Gezoem is ook het bezwaar tegen vliegen, al zou ik dat gezoem eerder als neurotisch dan wel hysterisch willen omschrijven (Bzzz, ik wil hier niet zijn!... Bzzz, waar is de uitgang?!... Bzzz, waar ben ik?!.... Bzzz, nog maar eens zesduizend rondjes door deze kamer dan!... Bzzz! Bzzz!...)
Het rondfladderen van nachtvlinders maakt mij dan weer nerveus. Zo'n beestje stuitert doorgaans zo hartverscheurend verdwaald en overal tegenaan botsend door de kamer, dat het wel mis MOET gaan. Daarbij vraag ik me altijd weer af, of die rendez-vous met de veel te hete gloeilamp wellicht zelfmoordpogingen zijn. Ik zit er 's avonds op de bank niet echt lekker rustig bij.
Maar van de week had ik een intrigerende kleine bezoeker. Een jonge sabelsprinkhaan. Een vriendelijk beestje. Ik heb 'm uiteindelijk wel buiten gezet, dat leek me beter voor het wezentje zelf. Op het balkon heeft hij nog een tijd lang op het glas gezeten waarmee ik 'm had gevangen. En daar vormde hij of zij een meer dan dankbaar fotomodel.
(foto even aanklikken is dit keer echt de moeite waard)
woensdag 16 juli 2008
55
Ze zijn vandaag precies 55 jaar getrouwd. Mijn ouders dus. ,,Wat een tijd, hè?'', aldus mijn moeder net aan de telefoon. Ze zijn op weg naar Bilthoven, vertelt ze. Een dagje uit. ,,Ze hadden regen voorspeld, maar het is tot nog toe toch heel mooi weer.''
Tja, wat kan je bij mooi weer nou nog gebeuren, na 55 jaar?
maandag 14 juli 2008
maandag 30 juni 2008
Gelukkig bij de Poort
Mensen beginnen soms zomaar tegen je te praten en dat is lang niet altijd een onverdeeld genoegen. Maar er zijn ook uitzonderingen. Als iemand onomwonden het geluk met je deelt.
Afgelopen week maakte ik, in het kader van aflevering zoveel in de soap rondom de opknapbeurt Amsterdamse Poort (zie ook hier, hier en hier), foto’s van het weghalen van de steigers aldaar, toen ik werd ik aangesproken door een bejaarde dame met krullend grijs haar, een stel stralend blauwe ogen en twee honden van een onduidelijk ras.
,,Ben je een foto aan het maken?’’, vraagt ze als ik voor de derde keer afdruk. ,,Dat is mijn kleinzoon. De tweede van boven, in dat witte T-shirt.’’
,, Ik ben zo blij dat hij werk heeft. Het gaat goed met hem nu. Hij verdient keurig z’n eigen geld’’
,,Hij heeft een moeilijke jeugd gehad hoor. Zijn moeder heeft hem gewoon de deur uitgeschopt. Hem en zijn broer. Verschrikkelijk gewoon. Ze hadden geen cent. Zíj had hun pinpassen, ze konden niet eens bij hun eigen geld. Daarom, ik ben zo blij als ik hem nu zo zie werken.’’
,,Hij werd in een tehuis gezet, maar daar moest ie ook weg. Hij moest maar bij het Leger des Heils op de Bakenessergracht gaan bivakkeren, zeiden ze. Zijn broer ook. Nou ja, zeg. Dat kan toch niet! Toen heb ik ze in huis genomen.’’
,,Dat was ook nog niet zo makkelijk hoor. Maar ik heb ze steeds ondersteund. Ze hadden gewoon een zetje nodig. In het begin zaten ze alleen maar op de bank. Voor zich uit te staren’’
Ze doet voor hoe jonge mannen zonder doel voor zich uit kunnen staren op een bank.
,,Ze hadden een zetje nodig’’, zegt ze nog eens. ,,Een beetje ondersteuning. Dat hebben ze van hun moeder niet gehad. Maar ja, ze hadden ook schoenen nodig. En een broek. En noem maar op. En ik heb ook alleen maar een AOW-tje. Dus dat was nog niet zo makkelijk.’’
,,Maar het is gelukt. Hij heeft nu werk. Vandaag is hij hier bij die steiger bezig. Zijn broer heeft pas ook een baan gevonden.’’
,,Gisteren hebben ze me samen mee uit genomen. Van hun eigen verdiende geld hebben ze m’n auto vol getankt met benzine en zijn we gaan line-dancen. Zij trakteerden. Van hun eigen geld! Prachtig toch?’’
Samen kijken we naar de steiger met haar kleinzoon. ,,Ik vind dat zó fijn, dat ze het nu toch zo goed doen’’, zegt ze. Ik kijk opzij. Ze straalt.
Afgelopen week maakte ik, in het kader van aflevering zoveel in de soap rondom de opknapbeurt Amsterdamse Poort (zie ook hier, hier en hier), foto’s van het weghalen van de steigers aldaar, toen ik werd ik aangesproken door een bejaarde dame met krullend grijs haar, een stel stralend blauwe ogen en twee honden van een onduidelijk ras.
,,Ben je een foto aan het maken?’’, vraagt ze als ik voor de derde keer afdruk. ,,Dat is mijn kleinzoon. De tweede van boven, in dat witte T-shirt.’’
,, Ik ben zo blij dat hij werk heeft. Het gaat goed met hem nu. Hij verdient keurig z’n eigen geld’’
,,Hij heeft een moeilijke jeugd gehad hoor. Zijn moeder heeft hem gewoon de deur uitgeschopt. Hem en zijn broer. Verschrikkelijk gewoon. Ze hadden geen cent. Zíj had hun pinpassen, ze konden niet eens bij hun eigen geld. Daarom, ik ben zo blij als ik hem nu zo zie werken.’’
,,Hij werd in een tehuis gezet, maar daar moest ie ook weg. Hij moest maar bij het Leger des Heils op de Bakenessergracht gaan bivakkeren, zeiden ze. Zijn broer ook. Nou ja, zeg. Dat kan toch niet! Toen heb ik ze in huis genomen.’’
,,Dat was ook nog niet zo makkelijk hoor. Maar ik heb ze steeds ondersteund. Ze hadden gewoon een zetje nodig. In het begin zaten ze alleen maar op de bank. Voor zich uit te staren’’
Ze doet voor hoe jonge mannen zonder doel voor zich uit kunnen staren op een bank.
,,Ze hadden een zetje nodig’’, zegt ze nog eens. ,,Een beetje ondersteuning. Dat hebben ze van hun moeder niet gehad. Maar ja, ze hadden ook schoenen nodig. En een broek. En noem maar op. En ik heb ook alleen maar een AOW-tje. Dus dat was nog niet zo makkelijk.’’
,,Maar het is gelukt. Hij heeft nu werk. Vandaag is hij hier bij die steiger bezig. Zijn broer heeft pas ook een baan gevonden.’’
,,Gisteren hebben ze me samen mee uit genomen. Van hun eigen verdiende geld hebben ze m’n auto vol getankt met benzine en zijn we gaan line-dancen. Zij trakteerden. Van hun eigen geld! Prachtig toch?’’
Samen kijken we naar de steiger met haar kleinzoon. ,,Ik vind dat zó fijn, dat ze het nu toch zo goed doen’’, zegt ze. Ik kijk opzij. Ze straalt.
maandag 16 juni 2008
Genoeg gebeurd
Genoeg koffie geleut. Tijd voor een nieuw stukje. Alsof er niets gebeurd is afgelopen week! Om te beginnen heeft Oranje twee hartverwarmende overwinningen behaald. Hartverwarmend inderdaad, en kippenvel bezorgend. Ik doe niet aan Welpies, trommelhelmen, toetermutsen of vlaggetjes maar van dit Nederlands elftal kan ik kinderlijk blij worden.
Verder heb ik twee keer deze week (woensdag- en gisteravond laat) met grote glimlach en opperste verbazing naar het rondtoerende enthousiasme van de Haarlemse Turken gekeken na afloop van hún overwinningen. ,,Het is bijna eng dit'', zei iemand die gisteravond net na mij nog even cafe Koops binnen kwam. Ik had colonnes toeterende auto's gezien waaruit aan alle kanten lichamen staken die blije gezichten en trotse Turkse vlaggen met zich meedroegen. Hoezo eng?
En: we hebben afscheid genomen van mijn favoriete barvrouw. Woensdag was haar laatste avond. Jammer hoor. Aan de andere kant, ze is naast barvrouw inmiddels al een paar jaar een van mijn beste en liefste vriendinnen dus het enige dat echt veranderd is, is dat we straks aan dezelfde kant van de bar zitten om te ouwehoeren.
Plus: Was er een heel leuk uitje zaterdagmiddag (uitroepteken).
En tot slot: heb ik gisteravond onbedoeld een fantastische wandeling van vier uur gemaakt: een rondje om een kwart van Haarlem. Onbedoeld, omdat ik eigenlijk alleen eens even wilde kijken op het stukje land waar straks het nieuwe voetbalstadion moet verrijzen. Maar het was lekker weer, de vogels floten, de muggen dansten en het groen met bijbehorend bloeisel rook overweldigend, dus ben ik maar doorgelopen.
Oftewel: de Amsterdamsevaart af tot aan het Liewegje, Liewegje op, verder langs de Ringvaart, met noodgedwongen een slinger door de Poelpolder, via De Groene Weg naar de brug bij Vijfhuizen, voor de brug de dijk langs de Ringvaart weer op (het Emeltpad blijkt dit te heten), langs en een stukje om de Meerwijkplas, om de Molenplas heen, nog een stukje langs de Ringvaart tot aan het Zuidelijkste puntje van de Zuid Schalkwijkerweg (bij het pontje) en vervolgens via Zuid-Schalkwijkerweg, het Jaagpad, de Noord- Schalkwijkerweg (Buitenrustbruggen over), Zuiderbuiten Spaarne (Langebrug over) en Spaarne verder noordwaarts. Een aanrader!
En waar zijn de foto's van dit alles? Sorry, geen foto's.
Verder heb ik twee keer deze week (woensdag- en gisteravond laat) met grote glimlach en opperste verbazing naar het rondtoerende enthousiasme van de Haarlemse Turken gekeken na afloop van hún overwinningen. ,,Het is bijna eng dit'', zei iemand die gisteravond net na mij nog even cafe Koops binnen kwam. Ik had colonnes toeterende auto's gezien waaruit aan alle kanten lichamen staken die blije gezichten en trotse Turkse vlaggen met zich meedroegen. Hoezo eng?
En: we hebben afscheid genomen van mijn favoriete barvrouw. Woensdag was haar laatste avond. Jammer hoor. Aan de andere kant, ze is naast barvrouw inmiddels al een paar jaar een van mijn beste en liefste vriendinnen dus het enige dat echt veranderd is, is dat we straks aan dezelfde kant van de bar zitten om te ouwehoeren.
Plus: Was er een heel leuk uitje zaterdagmiddag (uitroepteken).
En tot slot: heb ik gisteravond onbedoeld een fantastische wandeling van vier uur gemaakt: een rondje om een kwart van Haarlem. Onbedoeld, omdat ik eigenlijk alleen eens even wilde kijken op het stukje land waar straks het nieuwe voetbalstadion moet verrijzen. Maar het was lekker weer, de vogels floten, de muggen dansten en het groen met bijbehorend bloeisel rook overweldigend, dus ben ik maar doorgelopen.
Oftewel: de Amsterdamsevaart af tot aan het Liewegje, Liewegje op, verder langs de Ringvaart, met noodgedwongen een slinger door de Poelpolder, via De Groene Weg naar de brug bij Vijfhuizen, voor de brug de dijk langs de Ringvaart weer op (het Emeltpad blijkt dit te heten), langs en een stukje om de Meerwijkplas, om de Molenplas heen, nog een stukje langs de Ringvaart tot aan het Zuidelijkste puntje van de Zuid Schalkwijkerweg (bij het pontje) en vervolgens via Zuid-Schalkwijkerweg, het Jaagpad, de Noord- Schalkwijkerweg (Buitenrustbruggen over), Zuiderbuiten Spaarne (Langebrug over) en Spaarne verder noordwaarts. Een aanrader!
En waar zijn de foto's van dit alles? Sorry, geen foto's.
maandag 26 mei 2008
Bakkie huiselijk geweld
Koffie heb je in allerlei soorten en maten. Ik drink graag koffie. Zelfs uit de koffieautomaat op het werk - die trouwens helemaal niet zo slecht is. De koffiemok die ieder van ons kreeg om te vieren dat Haarlems Dagblad na 350 jaar ochtendkrant werd, is ideaal voor een dubbele espresso. Ik ben nog steeds blijer met die mok dan met het feit dat we de oudste krant van Nederland tegenwoordig vóór 7 uur 's ochtends op de mat laten ploffen, zeker gezien de deadlines die we daar lang niet overal op hebben kunnen aanpassen - maar daar gaat dit stukje niet over.
Voor een haastig bakkie thuis heb ik stickies oploskoffie van Nescafé in de kast staan. Nee, nu niet meteen je neus ophalen - de Espresso en Mocca van Nes zijn alweer beter dan wat je uit zo'n eerder genoemde koffieautomaat krijgt.
Maar het haalt het uiteraard allemaal niet bij een echt lekker zelf gezet kopje koffie. Een jaar geleden heb ik mijn ouderwetse snelfilterkoffieapparaat definitief weggedaan. Niet om hem te vervangen door een Senseo (ook lekkere koffie, maar het heeft zo weinig met koffie zetten te maken), ik ruilde hem in voor een cafetière. Je weet wel, zo'n glazen kan waar je koffie in mietert, kokend water in giet, waarna je even wacht en dan het filter naar beneden drukt. Die aanschaf bracht voor mij persoonlijk ook een stukje New York bij me thuis, omdat mijn vriendin Gg me daar 's ochtends steevast wekt met een flinke mok met een cafetière gezette koffie. Heerlijk!
Ik ben op koffiegebied echter zelden blijer geweest dan met de moka espress die mijn broer me vorig jaar september met mijn verjaardag cadeau deed. Hij komt een paar keer per jaar in Italië en had 'm daar gekocht: een heuse Alfonso Bialetti. Alleen het maken van koffie is op deze manier al een feestje. Water in reservoirtje, filtertje erop, voorzichtig volscheppen met koffie (je hebt vanzelf altijd de juiste hoeveelheid!), koffiekannetje erop schroeven, gaspit aansteken, espressopotje op het vuur zetten, en dan even wachten tot er zacht gepruttel klinkt ten teken dat al het water door de koffie heen is geperst. Het resultaat: een zalig en - laat ik het maar gewoon zeggen - eerlijk kopje koffie.
Je moet de Bialetti alleen niet te lang op een te hoog vuur laten staan, weet ik sinds kort. Dan smelt het handvat...
Sinds dat gebeurd is, is koffiezetten met de moka espress net een tikkeltje minder leuk geworden. De koffie smaakt hetzelfde, maar toch...
,,Ik vind dat hij nu juist iets eigens en karakeristieks heeft gekregen'', deed S. een liefdevolle poging het leed te verzachten. Maar hoe graag ik ook zou willen, op die manier kan ik het niet zien. Ik zie bij elke nieuwe koffiebeurt een door mijn nalatigheid gruwelijk mismaakt en getraumatiseerd kannetje. Een slachtoffer van huiselijk geweld. Het schuldgevoel dat me keer op keer bekruipt als ik het gemankeerde potje op het vuur zet, is ondraaglijk.
Ik ben op zoek gegaan, en je kunt voor de Bialetti espressopotjes losse handvatjes nabestellen, zo ontdekte ik. Via internet kan dat echter alleen op een Amerikaanse site die alleen binnen de VS levert.
Voorzichtig heb ik daarom mijn broer van het huiselijk drama op de hoogte gesteld. Hij gaat over een paar weken alweer voor vakantie naar Sicillië. Tot die tijd maken wij er hier thuis het beste van.
Voor een haastig bakkie thuis heb ik stickies oploskoffie van Nescafé in de kast staan. Nee, nu niet meteen je neus ophalen - de Espresso en Mocca van Nes zijn alweer beter dan wat je uit zo'n eerder genoemde koffieautomaat krijgt.
Maar het haalt het uiteraard allemaal niet bij een echt lekker zelf gezet kopje koffie. Een jaar geleden heb ik mijn ouderwetse snelfilterkoffieapparaat definitief weggedaan. Niet om hem te vervangen door een Senseo (ook lekkere koffie, maar het heeft zo weinig met koffie zetten te maken), ik ruilde hem in voor een cafetière. Je weet wel, zo'n glazen kan waar je koffie in mietert, kokend water in giet, waarna je even wacht en dan het filter naar beneden drukt. Die aanschaf bracht voor mij persoonlijk ook een stukje New York bij me thuis, omdat mijn vriendin Gg me daar 's ochtends steevast wekt met een flinke mok met een cafetière gezette koffie. Heerlijk!
Ik ben op koffiegebied echter zelden blijer geweest dan met de moka espress die mijn broer me vorig jaar september met mijn verjaardag cadeau deed. Hij komt een paar keer per jaar in Italië en had 'm daar gekocht: een heuse Alfonso Bialetti. Alleen het maken van koffie is op deze manier al een feestje. Water in reservoirtje, filtertje erop, voorzichtig volscheppen met koffie (je hebt vanzelf altijd de juiste hoeveelheid!), koffiekannetje erop schroeven, gaspit aansteken, espressopotje op het vuur zetten, en dan even wachten tot er zacht gepruttel klinkt ten teken dat al het water door de koffie heen is geperst. Het resultaat: een zalig en - laat ik het maar gewoon zeggen - eerlijk kopje koffie.
Je moet de Bialetti alleen niet te lang op een te hoog vuur laten staan, weet ik sinds kort. Dan smelt het handvat...
Sinds dat gebeurd is, is koffiezetten met de moka espress net een tikkeltje minder leuk geworden. De koffie smaakt hetzelfde, maar toch...
,,Ik vind dat hij nu juist iets eigens en karakeristieks heeft gekregen'', deed S. een liefdevolle poging het leed te verzachten. Maar hoe graag ik ook zou willen, op die manier kan ik het niet zien. Ik zie bij elke nieuwe koffiebeurt een door mijn nalatigheid gruwelijk mismaakt en getraumatiseerd kannetje. Een slachtoffer van huiselijk geweld. Het schuldgevoel dat me keer op keer bekruipt als ik het gemankeerde potje op het vuur zet, is ondraaglijk.
Ik ben op zoek gegaan, en je kunt voor de Bialetti espressopotjes losse handvatjes nabestellen, zo ontdekte ik. Via internet kan dat echter alleen op een Amerikaanse site die alleen binnen de VS levert.
Voorzichtig heb ik daarom mijn broer van het huiselijk drama op de hoogte gesteld. Hij gaat over een paar weken alweer voor vakantie naar Sicillië. Tot die tijd maken wij er hier thuis het beste van.
Abonneren op:
Posts (Atom)
