donderdag 24 december 2009
maandag 21 december 2009
Woede
Een momentje zag het er best vrolijk uit. Drie jongeren holden met een reuzensneeuwbal achter elkaar aan over de stoep. Tot de langste van het stel de bal in de lucht smeet en op de grond stuk liet vallen. De drie renden lachend weg. Tussen de hoop sneeuw, net nog bal, lag een rood kerstmannenmutsje. Toen werd het duidelijk.
Een paar meter verderop kwam een moeder de hoek om gelopen, met boosheid en ongeloof op het gezicht. ,,Dit hou je toch niet voor mogelijk’’, riep ze. ,,Kinderen zijn hier de hele dag bezig sneeuwpoppen te maken en die etters schoppen het kapot. Kut-Turken! Of Marokkanen, wat zijn het? Ik heb het helemaal met ze gehad!’’
Ik dacht aan de zwarte Amerikaanse comedian Chris Rock, van wie ik zaterdag een show op Comedy Central had gezien. Hij had het over politieke correctheid gehad. ,,Als ik woedend ben, laat zich dat nou eenmaal moeilijk rijmen met politiek correct zijn. Dat gaat niet lukken’’, zei Rock in de show. ,,Als ik in mijn auto word aangereden door een man met één been, dan stap ik uit en dan gá ik het over dat ene been hebben, zeker weten. ‘Geen wonder dat je moeite hebt met remmen, eikel!’’’
Ik zag er de redelijkheid wel van in. Woede en politieke correctheid gaan waarschijnlijk niet zo goed samen. Woede is blind.
Om de hoek stonden twee onthoofde sneeuwpoppen. Daarnaast een jong tienermeisje. Ze keek verdrietig. ,,Weet je hoe lang we hier wel niet mee bezig zijn geweest?’’
Het was een rotstreek. Ik vroeg me af hoe lang de woede over zoiets zou duren.
Een paar meter verderop kwam een moeder de hoek om gelopen, met boosheid en ongeloof op het gezicht. ,,Dit hou je toch niet voor mogelijk’’, riep ze. ,,Kinderen zijn hier de hele dag bezig sneeuwpoppen te maken en die etters schoppen het kapot. Kut-Turken! Of Marokkanen, wat zijn het? Ik heb het helemaal met ze gehad!’’
Ik dacht aan de zwarte Amerikaanse comedian Chris Rock, van wie ik zaterdag een show op Comedy Central had gezien. Hij had het over politieke correctheid gehad. ,,Als ik woedend ben, laat zich dat nou eenmaal moeilijk rijmen met politiek correct zijn. Dat gaat niet lukken’’, zei Rock in de show. ,,Als ik in mijn auto word aangereden door een man met één been, dan stap ik uit en dan gá ik het over dat ene been hebben, zeker weten. ‘Geen wonder dat je moeite hebt met remmen, eikel!’’’
Ik zag er de redelijkheid wel van in. Woede en politieke correctheid gaan waarschijnlijk niet zo goed samen. Woede is blind.
Om de hoek stonden twee onthoofde sneeuwpoppen. Daarnaast een jong tienermeisje. Ze keek verdrietig. ,,Weet je hoe lang we hier wel niet mee bezig zijn geweest?’’
Het was een rotstreek. Ik vroeg me af hoe lang de woede over zoiets zou duren.
vrijdag 11 december 2009
maandag 30 november 2009
Herfstige overpijnzingen
Al een paar keer schoof ik achter mijn toetsenbord om de kleine, maar trouwe schare lezers van dit blog niet wéér te confronteren met die koeienfoto, maar er kwam steeds weinig uit. November was dan ook wel een maand, zeg. Om stil van te worden. Hoewel najaar mijn favoriete jaargetijde is, is een zekere mate van herfstdepressie mij niet vreemd. Maar dit lijkt anders. Er hangt een gevoel van afscheid nemen in de lucht.
Ondertussen is het buiten alleen maar grijs, en zo is de herfst volgens mij niet bedoeld.
RaDa voorts, beleeft middels gastschrijvers een merkwaardig leven na de dood, dat er van mij niet had hoeven zijn. Het is Queen zonder Mercury. Zet ‘m dan maar uit Marius, zeg ik. Wat volgens mij trouwens niet nodig is; één keer per week van jou een stukje of desnoods één keer per twee weken, daar valt heel goed mee te leven. Maar ik klik wél naar RaDa voor de overpeinzingen en spitsvondigheden van ene Marius Jaspers, en niet voor bijhobbyende amateurfilosofen en Rozenprieeladverteerders.
Er is een rel gaande over kunst. Een rel van niks eigenlijk, maar gereld wordt er. Oud-postbode Aart van der Kuijl, die na zijn studie kunsthistorie nog steeds weinig meer van kunst weet dan wat hij uit zijn hoofd heeft geleerd, is gespeeld verbolgen over het feit dat de gemeente hem de vraag heeft voorgelegd of zijn Vishal-expositie, die wegens verbouwing van de Vishal een plekje in de refter van het stadhuis had gekregen, niet beter ergens anders kon worden gehouden. Voor afgerukte neuzen, penissen met bloemenkelken en vier aan elkaar geplakte tieten met een kut was een expositieruimte waar mensen doelbewust heengaan om naar kunst te kijken misschien meer geschikt, dan een ruimte die elke donderdagavond bevolkt wordt door buurtbewoners en hun kinderen die bezwaar komen maken tegen het verdwijnen van een speeltuintje bij hen voor de deur. Ik hou wel van die gespeelde verbolgenheid van Aart. Aart is hartstikke blij met alle aandacht. Het is de serieuze boosheid van anderen die me stoort. Het verzoek van de gemeente heet bij hen inmiddels ‘een ontruiming’ en er wordt heel hard ‘schande’ over geroepen. De kunst is bedreigd. Jaja.. Uit leeghoofden klinken grote woorden immer hol. Ik wens dat soort moord en brand gillende arrogante snobs graag echte rampen en bedreigingen toe.
Zaterdag was het zeven jaar geleden dat Lennaert Nijgh overleed.
Ik was vanmorgen in het ziekenhuis. Voor een onderzoek dat weinig om het lijf had overigens, al kunnen er nog wel wat vervelende ongemakken uit gaan voortvloeien. Het was de eerste keer dat ik in slaap werd gebracht voor een medisch onderzoekje. Ik was binnen vijf seconden verdwenen. Slaapverwekkend beroep toch wel, anesthesist.
Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de daar nu al twee wekende verblijvende goede kennis. Je wordt niet voor niets met spoed in het ziekenhuis opgenomen om er twee weken te blijven. Met uitzicht op méér. Het was goed om bij te kletsen. Hij heeft morgen zijn zoveelste onderzoek en het is zo langzamerhand wel nodig dat de dokters vinden wat ze zoeken. Hopen dus maar.
Dit alles gezegd hebbende, geef ik tot slot een dikke kus aan Z. Met of zonder rosato (ik heb ook liever rode wijn in de herfst). Z had ook een moeizame november las ik.
Ondertussen is het buiten alleen maar grijs, en zo is de herfst volgens mij niet bedoeld.
RaDa voorts, beleeft middels gastschrijvers een merkwaardig leven na de dood, dat er van mij niet had hoeven zijn. Het is Queen zonder Mercury. Zet ‘m dan maar uit Marius, zeg ik. Wat volgens mij trouwens niet nodig is; één keer per week van jou een stukje of desnoods één keer per twee weken, daar valt heel goed mee te leven. Maar ik klik wél naar RaDa voor de overpeinzingen en spitsvondigheden van ene Marius Jaspers, en niet voor bijhobbyende amateurfilosofen en Rozenprieeladverteerders.
Er is een rel gaande over kunst. Een rel van niks eigenlijk, maar gereld wordt er. Oud-postbode Aart van der Kuijl, die na zijn studie kunsthistorie nog steeds weinig meer van kunst weet dan wat hij uit zijn hoofd heeft geleerd, is gespeeld verbolgen over het feit dat de gemeente hem de vraag heeft voorgelegd of zijn Vishal-expositie, die wegens verbouwing van de Vishal een plekje in de refter van het stadhuis had gekregen, niet beter ergens anders kon worden gehouden. Voor afgerukte neuzen, penissen met bloemenkelken en vier aan elkaar geplakte tieten met een kut was een expositieruimte waar mensen doelbewust heengaan om naar kunst te kijken misschien meer geschikt, dan een ruimte die elke donderdagavond bevolkt wordt door buurtbewoners en hun kinderen die bezwaar komen maken tegen het verdwijnen van een speeltuintje bij hen voor de deur. Ik hou wel van die gespeelde verbolgenheid van Aart. Aart is hartstikke blij met alle aandacht. Het is de serieuze boosheid van anderen die me stoort. Het verzoek van de gemeente heet bij hen inmiddels ‘een ontruiming’ en er wordt heel hard ‘schande’ over geroepen. De kunst is bedreigd. Jaja.. Uit leeghoofden klinken grote woorden immer hol. Ik wens dat soort moord en brand gillende arrogante snobs graag echte rampen en bedreigingen toe.
Zaterdag was het zeven jaar geleden dat Lennaert Nijgh overleed.
Ik was vanmorgen in het ziekenhuis. Voor een onderzoek dat weinig om het lijf had overigens, al kunnen er nog wel wat vervelende ongemakken uit gaan voortvloeien. Het was de eerste keer dat ik in slaap werd gebracht voor een medisch onderzoekje. Ik was binnen vijf seconden verdwenen. Slaapverwekkend beroep toch wel, anesthesist.
Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de daar nu al twee wekende verblijvende goede kennis. Je wordt niet voor niets met spoed in het ziekenhuis opgenomen om er twee weken te blijven. Met uitzicht op méér. Het was goed om bij te kletsen. Hij heeft morgen zijn zoveelste onderzoek en het is zo langzamerhand wel nodig dat de dokters vinden wat ze zoeken. Hopen dus maar.
Dit alles gezegd hebbende, geef ik tot slot een dikke kus aan Z. Met of zonder rosato (ik heb ook liever rode wijn in de herfst). Z had ook een moeizame november las ik.
zondag 8 november 2009
Mist
Prachtige wandeling gemaakt door de polder. Tot ik door de mist Haarlem weer binnenkwam.
(aanklikken om te vergroten)
donderdag 5 november 2009
Vader en dochter
Ontdekte dit prachtige filmpje via site van een vriendin.
Verder geen woorden bij nodig.
dinsdag 3 november 2009
Adelboden
Het voert te ver om uit te leggen waarom, maar iemand sms’te mij vandaag iets over Adelboden.
Dat roept herinneringen op.
Niet aan Adelboden overigens. Ik weet dat het een bergdorpje in Zwitserland is, dat populair is bij toeristen. Ik ben er zelf nooit geweest.
Adelboden brengt me daarentegen terug naar een klein, vochtig huis in de Meester Joostenlaan in Haarlem. Het huis van mijn oma.
Dat roept herinneringen op.
Niet aan Adelboden overigens. Ik weet dat het een bergdorpje in Zwitserland is, dat populair is bij toeristen. Ik ben er zelf nooit geweest.
Adelboden brengt me daarentegen terug naar een klein, vochtig huis in de Meester Joostenlaan in Haarlem. Het huis van mijn oma.
Waarom weet ik niet, maar ik was de lievelingskleinzoon van mijn oma. Of ik daar nou bij moet vertellen dat mijn oma niet zoveel met mensen had, weet ik niet. Mijn oma had meer iets met dieren, vogels in het bijzonder. Dagelijks sneed ze kilo’s witbrood in blokjes om voor en achter het huis op het stoepje te gooien. Dat brood kocht ze bij Simon de Wit aan het begin van de Grote Houtstraat, ook toen dat allang Albert Heijn heette. Daarnaast liet ze, ik denk één keer per maand, twee grote zakken duivenvoer brengen. Ook voor op straat. Tot ergernis van de buren, die met lede ogen hun goten zagen dichtslibben met duivenstront. Maar goed, die mensen deugden niet, aldus mijn oma.
Dat broodmes heb ik. Na haar overlijden op 23 december 1992 op negentig jarige leeftijd wilde ik alleen dat mes, het voorwerp waar ze in haar hele leven waarschijnlijk het meest van al haar liefde had ingestopt.
Maar behalve dat mes heb ik nog iets. En zo kom ik terug op Adelboden. Ik ben in het bezit, officieel geërfd, van een koeienhoorn voorzien van een geschilderd Zwitsers kruis en Edelweiß, een rood/wit koord, een fluit en de handgeschreven tekst ‘Adelboden’.
Het hing prominent aan de muur van de voorkamer in het huis van mijn oma en het oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit toen ik vijf, zes, zeven jaar oud was. God, wat had ik er niet voor over om daar eens op te mogen blazen. En nog wel uit Zwitserland! Terwijl wij in de Zwitserlandstraat woonden! Het kon allemaal geen toeval zijn.
Nog voordat ik goed en wel wist wat ‘dood’ betekende (hoewel ik mijn opa verloor toen ik nog geen zes jaar was en mijn andere opa en oma nooit heb gekend) beloofde deze oma van mij, dat deze Zwitserse hoorn ooit van mij zou worden. Als ze dood was. En dat bedoelde ze niet als een grapje.
De laatste vijftien jaar van haar leven is mijn oma druk geweest om vrijwel al haar prullaria (het was echt geen rijkdom) te voorzien van stickertjes met daarop de naam van wie het zou toekomen als ze kwam te overlijden. Dat had voor de familie iets ongemakkelijks. Zo werd een meegebracht souvenirtje of cadeautje óók direct van zo’n stickertje voorzien.
De hoorn uit Adelboden had een stickertje met mijn naam erop. ‘Deze is straks van jou, hoor!’, verzekerde ze me regelmatig, ook toen ik al tot over mijn oren in de pubertijd zat en echt andere zaken begeerde dan de koeienhoorn van mijn oma.
Het was haar enige echte vakantie geweest. Samen met mijn opa en een stel vrienden. Begin jaren vijftig. In Adelboden. En ze heeft dikwijls verteld, dat ze daar de allerlekkerste wijn heeft gedronken die er in de wereld bestond: Muscadet! Toen en nooit meer. Wat mijn ouders later ook voor Muscadet voor haar inschonken, het haalde het nooit bij de zoete herinnering aan dat Zwitserse bergdorpje van niet lang na de oorlog.
Ik heb het plakkertje destijds van de hoorn gehaald, en hij hangt bij mij niet prominent aan de muur, maar ligt netjes in een kast. Maar ik heb 'm wel: de koeienhoorn van mij oma. Uit Adelboden.
maandag 2 november 2009
Waar is dit?
Wat is dit? En waar?
Een kleine hint: het vlak bij hier:
Inderdaad, ook de foto's van Brighton, waar ik 5 september mijn verjaardag vierde bij Kix (inmiddels bevallen van een prachtige zoon) staan nu eindelijk on line.
En wel hier. En er zitten mooie bij, al zeg ik het zelf.
zondag 1 november 2009
Onderweg
U herinnert zich het onvolprezen programma Die schönsten Bahnstrecken Deutschlands nog?
Het bestaat niet meer. Speciaal voor de liefhebber maakte ik een kleine variant: Die schönsten Bahnstrecken Deutschlands und Östereichs! En voor een ieder die zich toch nog afvroeg hoe het nou is, met de trein vanuit Wenen naar huis?
Wenen? Die foto's had u nog tegoed. Hier.
De foto's van 'onderweg' zijn ook hier te bekijken.
Het bestaat niet meer. Speciaal voor de liefhebber maakte ik een kleine variant: Die schönsten Bahnstrecken Deutschlands und Östereichs! En voor een ieder die zich toch nog afvroeg hoe het nou is, met de trein vanuit Wenen naar huis?
Wenen? Die foto's had u nog tegoed. Hier.
De foto's van 'onderweg' zijn ook hier te bekijken.
zondag 18 oktober 2009
Foto
Geen foto's van mij afgelopen week van het uithijsen van de Melkbrug. En dat terwijl ik toch graag fotografeer en iets met de bruggen over het Spaarne heb, in het bijzonder met de Melkbrug. Maar ik was de stad uit. Voor een ééndaagse fotocursus van de krant. De ironie zal niemand ontgaan.
Onderdeel van de cursus was een aantal praktijkopdrachten bij een Alkmaars winkelcentrum in renovatie. Ik kan er kort over zijn: ik heb van die opdracht niet bijzonder veel gebakken. Het was ook niet slecht, maar ook niet geweldig. Ik had er wel een bijzonder aardige ontmoeting. En dat leverde een andere aardige foto op.
Een van de opdrachten behelsde het portretteren van een buurtbewoner (m/v) die kennelijk een mening over de renovatie had. Een eerdere poging die opdracht te volbrengen had uiteindelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd en ik besloot een nieuw slachtoffer vinden. Zo kwam het, dat ik een oudere dame met een fiets aan de hand aansprak. Ze bleek nogal schuchter.
Ik legde haar uit wat ik aan het doen was en vroeg haar of ze voor heel even mijn model wilde zijn. Maar ze had helemaal geen mening over die renovatie, zei ze. Ik vertelde dat we dan al één ding met elkaar gemeen hadden. En dat 't me alleen om het plaatje ging. ,,Neemt u toch maar liever iemand anders'', zei ze. ,,Ik ben niet mooi.''
,,Zou u me echt niet heel even willen helpen?'', probeerde ik nog...
Ze liet het toe dat ik haar fotografeerde. Ze kantelde de foto op mijn aanwijzingen en liet toe dat ik haar schouders een klein beetje dwars zette.
Ik drukte een paar keer af en liet haar toen de foto zien die ik gemaakt had. ,,Wilt u een afdruk?'' Dat wilde ze niet.
We praatten nog even over de oorlog en over het gezin waar ze als klein meisje deel van uit had gemaakt. Vlak voordat we afscheid namen - ik moest echt nodig weer terug naar mijn 'klasje' - vroeg ik haar of ze die foto van haar als jong meisje altijd bij zich had.
,,Nee'', zei ze. ,,Alleen vandaag... Ik had 'm meegenomen om 'm iemand te laten zien. En nu heb ik 'm aan ú laten zien.''
Onderdeel van de cursus was een aantal praktijkopdrachten bij een Alkmaars winkelcentrum in renovatie. Ik kan er kort over zijn: ik heb van die opdracht niet bijzonder veel gebakken. Het was ook niet slecht, maar ook niet geweldig. Ik had er wel een bijzonder aardige ontmoeting. En dat leverde een andere aardige foto op.
Een van de opdrachten behelsde het portretteren van een buurtbewoner (m/v) die kennelijk een mening over de renovatie had. Een eerdere poging die opdracht te volbrengen had uiteindelijk niet het gewenste resultaat opgeleverd en ik besloot een nieuw slachtoffer vinden. Zo kwam het, dat ik een oudere dame met een fiets aan de hand aansprak. Ze bleek nogal schuchter.
Ik legde haar uit wat ik aan het doen was en vroeg haar of ze voor heel even mijn model wilde zijn. Maar ze had helemaal geen mening over die renovatie, zei ze. Ik vertelde dat we dan al één ding met elkaar gemeen hadden. En dat 't me alleen om het plaatje ging. ,,Neemt u toch maar liever iemand anders'', zei ze. ,,Ik ben niet mooi.''
,,Zou u me echt niet heel even willen helpen?'', probeerde ik nog...
Toen vertelde ze me, dat ze niet graag op foto's stond. Ze vond het niks. Ze had ook maar één foto van zichzelf, en die was nog uit de oorlog.
Op dat moment reikte ze naar haar fietstas, waar ze een bruine envelop uit haalde. In de envelop zat een prachtige oude foto van een jong blond meisje dat met grote onbevangen ogen de fotograaf aankijkt.
Ik was heel even sprakeloos.
De vrouw begon over haar jeugd te vertellen, en over de oorlog, en over haar moeder, die joods was, en over haar vader, en over de Jodenster op de jas van haar moeder aan de kapstok op de gang. Ik luisterde naar haar verhaal en ik keek naar de foto.
,,Zal ik u met die foto in uw handen fotograferen?'', zei ik. Ik was mijn opdracht allang vergeten. Ik vond deze vrouw met deze foto in haar handen prachtig. Ze liet het toe dat ik haar fotografeerde. Ze kantelde de foto op mijn aanwijzingen en liet toe dat ik haar schouders een klein beetje dwars zette.
Ik drukte een paar keer af en liet haar toen de foto zien die ik gemaakt had. ,,Wilt u een afdruk?'' Dat wilde ze niet.
We praatten nog even over de oorlog en over het gezin waar ze als klein meisje deel van uit had gemaakt. Vlak voordat we afscheid namen - ik moest echt nodig weer terug naar mijn 'klasje' - vroeg ik haar of ze die foto van haar als jong meisje altijd bij zich had.
,,Nee'', zei ze. ,,Alleen vandaag... Ik had 'm meegenomen om 'm iemand te laten zien. En nu heb ik 'm aan ú laten zien.''
zaterdag 10 oktober 2009
Sportief
Tussen alle serieuze politieke beschouwingen van het Haarlemse tunneldebacle door, gisteren een leuk klusje. Papierprikken met een bronzen medaillewinnares.
Hoofd facilitaire zaken Luc Kerkmeer van afvalverwerker Spaarnelanden belde woensdag. Hij en anderen van het bedrijf hadden een dag eerder collega Sonja Tol opgehaald van Schiphol. Tol was even daarvoor de trotse winnaar geworden van brons op het WK schermen in Turkije. Ze hadden ook een fotootje gemaakt. Of dat iets voor de krant was.
Hmmm... Het fotootje bleek cliché en mosterd na de maaltijd. Bronzenplakwinnaar houdt plak op, op Schiphol. Tol is bovendien geen Haarlemse, maar Haagse. Als we als HD al iets met haar zouden kunnen doen, dan in verband met de afvalverwerker waar voor ze werkt en dat - en dat is ook best noemenswaardig - haar in staat stelt topsport te bedrijven.
Het was zomaar een ideetje. ,,Het lijkt mij wel leuk om haar in vol ornaat papier te laten prikken. Met haar degen. Zou ze daarvoor te porren zijn?''
Ze zei ja. En Spaarnelanden deed, met hulp van papierinzamelaar Brantjes, enthousiast mee.. Heel sportief!
Bijgaande foto's maakte ik louter als kiekjes met mn mobieltje terwijl United Photos-fotograaf Paul Vreeker voor het echie bezig was. Zie ook hier.
Hoofd facilitaire zaken Luc Kerkmeer van afvalverwerker Spaarnelanden belde woensdag. Hij en anderen van het bedrijf hadden een dag eerder collega Sonja Tol opgehaald van Schiphol. Tol was even daarvoor de trotse winnaar geworden van brons op het WK schermen in Turkije. Ze hadden ook een fotootje gemaakt. Of dat iets voor de krant was.
Hmmm... Het fotootje bleek cliché en mosterd na de maaltijd. Bronzenplakwinnaar houdt plak op, op Schiphol. Tol is bovendien geen Haarlemse, maar Haagse. Als we als HD al iets met haar zouden kunnen doen, dan in verband met de afvalverwerker waar voor ze werkt en dat - en dat is ook best noemenswaardig - haar in staat stelt topsport te bedrijven.
Het was zomaar een ideetje. ,,Het lijkt mij wel leuk om haar in vol ornaat papier te laten prikken. Met haar degen. Zou ze daarvoor te porren zijn?''
Ze zei ja. En Spaarnelanden deed, met hulp van papierinzamelaar Brantjes, enthousiast mee.. Heel sportief!
Bijgaande foto's maakte ik louter als kiekjes met mn mobieltje terwijl United Photos-fotograaf Paul Vreeker voor het echie bezig was. Zie ook hier.
maandag 5 oktober 2009
Pestbui
Ik stond vanmorgen heel erg erg plezierig op. Ik had heerlijk (uit)geslapen en de erg fijne middag en avond van gisteren zat nog ik mijn lijf.
Ik had echt zin in vandaag.
Maar ik ben kennelijk niet bestand tegen invloeden van buitenaf. En dan heb ik het niet over de regen, want zoals ik gisteren genoot van de herfstzon kan ik zo'n herfstregenbuitje begin oktober heel goed hebben.
Maar iedereen schijnt vandaag chagrijnig te zijn. En weet dat kennelijk niet bij zichzelf te houden. En ik ben daar blijkbaar veel te gevoelig voor, betrek dat op mezelf en heb nu een ongelooflijke pestbui en nergens zin meer in voor vandaag.
Klotezooi. Volgende keer als ik vrolijk ben , zet ik mijn telefoon uit.
Ik had echt zin in vandaag.
Maar ik ben kennelijk niet bestand tegen invloeden van buitenaf. En dan heb ik het niet over de regen, want zoals ik gisteren genoot van de herfstzon kan ik zo'n herfstregenbuitje begin oktober heel goed hebben.
Maar iedereen schijnt vandaag chagrijnig te zijn. En weet dat kennelijk niet bij zichzelf te houden. En ik ben daar blijkbaar veel te gevoelig voor, betrek dat op mezelf en heb nu een ongelooflijke pestbui en nergens zin meer in voor vandaag.
Klotezooi. Volgende keer als ik vrolijk ben , zet ik mijn telefoon uit.
(Ondertussen is nu ook Bratislava online:
hier.)
maandag 28 september 2009
Lichtpuntje
Nieuwe ontwikkelingen rondom het bushokje van halte Edisonweg aan de Leidsevaart!
Voor wie het voorafgaande niet meer goed voor ogen heeft: dat ding staat sinds de vaart twee jaar geleden een nieuw uiterlijk kreeg vreselijk in de weg, namelijk midden op het fietspad. Hij is daarom al eens verplaatst. Maar dat maakte de situatie nóg hinderlijker, zodat hij ook prompt weer terug is geplaatst. Daarmee leek de situatie voorgoed hopeloos.
Er is ook niet zoveel ruimte op dit stuk voetpad/fietspad langs de Leidsevaart. En dat juist op deze plek het allerbreedste bushokje dat Connexxion had is neergezet, terwijl verderop langs de vaart veel smallere bushokjes staan, helpt ook niet mee. Maar ook dat inzicht heeft vooralsnog niet tot oplossingen geleid.
GroenLinks-raadslid en fervent fietser Anita de Jong heeft er wethouder Maarten Divendal (ook een fietskilometervreter trouwens) inmiddels de kop gek over bevraagd. Waarop Divendal laatst eindelijk ’s avonds een keertje met haar is gaan kijken.
Hij is inderdaad wel erg breed, schrijft de wethouder nu in een notitie aan de raadscommissie Beheer. En dat sinds de plaatsing uitgerekend in dit hokje de verlichting het nog nooit heeft gedaan, vond hij ook opvallend.
Dat laatste wordt nu aangepakt. De wethouder zegt toe dat: ’minimaal de verlichting in gebruik moet kunnen worden gesteld’.
Opdat u voortaan zíet waar u ’s nachts tegen aanfietst!
(Voor de geinteresseerden: mijn foto's van Praag zijn nu ook online, hier)
Voor wie het voorafgaande niet meer goed voor ogen heeft: dat ding staat sinds de vaart twee jaar geleden een nieuw uiterlijk kreeg vreselijk in de weg, namelijk midden op het fietspad. Hij is daarom al eens verplaatst. Maar dat maakte de situatie nóg hinderlijker, zodat hij ook prompt weer terug is geplaatst. Daarmee leek de situatie voorgoed hopeloos.
Er is ook niet zoveel ruimte op dit stuk voetpad/fietspad langs de Leidsevaart. En dat juist op deze plek het allerbreedste bushokje dat Connexxion had is neergezet, terwijl verderop langs de vaart veel smallere bushokjes staan, helpt ook niet mee. Maar ook dat inzicht heeft vooralsnog niet tot oplossingen geleid.
GroenLinks-raadslid en fervent fietser Anita de Jong heeft er wethouder Maarten Divendal (ook een fietskilometervreter trouwens) inmiddels de kop gek over bevraagd. Waarop Divendal laatst eindelijk ’s avonds een keertje met haar is gaan kijken.
Hij is inderdaad wel erg breed, schrijft de wethouder nu in een notitie aan de raadscommissie Beheer. En dat sinds de plaatsing uitgerekend in dit hokje de verlichting het nog nooit heeft gedaan, vond hij ook opvallend.
Dat laatste wordt nu aangepakt. De wethouder zegt toe dat: ’minimaal de verlichting in gebruik moet kunnen worden gesteld’.
Opdat u voortaan zíet waar u ’s nachts tegen aanfietst!
(Voor de geinteresseerden: mijn foto's van Praag zijn nu ook online, hier)
donderdag 17 september 2009
Vooruitgang
De Gravestenenbrug is om meer dan één reden een buitenbeentje. Zo lijkt ze veel ouder dan ze is (nog geen zestig jaar). Ze is ook de enige brug over het Spaarne (de Spoorbrug buiten beschouwing gelaten) zonder slagbomen om passanten tegen te houden als ze open staat. Die heeft ze niet nodig. Met twee brugkleppen sta je bij doorgaand scheepsverkeer als voetganger aan beide kanten immers al voor een reusachtige dichte 'deur'.
Het ontbreken van die slagbomen heeft als bijkomend effect dat de verleiding onweerstaanbaar is om het brugdek al te bestijgen nét voordat de kleppen weer goed en wel dicht zijn. Om één of andere reden is 't een machtig gevoel om onder je voeten de beweging te ervaren die hoort bij het verbinden van beide rivieroevers.
Maar: dat mag niet meer. Misschien mocht het nooit, maar nu zeker niet meer.
,,Even wachten'', klinkt het streng vanaf de overkant bij een nieuwe eerste voetstap op het dichtklappende dek. Het is de brugwachter. Zijn gezag dient gerespecteerd, de voeten wachten tot de brug helemaal dicht en vergrendeld is.
Eenmaal aan de overkant begint de brugwachter, kennelijk bang voor nurkse dienstklopper te worden aangezien, een uitleg: ,,Anders krijgen we storing.'' De Gravestenenbrug wordt tegenwoordig met behulp van een computer gesloten, legt hij uit. En die computer 'meet' het gewicht. ,,Als jij er op gaat staan, wacht hij volgende keer met vergrendelen tot hij precies datzelfde gewicht meet...''
Passant en brugwachter kijken elkaar heel even met gedeelde verbijstering aan. Het uitdiepen van de achterliggende reden voor dit zinloos technisch vernuft moest maar achterwege blijven, besluiten ze dan: ,,Ah, vooruitgang!''
maandag 14 september 2009
Grote Boodschap
maandag 7 september 2009
Brighton Rock
Na Berlijn, Dresden, Praag, Bratislava, Wenen en een korte stop thuis in Haarlem, heb ik mijn vakantie afgelopen weekend afgesloten in en om Brighton. Daar woont sinds vandaag precies een jaar mijn lieve vriendin: bijna-moeder Kix . Ik was er nog niet geweest, in Brighton. We hebben cider geproefd, white cliffs bekeken en beklommen, de stad rondgedwaald, langs de boulevard en de pier geslenterd en onszelf uiteraard op de salt & vinagar crisps (waarom verkopen ze die nou toch in hemelsnaam niet in Nederland?!) gestort.
Zaterdag, mijn verjaardag, ben ik de dag bovendien begonnen met een overheerlijk English breakfast, en die avond ben ik door Kix en Paul getracteerd op een etentje. Brighton Rock(s), jawel hoor.
Hier een paar van de foto's.
(Meer foto's, ook van de eerder genoemde trip staan voor mensen die die willen zien straks op het web te bekijken. Heb daarvoor wat geduld, het zijn er veel en dat kost even tijd.)
Zaterdag, mijn verjaardag, ben ik de dag bovendien begonnen met een overheerlijk English breakfast, en die avond ben ik door Kix en Paul getracteerd op een etentje. Brighton Rock(s), jawel hoor.
Hier een paar van de foto's.
(Meer foto's, ook van de eerder genoemde trip staan voor mensen die die willen zien straks op het web te bekijken. Heb daarvoor wat geduld, het zijn er veel en dat kost even tijd.)
................Brighton Pier
...............De oude West Pier (afgebrand)
................Kleurtjes
...............Nog meer kleurtjes
.................Beachy Head
...............Onderaan 'The Seven Sisters'
................Idem
.................Kix
.................En alweer meer kleurtjes
woensdag 2 september 2009
zondag 9 augustus 2009
Schennisplaatje
Een kleine maand geleden begon de voltallige Raarlems Dagkladredactie en discussietje over het gebruik van afbeeldingen bij nieuwsberichten op internet. Aanleiding was een afbeelding van een op de lens gericht pistool bij een berichtje over een overval. Voor iedereen mocht helder zijn dat dit geen foto van de daadwerkelijke gebeurtenis was, maar slechts een plaatje ter illustratie.
,,Riooljournalistiek!'', aldus een van de reageerders op Marius' site, die heel soms gelukkig een zelfde soort niveau bezoekers trekt als Grote Broer.
Het is niet mijn bedoeling het discussietje hier nog 'ns over te doen, lees 'm als je wilt hier.
Maar ik moest er wel even denken toen ik vandaag een berichtje zag op WebRegio , het regionale internetspeeltje van de Telegraaf, dat ook een hoekje heeft op de site van Haarlems Dagblad. Het was een berichtje over een schennispleger op het station. Een wat? Iemand die zichzelf in het openbaar staat af te rukken... Er zat een afbeelding bij het berichtje. Eerst maar het berichtje:
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Haarlemmer trekt zich af naast vrouw op het
perron
09 augustus 2009
HAARLEM - De politie hield zaterdagmorgen
omstreeks 06.45 uur op het Kennemerplein een
36-jarige Haarlemse verdachte aan voor schennis
plegen. De man had op één van de perrons van het
station Haarlem naast een jonge vrouw zichzelf
staan te bevredigen. Getuigen hebben de man na zijn
daad gevolgd en de politie een signalement gegeven.
Derhalve konden de agenten snel tot aanhouding
overgaan. De verdachte zit nog vast. De politie
onderzoekt de zaak.
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tja, wat moet je dáár nou voor plaatje bij plaatsen....
De redactie van WebRegio kwam tot dit:
>
Aanklikken om te vergroten, of zie ook hier.
,,Riooljournalistiek!'', aldus een van de reageerders op Marius' site, die heel soms gelukkig een zelfde soort niveau bezoekers trekt als Grote Broer.
Het is niet mijn bedoeling het discussietje hier nog 'ns over te doen, lees 'm als je wilt hier.
Maar ik moest er wel even denken toen ik vandaag een berichtje zag op WebRegio , het regionale internetspeeltje van de Telegraaf, dat ook een hoekje heeft op de site van Haarlems Dagblad. Het was een berichtje over een schennispleger op het station. Een wat? Iemand die zichzelf in het openbaar staat af te rukken... Er zat een afbeelding bij het berichtje. Eerst maar het berichtje:
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Haarlemmer trekt zich af naast vrouw op het
perron
09 augustus 2009
HAARLEM - De politie hield zaterdagmorgen
omstreeks 06.45 uur op het Kennemerplein een
36-jarige Haarlemse verdachte aan voor schennis
plegen. De man had op één van de perrons van het
station Haarlem naast een jonge vrouw zichzelf
staan te bevredigen. Getuigen hebben de man na zijn
daad gevolgd en de politie een signalement gegeven.
Derhalve konden de agenten snel tot aanhouding
overgaan. De verdachte zit nog vast. De politie
onderzoekt de zaak.
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tja, wat moet je dáár nou voor plaatje bij plaatsen....
De redactie van WebRegio kwam tot dit:
>Aanklikken om te vergroten, of zie ook hier.
donderdag 30 juli 2009
Leuk nieuws / rot nieuws
Werkend op een krantenredactie kun je overvallen worden door een scala aan gevoelbelevingen. En dan heb ik het voor het gemak alleen nog maar even over werkgerelateerde zaken.
Zo kan iets buitengewoon boeiend of interessant zijn, indrukwekkend, spannend, grappig, leuk of ronduit schandalig en dat roept allemaal bijbehorende emoties op. Die kunnen elkaar ook snel afwisselen.
Zo schoof opgeruimd vrolijk in plaatsvervangend droevig ergens halverwege de middag. Ik zit even te denken in welke volgorde ik dit zal vertellen, maar laat ik het maar in de omgekeerde doen. Mocht je meevoelen, sluitten we in elk geval vrolijk af.
Na een vrolijk makend leuk nieuwtje, kwam het rot nieuwtje, gewoon tussen de politieberichten. Niks groots of dusdanig afgrijselijk dat je strot ervan wordt dichtgeknepen, maar toch:
Een kleuter van vijf had vanmorgen bij het schommelen in een speeltuintje zijn vinger verloren. Was bekneld geraakt en vervolgens was zijn vinger er afgerukt. De vinger was dusdanig verscheurd dat hij niet meer aan het handje kon worden gezet zo bleek in het ziekenhuis. Een jochie van vijf jaar.
Los van dat het even later ongemakkelijk was om ter plaatse de schommel te inspecteren en te fotograferen (it's a job...), was er die extra omschrijving die de politievoorlichtster die ik aan de lijn had, me meegaf: het jongetje had zelf nog mee helpen zoeken naar zijn afgerukte vinger...
Als zoiets gebeurt, schijnen je bloedvaten in eerste instantie dusdanig te worden dichtgenepen dat je aanvankelijk niet zoveel voelt..
Maar Jezus, ik weet niet hoe het jou hierbij vergaat, maar ik zie meteen een klein onschuldig knulletje dat de héle wereld nog te ontdekken heeft, met z'n gewonde hand in de andere hand geklemd, volkomen radeloos maar intensief met z'n oogjes over de grond speurend rondschuifelen in het ineens volstrekt idiote decor van een speeltuintje. Op zoek naar zijn eigen vinger.. Om vervolgens de pijn te gaan voelen... Arm ventje...
(een deel van het bericht is overigens hier te lezen)
Goed, dan nu maar het nieuwtje dat me vrolijk maakte. Ik maakte van de week een stukje met foto over de geheel vernieuwde kinderboerderij van De Eenhoorn in Europawijk (zie voor de verkorte versie hier). Dat was sowieso al iets om vrolijk te worden omdat het aanstekelijke enthousiasme en de vindingrijkheid om dingen voor elkaar te krijgen die beheerster Suzanne daar aan de dag legt, dat nou eenmaal vanzelf met zich meebrengt. Althans voor mij.
Een paleisje was het geworden. Maar Suus had nog wel een paar dingen nodig. Een vriezertje, een hoekbureautje, kasten, een hooiruif, noem maar op. En: een picknicktafel. Als klimtoestel voor de geiten! Maar ja, het geld was wel op.
Ik heb haar wensenlijstje genoteerd. En vandaag belde er inderdaad iemand naar de krant die kastjes had die De Eenhoorn wellicht zou kunnen gebruiken.
Ik dus Suus bellen. Waarop Suus direct enthousiast roept: ,,Man ik word al de hele dag plat gebeld!'' De opbrengst daarvan was om even na twee uur al: een spiksplinternieuwe vriezer, een hooiruif en een - door corporatie Pré Wonen geschonken - picknicktafel!
De dame van Pré belde even later zelf de krant: ze had het zo'n leuk, enthousiast stukje gevonden...
Nou, daar kan ik nou vrolijk van worden. En blij voor Suzanne, want die verdient het wel.
Zie ook hier
Zo kan iets buitengewoon boeiend of interessant zijn, indrukwekkend, spannend, grappig, leuk of ronduit schandalig en dat roept allemaal bijbehorende emoties op. Die kunnen elkaar ook snel afwisselen.
Zo schoof opgeruimd vrolijk in plaatsvervangend droevig ergens halverwege de middag. Ik zit even te denken in welke volgorde ik dit zal vertellen, maar laat ik het maar in de omgekeerde doen. Mocht je meevoelen, sluitten we in elk geval vrolijk af.
Na een vrolijk makend leuk nieuwtje, kwam het rot nieuwtje, gewoon tussen de politieberichten. Niks groots of dusdanig afgrijselijk dat je strot ervan wordt dichtgeknepen, maar toch:
Een kleuter van vijf had vanmorgen bij het schommelen in een speeltuintje zijn vinger verloren. Was bekneld geraakt en vervolgens was zijn vinger er afgerukt. De vinger was dusdanig verscheurd dat hij niet meer aan het handje kon worden gezet zo bleek in het ziekenhuis. Een jochie van vijf jaar.
Los van dat het even later ongemakkelijk was om ter plaatse de schommel te inspecteren en te fotograferen (it's a job...), was er die extra omschrijving die de politievoorlichtster die ik aan de lijn had, me meegaf: het jongetje had zelf nog mee helpen zoeken naar zijn afgerukte vinger...
Als zoiets gebeurt, schijnen je bloedvaten in eerste instantie dusdanig te worden dichtgenepen dat je aanvankelijk niet zoveel voelt..
Maar Jezus, ik weet niet hoe het jou hierbij vergaat, maar ik zie meteen een klein onschuldig knulletje dat de héle wereld nog te ontdekken heeft, met z'n gewonde hand in de andere hand geklemd, volkomen radeloos maar intensief met z'n oogjes over de grond speurend rondschuifelen in het ineens volstrekt idiote decor van een speeltuintje. Op zoek naar zijn eigen vinger.. Om vervolgens de pijn te gaan voelen... Arm ventje...
(een deel van het bericht is overigens hier te lezen)
Goed, dan nu maar het nieuwtje dat me vrolijk maakte. Ik maakte van de week een stukje met foto over de geheel vernieuwde kinderboerderij van De Eenhoorn in Europawijk (zie voor de verkorte versie hier). Dat was sowieso al iets om vrolijk te worden omdat het aanstekelijke enthousiasme en de vindingrijkheid om dingen voor elkaar te krijgen die beheerster Suzanne daar aan de dag legt, dat nou eenmaal vanzelf met zich meebrengt. Althans voor mij.
Een paleisje was het geworden. Maar Suus had nog wel een paar dingen nodig. Een vriezertje, een hoekbureautje, kasten, een hooiruif, noem maar op. En: een picknicktafel. Als klimtoestel voor de geiten! Maar ja, het geld was wel op.
Ik heb haar wensenlijstje genoteerd. En vandaag belde er inderdaad iemand naar de krant die kastjes had die De Eenhoorn wellicht zou kunnen gebruiken.
Ik dus Suus bellen. Waarop Suus direct enthousiast roept: ,,Man ik word al de hele dag plat gebeld!'' De opbrengst daarvan was om even na twee uur al: een spiksplinternieuwe vriezer, een hooiruif en een - door corporatie Pré Wonen geschonken - picknicktafel!
De dame van Pré belde even later zelf de krant: ze had het zo'n leuk, enthousiast stukje gevonden...
Nou, daar kan ik nou vrolijk van worden. En blij voor Suzanne, want die verdient het wel.
Zie ook hier
dinsdag 28 juli 2009
Kwis
Eerlijk is eerlijk, we waren verdomme best een beetje zenuwachtig. Zouden er wel mensen komen en was t niet te moeilijk? Potverdomme!
Maar soms zit t mee, soms zit t tegen en we hadden wel wat reclame gemaakt. Kortom: Het was nog nooit zo druk bij de Koops Kennis Kwis (12 teams!) als vanavond; de kwis werd pittig gevonden, veel vragen bleven onbeantwoord, maar iedereen heeft een leuke avond gehad en was dolenthousiast.
We deden acht ronden: twee algemeen, één over religie, één over afkortingen, twee over Haarlem, een Haarlemse sportronde, en een Haarlemse fotoronde. Dit is 'n Haarlem blog, dus voor wie wil spelen hieronder de vier Haarlemse ronden, met onder elke ronde de antwoorden.
Voor de boeken: Het gelegenheidsteam van wethouders Chris van Velzen, Maarten Divendal en raadslid Moussa Aynan mocht zich na vanavond winnaar noemen, maar pas na een ‘shoot-out’-vraag:
Hoe lang is het Spaarne, van pontje tot sluis. Weet jij t?
HAARLEMRONDE 1
1. Haarlem eert zijn helden, ook zijn literaire helden, met een kunstwerk. Zo kreeg Lennaert Nijgh zijn monument op de Oude Groenmarkt, Nicolaas Beets zij Hildebrandmonument in de Hout en staat de kop van Louis Ferron op het binnenplein bij de Stadsbibliotheek.
Maar waar staat Godfried Bomans?
2. Het prachtige station van Haarlem, een ontwerp van Dirk Antonie Nicolaas Margadant, is vaak decor geweest voor film- en tv-producties. In 2005 gebruikte Paul Verhoeven het gebouw nog in zijn film zwartboek. Een jaar eerder, in mei 2004, liepen internationale filmsterren George Clooney en Brad Pitt over de perrons in verband met opnamen voor een grote Hollywood-productie. Voor welke film waren die opnamen?
3. Wat dankt Haarlem aan Graaf Willem II van Holland?
4. Haarlem is de hoofdstad van de provincie Noord-Holland. De provincie heeft zijn eigen vlag, die net als de Nederlandse vlag een driekleur is. Welke drie kleuren heeft de vlag van de provincie Noord-Holland? Noem ze in de juiste volgorde, van boven naar beneden.
5. Een persoonsbeschrijving. Geboren omstreeks 1535 in Winsum uit oud-adelijk geslacht. Calvinist. Gaf van december 1572 tot juli 1573 leiding aan Haarlemmers tijdens het beleg van Haarlem. Enkele dagen nadat de Spaanse troepen op 12 juli 1573 de stad veroverden werd de persoon van wie ik de naam zoek onthoofd op de Grote Markt. Er zijn in Haarlem ondermeer een straat, een park en een gebouw naar deze figuur vernoemd. Wie is hij of zij? (Tip: er is ook een bekende Haarlems acteur/actrice naar deze figuur vernoemd)
6. Met de Schoterbrug kreeg Haarlem er in juni een nieuwe brug over het Spaarne bij. Hoeveel bruggen liggen er nu over het Spaarne? Let wel: elke brug is er eentje.
7. Haarlem heeft een rijke biertraditie. Langs het Spaarne zaten een paar beroemde brouwerijen, zoals De Zeepaert, het Scheepje en De Olifant. In het Rozenprieel had rond 1900 Louis Allard een bierbrouwerij annex ijsfabriek in het karakteristieke hoge pand dat wel bekend staat als de Merenstoren: Bierbrouwerij Het Spaarne. Louis Allard brouwde daar zogeheten ‘ondergistend’ bier. Met welke meer gangbare naam kun je het type bier dat Allard brouwde kunnen aanduiden?
8. De Damiaatjes klinken ’s avonds vanaf 9 uur tot net voor half tien. Veels te lang volgens de dichter Jan Kal. Kal wil de Damiaatjes in tegenstelling tot sommigen wel degelijk behouden voor Haarlem. Ze zouden alleen wat korter moeten klinken, volgens hem. Hij deed al eens een voorstel de klokjes in plaats van bijna een half uur precies 12 minuten en 19 seconden te laten klinken. Hoe kwam hij op precies 12 minuten en 19 seconden?
Antwoorden:
1. in de Wijngaardtuin aan de Jansstraat; 2. Ocean’s Twelve van regisseur Steven Soderbergh; 3. stadsrechten (in 1245); 4. Geel, rood, blauw; 5. Wigbolt Ripperda (dus niet Kenau, Wigbolt Kruijver naar hem vernoemd); 6. Dat zijn er 11 – Schouwbroekerbrug, Buitenrustbruggen (dat zijn er 2!), Langebrug (Verfroller), Melkbrug, Gravestenenbrug, Catharijnebrug, Spoorbrug, Prinsenbrug, Waarderbrug, Schoterbrug; 7. Pils. (Louis Allard was een van de eerste in Haarlem die dat deed. Voor het brouwen daarvan is ijs nodig); 8. als verwijzing naar de verovering van Damiate in het jaar 1219
HAARLEMRONDE 2
1. We beginnen deze ronde opnieuw met een vraag over beelden. Zoals gezegd, Haarlem eert zijn helden. Soms is de plek logisch, maar niet altijd. Zo heeft Hannie Schaft haar beeld in het Kenaupark. Het beeld van Kenau staat bij de Amsterdamse Poort, waar ze volgens de overleveringen de Spanjaarden bestreed. Waar staat in Haarlem een beeld van Frans Hals?
2. Onder welke naam is Allowin van Haspengouw in Haarlem veel beter bekend? Tip: zijn naam komt onder meer voor in de naam van een Haarlemse school, een klaverjasvereniging, een straat, twee gebouwen en een koor.
3. De Haarlemse kunstenaar Michel Overbeeke mocht zich in nog geen jaar tijd twee keer verheugen op de komst van koningin Beatrix naar Haarlem om (onder meer) zijn creaties te komen bekijken. De eerste keer, in november vorig jaar, ging het om de onthulling van het nieuwe glas-in-lood raam dat Overbeeke ontwierp voor de Grote of St. Bavo kerk. Welke creatie van Michel Overbeeke zag de koningin bij haar tweede bezoek.
4. Meerkeuzevraag: Het wapen van Haarlem bestaat uit onder meer een schild met daarom een zwaard, vier sterren en een kruis. Dat schild wordt aan weerszijden geflankeerd door twee gouden leeuwen. Voor die leeuwen hun vaste plek in het wapen van Haarlem kregen werd het schild door twee andere dieren gedragen. Waren dat:
a. Muggen, b. Beren, c. Draken, d. Herten
5. Een rijtje Haarlemse schrijvers: Frederik van Eeden, Nicolaas Beets, Godfried Bomans, Harry Mulisch, Lennaert Nijgh, Jan de Hartog, Arthur Japin. Een van hen is niet in Haarlem geboren, wie?
6. Het is dit jaar 400 jaar geleden dat het eiland Manhattan werd ontdekt. Dat was het begin van Nieuw Amsterdam, wat later New York werd. Nog steeds is er in New York, in namen van buurten en dergelijke, veel terug te vinden van de Nederlandse geschiedenis van deze voormalige handelsnederzetting. Brooklyn verwijst naar Breukelen, Flushing is Vlissingen en natuurlijk is er, aan de noordoostkant van Manhattan, de wijk Harlem. Waar Haarlem zijn Spaarne heeft, heeft Harlem ook zijn rivier. Hoe heet die rivier?
7. Het Spaarne slingert zich door Haarlem. Door zijn scherpe bochten wijzigt het perspectief van de stad nogal eens als je zijn route volgt. Gebouwen die op het ene punt nog naast elkaar lijken staan, staan een paar passen verderop ineens honderden meters van elkaar. Vanaf welke plek langs het Spaarne staan de torens van de Bakenesserkerk en de Grote Kerk precies in het verlengde van elkaar, dus achter elkaar? Wees heel nauwkeurig bij de beantwoording.
8. Welke later bekende Haarlemmer schreef als 18-jarige zo nu en dan een column in het Haarlems Dagblad onder het pseudoniem Zeepbel?
Antwoorden:
1. in het Florapark; 2. St. Bavo; 3. De lampen die Overbeeke ontwierp ter gelegenheid van de renovatie van Paviljoen Welgelegen, ook wel bekend als het Provinciehuis; 4. d, Herten; 5. Bomans (Den Haag, 1913); 6. Harlem River; 7. in de grote bocht precies ter hoogte van de Dijkstraat, tussen Houtmarkt en Korte Dijk. Staan twee bankjes om heerlijk van dat uitzicht te genieten. Voor alle duidelijkheid: GK staat dan achter de BK; 8. Lennaert Nijgh.
HAARLEMSE SPORTRONDE
1. De Tour gaat volgend jaar van start in Rotterdam. Het is niet de eerste keer dat de Tour in Nederland begon. Dat deed ze ook in 1954, in Amsterdam. Daarbij ging de karavaan ook door Haarlem, onder meer over de Buitenrustbrug. Winnaar van die Nederlandse proloog was een Nederlander. Hij mocht daarom de volgende dag in Lille in het geel van start. Hij zou de tour dat jaar niet uitrijden. Wie was deze succesvolle Nederlandse renner.
2. Een vraag over Jaap Eden. Ik doe vier beweringen over deze beroemde sportheld. Welke is niet waar?
a. Jaap Eden won als schaatser 3 x een WK all-round, maar nooit een EK
b. Jaap Eden stond begin vorige eeuw mede aan de basis van de Elfstedentocht.
c. Behalve schaatsen en fietsen heeft Jaap Eden ook gevoetbald, en wel bij HFC Haarlem.
d. Jaap Eden was straatarm toen hij op 51-jarige leeftijd stierf. Nabestaanden moesten medailles en bekers verkopen om zijn begrafenis te bekostigen.
3. Na een vierde plek in de eredivisie mocht HFC Haarlem in 1982 Europees voetbal spelen. Dat deed het tegen onder anderen Spartak Moskou. De uitwedstrijd in Moskou op 20 oktober 1982 zou als zwarte bladzijde de geschiedenis ingaan als de dag van de Loezjniramp. Bij de dramatische gebeurtenissen in het stadion kwamen volgens officiële cijfers 66 mensen om het leven, overigens zonder dat de spelers daar maar iets van mee kregen. Volgens onofficiële lezingen zou het dodental een veelvoud daarvan zijn. Het sportieve gedeelte van die wedstrijd staat er bij in het niet, maar toch: wat was de einduitslag van die wedstrijd eigenlijk?
4. Een persoonsbeschrijving. Deze Haarlemse honkballer speelde in de jaren vijftig en zestig meer dan 23 interlands voor het Nederlands honkbalteam en kwam als clubspeler uit in de Nederlandse hoofdklasse. Daarna was hij onder meer van 1969 tot 1983 bondscoach van het Nederlands damessoftbalteam en docent aan de coachopleiding van de bond. Hij schreef twee boeken over honkbal en softbal. In 1983 werd hij als eerste Europeaan opgenomen in de Hall of Fame van de International Softball Federation. Zijn zoon is sportverslaggever. Naar deze bekende Haarlemse sporter is ook een sportpark vernoemd. Hoe heet hij?
5. Schaatsen. Met Yvonne van Gennip heeft Haarlem zijn eigen ijskoningin. Het hoogtepunt in haar carrière is ongetwijfeld het behalen van 3 gouden medailles op de winterspelen van 1988. Van Gennip behaalde het goud op de afstanden 500, 3000 en 5000 meter. Waar werden die Spelen gehouden?
6. Haarlem kent met Van Gennip internationaal schaatssucces en staat met Kenamju internationaal in de schijnwerpers als het gaat om judo. Op nationaal niveau staat daarnaast een Haarlemse badminton vereniging op eenzame hoogte. Hoe heet deze vereniging?
7. Het was een speler van HFC Haarlem die in 1982 de eerste winnaar was van de Nederlandse Gouden Schoen. De laatste jaren was hij assistent coach onder Louis van Gaal bij AZ, een rol die hij komend seizoen ook zal hebben onder Ronald Koeman. Wie is hij?
8. Nog een internationaal vermaarde Haarlemse sporter dan. Deze wielrenner won in 1932 zowel Olympisch goud als zilver op de Spelen in Los Angeles. Hij begon later in Haarlem een café, dat nog altijd zijn naam draagt. Hoe heet hij?
Antwoorden:
1. Wout(er) Wagtmans; 2. B is niet waar, die eer komt Pim Mulier toe; 3. Haarlem verloor met 2-0 van Spartak; 4. Arnoldus Simon (Nol) Houtkamp (zoon: Andy); 5. in Calgary, Canada; 6. BC Duinwijck; 7. Martin Haar; 8. Jacques (of Sjaak) van Egmond
HAARLEM FOTORONDE
Afgebeeld zie je acht Haarlemse gebouwen (aanklikken om te vergroten). Op de plekken van deze gebouwen stonden voorheen markante bouwsels die ofwel zijn gesloopt dan wel ingrijpend gerenoveerd. Wat stond er op deze plekken. Ga er niet voor terug tot de middeleeuwen. (Richtlijn halverwege jaren vijftig)
Antwoorden:
1. Gedienstige Boer (Schalkwijkerstraat, nu woningen); 2. Melkfabriek De Sierkan (Zijlsingel, nu Publieksdienst); 3. Spaarnekerk (hoek Spaarne/Lieve Vrouwegracht, nu woningen); 4. Krelagehuis (Leidsevaart, nu woningen); 5. V&D (hoek Spaarne/Korte Veerstraat, nu woningen); 6. Cacao-silo Droste (bij Prinsenbrug, nu woningen; 7. Brandweerkazerne (Ged. Oude Gracht, nu beddenzaak/woningen); 8. Johan Enschedé (Damstraat, nu gerechtsgebouw)
Maar soms zit t mee, soms zit t tegen en we hadden wel wat reclame gemaakt. Kortom: Het was nog nooit zo druk bij de Koops Kennis Kwis (12 teams!) als vanavond; de kwis werd pittig gevonden, veel vragen bleven onbeantwoord, maar iedereen heeft een leuke avond gehad en was dolenthousiast.
We deden acht ronden: twee algemeen, één over religie, één over afkortingen, twee over Haarlem, een Haarlemse sportronde, en een Haarlemse fotoronde. Dit is 'n Haarlem blog, dus voor wie wil spelen hieronder de vier Haarlemse ronden, met onder elke ronde de antwoorden.
Voor de boeken: Het gelegenheidsteam van wethouders Chris van Velzen, Maarten Divendal en raadslid Moussa Aynan mocht zich na vanavond winnaar noemen, maar pas na een ‘shoot-out’-vraag:
Hoe lang is het Spaarne, van pontje tot sluis. Weet jij t?
HAARLEMRONDE 1
1. Haarlem eert zijn helden, ook zijn literaire helden, met een kunstwerk. Zo kreeg Lennaert Nijgh zijn monument op de Oude Groenmarkt, Nicolaas Beets zij Hildebrandmonument in de Hout en staat de kop van Louis Ferron op het binnenplein bij de Stadsbibliotheek.
Maar waar staat Godfried Bomans?
2. Het prachtige station van Haarlem, een ontwerp van Dirk Antonie Nicolaas Margadant, is vaak decor geweest voor film- en tv-producties. In 2005 gebruikte Paul Verhoeven het gebouw nog in zijn film zwartboek. Een jaar eerder, in mei 2004, liepen internationale filmsterren George Clooney en Brad Pitt over de perrons in verband met opnamen voor een grote Hollywood-productie. Voor welke film waren die opnamen?
3. Wat dankt Haarlem aan Graaf Willem II van Holland?
4. Haarlem is de hoofdstad van de provincie Noord-Holland. De provincie heeft zijn eigen vlag, die net als de Nederlandse vlag een driekleur is. Welke drie kleuren heeft de vlag van de provincie Noord-Holland? Noem ze in de juiste volgorde, van boven naar beneden.
5. Een persoonsbeschrijving. Geboren omstreeks 1535 in Winsum uit oud-adelijk geslacht. Calvinist. Gaf van december 1572 tot juli 1573 leiding aan Haarlemmers tijdens het beleg van Haarlem. Enkele dagen nadat de Spaanse troepen op 12 juli 1573 de stad veroverden werd de persoon van wie ik de naam zoek onthoofd op de Grote Markt. Er zijn in Haarlem ondermeer een straat, een park en een gebouw naar deze figuur vernoemd. Wie is hij of zij? (Tip: er is ook een bekende Haarlems acteur/actrice naar deze figuur vernoemd)
6. Met de Schoterbrug kreeg Haarlem er in juni een nieuwe brug over het Spaarne bij. Hoeveel bruggen liggen er nu over het Spaarne? Let wel: elke brug is er eentje.
7. Haarlem heeft een rijke biertraditie. Langs het Spaarne zaten een paar beroemde brouwerijen, zoals De Zeepaert, het Scheepje en De Olifant. In het Rozenprieel had rond 1900 Louis Allard een bierbrouwerij annex ijsfabriek in het karakteristieke hoge pand dat wel bekend staat als de Merenstoren: Bierbrouwerij Het Spaarne. Louis Allard brouwde daar zogeheten ‘ondergistend’ bier. Met welke meer gangbare naam kun je het type bier dat Allard brouwde kunnen aanduiden?
8. De Damiaatjes klinken ’s avonds vanaf 9 uur tot net voor half tien. Veels te lang volgens de dichter Jan Kal. Kal wil de Damiaatjes in tegenstelling tot sommigen wel degelijk behouden voor Haarlem. Ze zouden alleen wat korter moeten klinken, volgens hem. Hij deed al eens een voorstel de klokjes in plaats van bijna een half uur precies 12 minuten en 19 seconden te laten klinken. Hoe kwam hij op precies 12 minuten en 19 seconden?
Antwoorden:
1. in de Wijngaardtuin aan de Jansstraat; 2. Ocean’s Twelve van regisseur Steven Soderbergh; 3. stadsrechten (in 1245); 4. Geel, rood, blauw; 5. Wigbolt Ripperda (dus niet Kenau, Wigbolt Kruijver naar hem vernoemd); 6. Dat zijn er 11 – Schouwbroekerbrug, Buitenrustbruggen (dat zijn er 2!), Langebrug (Verfroller), Melkbrug, Gravestenenbrug, Catharijnebrug, Spoorbrug, Prinsenbrug, Waarderbrug, Schoterbrug; 7. Pils. (Louis Allard was een van de eerste in Haarlem die dat deed. Voor het brouwen daarvan is ijs nodig); 8. als verwijzing naar de verovering van Damiate in het jaar 1219
HAARLEMRONDE 2
1. We beginnen deze ronde opnieuw met een vraag over beelden. Zoals gezegd, Haarlem eert zijn helden. Soms is de plek logisch, maar niet altijd. Zo heeft Hannie Schaft haar beeld in het Kenaupark. Het beeld van Kenau staat bij de Amsterdamse Poort, waar ze volgens de overleveringen de Spanjaarden bestreed. Waar staat in Haarlem een beeld van Frans Hals?
2. Onder welke naam is Allowin van Haspengouw in Haarlem veel beter bekend? Tip: zijn naam komt onder meer voor in de naam van een Haarlemse school, een klaverjasvereniging, een straat, twee gebouwen en een koor.
3. De Haarlemse kunstenaar Michel Overbeeke mocht zich in nog geen jaar tijd twee keer verheugen op de komst van koningin Beatrix naar Haarlem om (onder meer) zijn creaties te komen bekijken. De eerste keer, in november vorig jaar, ging het om de onthulling van het nieuwe glas-in-lood raam dat Overbeeke ontwierp voor de Grote of St. Bavo kerk. Welke creatie van Michel Overbeeke zag de koningin bij haar tweede bezoek.
4. Meerkeuzevraag: Het wapen van Haarlem bestaat uit onder meer een schild met daarom een zwaard, vier sterren en een kruis. Dat schild wordt aan weerszijden geflankeerd door twee gouden leeuwen. Voor die leeuwen hun vaste plek in het wapen van Haarlem kregen werd het schild door twee andere dieren gedragen. Waren dat:
a. Muggen, b. Beren, c. Draken, d. Herten
5. Een rijtje Haarlemse schrijvers: Frederik van Eeden, Nicolaas Beets, Godfried Bomans, Harry Mulisch, Lennaert Nijgh, Jan de Hartog, Arthur Japin. Een van hen is niet in Haarlem geboren, wie?
6. Het is dit jaar 400 jaar geleden dat het eiland Manhattan werd ontdekt. Dat was het begin van Nieuw Amsterdam, wat later New York werd. Nog steeds is er in New York, in namen van buurten en dergelijke, veel terug te vinden van de Nederlandse geschiedenis van deze voormalige handelsnederzetting. Brooklyn verwijst naar Breukelen, Flushing is Vlissingen en natuurlijk is er, aan de noordoostkant van Manhattan, de wijk Harlem. Waar Haarlem zijn Spaarne heeft, heeft Harlem ook zijn rivier. Hoe heet die rivier?
7. Het Spaarne slingert zich door Haarlem. Door zijn scherpe bochten wijzigt het perspectief van de stad nogal eens als je zijn route volgt. Gebouwen die op het ene punt nog naast elkaar lijken staan, staan een paar passen verderop ineens honderden meters van elkaar. Vanaf welke plek langs het Spaarne staan de torens van de Bakenesserkerk en de Grote Kerk precies in het verlengde van elkaar, dus achter elkaar? Wees heel nauwkeurig bij de beantwoording.
8. Welke later bekende Haarlemmer schreef als 18-jarige zo nu en dan een column in het Haarlems Dagblad onder het pseudoniem Zeepbel?
Antwoorden:
1. in het Florapark; 2. St. Bavo; 3. De lampen die Overbeeke ontwierp ter gelegenheid van de renovatie van Paviljoen Welgelegen, ook wel bekend als het Provinciehuis; 4. d, Herten; 5. Bomans (Den Haag, 1913); 6. Harlem River; 7. in de grote bocht precies ter hoogte van de Dijkstraat, tussen Houtmarkt en Korte Dijk. Staan twee bankjes om heerlijk van dat uitzicht te genieten. Voor alle duidelijkheid: GK staat dan achter de BK; 8. Lennaert Nijgh.
HAARLEMSE SPORTRONDE
1. De Tour gaat volgend jaar van start in Rotterdam. Het is niet de eerste keer dat de Tour in Nederland begon. Dat deed ze ook in 1954, in Amsterdam. Daarbij ging de karavaan ook door Haarlem, onder meer over de Buitenrustbrug. Winnaar van die Nederlandse proloog was een Nederlander. Hij mocht daarom de volgende dag in Lille in het geel van start. Hij zou de tour dat jaar niet uitrijden. Wie was deze succesvolle Nederlandse renner.
2. Een vraag over Jaap Eden. Ik doe vier beweringen over deze beroemde sportheld. Welke is niet waar?
a. Jaap Eden won als schaatser 3 x een WK all-round, maar nooit een EK
b. Jaap Eden stond begin vorige eeuw mede aan de basis van de Elfstedentocht.
c. Behalve schaatsen en fietsen heeft Jaap Eden ook gevoetbald, en wel bij HFC Haarlem.
d. Jaap Eden was straatarm toen hij op 51-jarige leeftijd stierf. Nabestaanden moesten medailles en bekers verkopen om zijn begrafenis te bekostigen.
3. Na een vierde plek in de eredivisie mocht HFC Haarlem in 1982 Europees voetbal spelen. Dat deed het tegen onder anderen Spartak Moskou. De uitwedstrijd in Moskou op 20 oktober 1982 zou als zwarte bladzijde de geschiedenis ingaan als de dag van de Loezjniramp. Bij de dramatische gebeurtenissen in het stadion kwamen volgens officiële cijfers 66 mensen om het leven, overigens zonder dat de spelers daar maar iets van mee kregen. Volgens onofficiële lezingen zou het dodental een veelvoud daarvan zijn. Het sportieve gedeelte van die wedstrijd staat er bij in het niet, maar toch: wat was de einduitslag van die wedstrijd eigenlijk?
4. Een persoonsbeschrijving. Deze Haarlemse honkballer speelde in de jaren vijftig en zestig meer dan 23 interlands voor het Nederlands honkbalteam en kwam als clubspeler uit in de Nederlandse hoofdklasse. Daarna was hij onder meer van 1969 tot 1983 bondscoach van het Nederlands damessoftbalteam en docent aan de coachopleiding van de bond. Hij schreef twee boeken over honkbal en softbal. In 1983 werd hij als eerste Europeaan opgenomen in de Hall of Fame van de International Softball Federation. Zijn zoon is sportverslaggever. Naar deze bekende Haarlemse sporter is ook een sportpark vernoemd. Hoe heet hij?
5. Schaatsen. Met Yvonne van Gennip heeft Haarlem zijn eigen ijskoningin. Het hoogtepunt in haar carrière is ongetwijfeld het behalen van 3 gouden medailles op de winterspelen van 1988. Van Gennip behaalde het goud op de afstanden 500, 3000 en 5000 meter. Waar werden die Spelen gehouden?
6. Haarlem kent met Van Gennip internationaal schaatssucces en staat met Kenamju internationaal in de schijnwerpers als het gaat om judo. Op nationaal niveau staat daarnaast een Haarlemse badminton vereniging op eenzame hoogte. Hoe heet deze vereniging?
7. Het was een speler van HFC Haarlem die in 1982 de eerste winnaar was van de Nederlandse Gouden Schoen. De laatste jaren was hij assistent coach onder Louis van Gaal bij AZ, een rol die hij komend seizoen ook zal hebben onder Ronald Koeman. Wie is hij?
8. Nog een internationaal vermaarde Haarlemse sporter dan. Deze wielrenner won in 1932 zowel Olympisch goud als zilver op de Spelen in Los Angeles. Hij begon later in Haarlem een café, dat nog altijd zijn naam draagt. Hoe heet hij?
Antwoorden:
1. Wout(er) Wagtmans; 2. B is niet waar, die eer komt Pim Mulier toe; 3. Haarlem verloor met 2-0 van Spartak; 4. Arnoldus Simon (Nol) Houtkamp (zoon: Andy); 5. in Calgary, Canada; 6. BC Duinwijck; 7. Martin Haar; 8. Jacques (of Sjaak) van Egmond
HAARLEM FOTORONDE
Afgebeeld zie je acht Haarlemse gebouwen (aanklikken om te vergroten). Op de plekken van deze gebouwen stonden voorheen markante bouwsels die ofwel zijn gesloopt dan wel ingrijpend gerenoveerd. Wat stond er op deze plekken. Ga er niet voor terug tot de middeleeuwen. (Richtlijn halverwege jaren vijftig)
Antwoorden:
1. Gedienstige Boer (Schalkwijkerstraat, nu woningen); 2. Melkfabriek De Sierkan (Zijlsingel, nu Publieksdienst); 3. Spaarnekerk (hoek Spaarne/Lieve Vrouwegracht, nu woningen); 4. Krelagehuis (Leidsevaart, nu woningen); 5. V&D (hoek Spaarne/Korte Veerstraat, nu woningen); 6. Cacao-silo Droste (bij Prinsenbrug, nu woningen; 7. Brandweerkazerne (Ged. Oude Gracht, nu beddenzaak/woningen); 8. Johan Enschedé (Damstraat, nu gerechtsgebouw)
zaterdag 25 juli 2009
Black Pearl
Ik heb een hekel aan stofzuigen. En, eerlijk is eerlijk, dat is wel een beetje te zien als je in mijn huis rondloopt. Het is er regelmatig 'knus stoffig', zullen we maar zeggen.
Het is niet direct iets waar ik trots op ben, het is iets dat ik zo half en half heb geaccepteerd.
Ik heb een stofzuiger, daar ligt het niet aan. Ik heb al heel lang dezelfde stofzuiger: een oerdegelijke Panasonic MC-E81 DeLuxe. Die heb ik eind 1992 van mijn oma geërfd, die er toen toch ook al een paar van haar laatste jaren stofzuigend mee door haar huis was getrokken. Het ding is dus al dik twintig jaar oud en deed het tot voor kort nog uitstekend.
,,Dat komt omdat jij 'm nooit gebruikt'', hoor ik nu een vriendin grinnikend commentaar geven. Zij is er wel eens getuige van geweest dat ik daadwerkelijk aanstalten maakte eens grondig te gaan stofzuigen, daarvoor de stofzuiger zelfs al pontificaal midden in de kamer had klaargezet, maar 'm uiteindelijk aan het einde van die dag weer onverrichterzake in de kast heb opgeborgen.
Hij deed het tot voor kort uitstekend, inderdaad. Het is me nog niet zo lang geleden gelukt 'm te mollen. Dat is ook niet iets om trots op te zijn. Want, ik mocht hem dan niet zo vaak gebruiken, daardoor ging ik wel erg voorzichtig met 'm om. Maar een tijdje geleden heb ik 'm laten kletteren. Hoe dat nou precies zo kwam, laat ik nu even in het midden, maar hij is er niet ongeschonden vanaf gekomen, zo bleek later.
Dat de plastic handgreep van de slang flink was gebarsten, was tot daar aan toe. Dat de aan-en-uit knop lam was en alleen nog op 'aan' kon, was te overzien. Maar er klonk sindsdien een steeds zorgwekkender gehoest en gekuch uit de motor. En hij 'at' niet meer goed; had liever dat ik 'm het stof voerde dan dat hij het op eigen kracht naar binnen slurpte. Tja...
Er is al even niet meer gestofzuigd in mijn huis. De klus die er nu ligt, durf ik niet meer met het oude beestje te klaren.
En daarom - de zojuist genoemde vriendin gaat nu smalend lachen - heb ik vanmorgen een spiksplinter nieuwe stofzuiger gekocht. En niet zomaar eentje. Ik heb voor bijna 200 euro een stofzuiger gekocht die volgens de Consumentenbond het best presteert op zowel tapijt als harde ondergrond. De Miele Black Pearl 5000!
Was dat nou niet een beetje overdreven Richard, voor iets wat je toch niet gebruikt...?
Hmmm... ik mag toch wel proberen mijn leven te beteren? En met deze heel erg fantastische stofzuiger, is het vast ook veel leuker om te stofzuigen. Toch?
Hij doet het trouwens goed in de verkoop, vernam ik bij Scheer en Foppen. Het was alweer de laatste. ,,Het is dan ook een van de weinige stofzuigers met een beetje neutrale kleur'', stond een medewerker de verkoper die mij aan het helpen was bij. Mijn verkoper en ik keken elkaar vervolgens heel even aan. ,,Kleur is misschien niet het belangrijkste bij een stofzuiger...'', probeerde de verkoper voorzichtig. ,,Ik heb niet direct de ambitie om er een show voor vrienden en bekenden mee weg te geven'', zei ik.
Maar vooruit: als iemand er vanmiddag speciaal voor langs wil komen, wil ik wel voor één keertje...
Afspelen voor onvervalst stofzuigernummer!
Het is niet direct iets waar ik trots op ben, het is iets dat ik zo half en half heb geaccepteerd.
Ik heb een stofzuiger, daar ligt het niet aan. Ik heb al heel lang dezelfde stofzuiger: een oerdegelijke Panasonic MC-E81 DeLuxe. Die heb ik eind 1992 van mijn oma geërfd, die er toen toch ook al een paar van haar laatste jaren stofzuigend mee door haar huis was getrokken. Het ding is dus al dik twintig jaar oud en deed het tot voor kort nog uitstekend.
,,Dat komt omdat jij 'm nooit gebruikt'', hoor ik nu een vriendin grinnikend commentaar geven. Zij is er wel eens getuige van geweest dat ik daadwerkelijk aanstalten maakte eens grondig te gaan stofzuigen, daarvoor de stofzuiger zelfs al pontificaal midden in de kamer had klaargezet, maar 'm uiteindelijk aan het einde van die dag weer onverrichterzake in de kast heb opgeborgen.
Hij deed het tot voor kort uitstekend, inderdaad. Het is me nog niet zo lang geleden gelukt 'm te mollen. Dat is ook niet iets om trots op te zijn. Want, ik mocht hem dan niet zo vaak gebruiken, daardoor ging ik wel erg voorzichtig met 'm om. Maar een tijdje geleden heb ik 'm laten kletteren. Hoe dat nou precies zo kwam, laat ik nu even in het midden, maar hij is er niet ongeschonden vanaf gekomen, zo bleek later.
Dat de plastic handgreep van de slang flink was gebarsten, was tot daar aan toe. Dat de aan-en-uit knop lam was en alleen nog op 'aan' kon, was te overzien. Maar er klonk sindsdien een steeds zorgwekkender gehoest en gekuch uit de motor. En hij 'at' niet meer goed; had liever dat ik 'm het stof voerde dan dat hij het op eigen kracht naar binnen slurpte. Tja...
Er is al even niet meer gestofzuigd in mijn huis. De klus die er nu ligt, durf ik niet meer met het oude beestje te klaren.
En daarom - de zojuist genoemde vriendin gaat nu smalend lachen - heb ik vanmorgen een spiksplinter nieuwe stofzuiger gekocht. En niet zomaar eentje. Ik heb voor bijna 200 euro een stofzuiger gekocht die volgens de Consumentenbond het best presteert op zowel tapijt als harde ondergrond. De Miele Black Pearl 5000!
Was dat nou niet een beetje overdreven Richard, voor iets wat je toch niet gebruikt...?
Hmmm... ik mag toch wel proberen mijn leven te beteren? En met deze heel erg fantastische stofzuiger, is het vast ook veel leuker om te stofzuigen. Toch?
Hij doet het trouwens goed in de verkoop, vernam ik bij Scheer en Foppen. Het was alweer de laatste. ,,Het is dan ook een van de weinige stofzuigers met een beetje neutrale kleur'', stond een medewerker de verkoper die mij aan het helpen was bij. Mijn verkoper en ik keken elkaar vervolgens heel even aan. ,,Kleur is misschien niet het belangrijkste bij een stofzuiger...'', probeerde de verkoper voorzichtig. ,,Ik heb niet direct de ambitie om er een show voor vrienden en bekenden mee weg te geven'', zei ik.
Maar vooruit: als iemand er vanmiddag speciaal voor langs wil komen, wil ik wel voor één keertje...
Afspelen voor onvervalst stofzuigernummer!
woensdag 22 juli 2009
Kennisgeving
Hij is klaar. Acht ronden met elk acht vragen. Twee algemene ronden, één sportronde, één religieronde, één afkortingenronde, twee Haarlemronden, en één fotoronde over Haarlem.
Peter van S. en ik nemen voor één keer de Koops Kennis Kwis over. Op maandag 27 juli vanaf half 8. In café Koops dus.
Inschrijven kan vanaf 20 minuten voor aanvang. Drie personen per team, 5 euro inschrijfgeld per persoon. De totale inleg wordt verdeeld over de drie best scorende teams.
Neem (een) kennis mee.
Peter van S. en ik nemen voor één keer de Koops Kennis Kwis over. Op maandag 27 juli vanaf half 8. In café Koops dus.
Inschrijven kan vanaf 20 minuten voor aanvang. Drie personen per team, 5 euro inschrijfgeld per persoon. De totale inleg wordt verdeeld over de drie best scorende teams.
Neem (een) kennis mee.
dinsdag 21 juli 2009
Dromen, over landen op de maan bijvoorbeeld
Echt dromen is moeilijk. Ik bedoel: om vast te houden aan een droom terwijl iedereen je die droom van jou uit je handen wil rukken. Of aan de haal wil gaan met je droom omdat ie "mooier" kan worden vorm gegeven. Niemand maakt jouw droom mooier.
Er zijn zelfs mensen die 'm weg willen poetsen, omdat ze je droom niet snappen, zelf nooit dromen of vinden dat dromen nou eenmaal niet van deze tijd is.
Maar dat is armoede! Natuurlijk is het moeilijk! Om te dromen! Maar hou vast, hou in godsnaam vast!
Ik heb mooie dromen gedoomd in mijn leven, en al zullen sommige mensen zeggen dat ik deels buiten de werkelijk leefde: al die dromen hebben me heel veel moois gebracht. Soms tegen beter weten in, of vaak genoeg, maar altijd zonder spijt.
Soms moet je dromen opgeven, dat is zo. Maar dan alleen, en echt alleen, als ze niet meer droombaar zijn... En nooit, echt nooit, als ik die les mag geven, omdat iemand anders niet in jouw droom wil geloven. Dat nooit.
Afscheid nemen van dromen om de enige juiste reden is al moeilijk zat, joh.
Hoe kom ik hierop? Omdat, los van al het cynisme over de wedloop die er natuurlijk bestaan heeft tussen Amerika en Rusland, ik heilig geloof dat uiteindelijk het feit dat een paar mensen daadwerkelijk droomden over de haalbaarheid ervan, er veertig jaar geleden twee mensen voet op de maan hebben gezet. Zonder dromen, was het niet gebeurd. Echt niet...
Zing je een stukje mee met The Waterboys? Luidkeels? Over in dromen dingen zien. En over de maan. Mooi!
I pictured a rainbow
you held in your hands
I had flashes
but you saw the plan
I wondered out in the world for years
while you just stayed in your room
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
the Whole of the Moon
you were there at the turnstiles
with the wind at your heels
you stretched for the stars
and you know how it feels to reach
too HIGH, too FAR , too SOON
you saw the Whole of the Moon
I was grounded
while you filled the skies
I was dumbfounded by truths
you cut through lies
I saw the rain-dirty valley
you saw Brigadoon
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
I spoke about wings
you just flew
I wondered, I guessed, and I tried
you just knew
I sighed
... but you SWOONED!
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
the Whole of the Moon
with a torch in your pocket
and the wind at your heels
you climbed on the ladder
and you know how it feels to get
too HIGH, too FAR, too SOON
you saw the Whole of the Moon
the whole of the moon!
Unicorns and cannonballs,
palaces and piers,
trumpets, towers and tenements,
wide oceans full of tears,
flag, rags, ferry boats,
scimitars and scarves,
every precious dream and vision
underneath the stars
you climbed on the ladder
with the wind in your sails
you came like a comet
blazing your trail
too HIGH, too FAR too SOON
you saw the Whole of the Moon!
Er zijn zelfs mensen die 'm weg willen poetsen, omdat ze je droom niet snappen, zelf nooit dromen of vinden dat dromen nou eenmaal niet van deze tijd is.
Maar dat is armoede! Natuurlijk is het moeilijk! Om te dromen! Maar hou vast, hou in godsnaam vast!
Ik heb mooie dromen gedoomd in mijn leven, en al zullen sommige mensen zeggen dat ik deels buiten de werkelijk leefde: al die dromen hebben me heel veel moois gebracht. Soms tegen beter weten in, of vaak genoeg, maar altijd zonder spijt.
Soms moet je dromen opgeven, dat is zo. Maar dan alleen, en echt alleen, als ze niet meer droombaar zijn... En nooit, echt nooit, als ik die les mag geven, omdat iemand anders niet in jouw droom wil geloven. Dat nooit.
Afscheid nemen van dromen om de enige juiste reden is al moeilijk zat, joh.
Hoe kom ik hierop? Omdat, los van al het cynisme over de wedloop die er natuurlijk bestaan heeft tussen Amerika en Rusland, ik heilig geloof dat uiteindelijk het feit dat een paar mensen daadwerkelijk droomden over de haalbaarheid ervan, er veertig jaar geleden twee mensen voet op de maan hebben gezet. Zonder dromen, was het niet gebeurd. Echt niet...
Zing je een stukje mee met The Waterboys? Luidkeels? Over in dromen dingen zien. En over de maan. Mooi!
I pictured a rainbow
you held in your hands
I had flashes
but you saw the plan
I wondered out in the world for years
while you just stayed in your room
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
the Whole of the Moon
you were there at the turnstiles
with the wind at your heels
you stretched for the stars
and you know how it feels to reach
too HIGH, too FAR , too SOON
you saw the Whole of the Moon
I was grounded
while you filled the skies
I was dumbfounded by truths
you cut through lies
I saw the rain-dirty valley
you saw Brigadoon
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
I spoke about wings
you just flew
I wondered, I guessed, and I tried
you just knew
I sighed
... but you SWOONED!
I saw the crescent
you saw the Whole of the Moon
the Whole of the Moon
with a torch in your pocket
and the wind at your heels
you climbed on the ladder
and you know how it feels to get
too HIGH, too FAR, too SOON
you saw the Whole of the Moon
the whole of the moon!
Unicorns and cannonballs,
palaces and piers,
trumpets, towers and tenements,
wide oceans full of tears,
flag, rags, ferry boats,
scimitars and scarves,
every precious dream and vision
underneath the stars
you climbed on the ladder
with the wind in your sails
you came like a comet
blazing your trail
too HIGH, too FAR too SOON
you saw the Whole of the Moon!
zaterdag 18 juli 2009
Kix in da house
Potverdomnme wat is dat Engeland toch een end weg. Ja, ik weet het: het ligt slechts een klein stukje verderop, daar aan de andere kant van een heus niet zo'n grote plas. Maar toch. Tien en een halve maand geleden trok mijn lieve vriendin Kix daarheen en sindsdien hadden we elkaar niet meer gezien. En mailen is toch anders dan elkaar recht in de ogen kijken.
Maar dit weekend was ze even in het land en vanmiddag ook even bij mij langs. Te kort, natuurlijk. Maar als je in Engeland gaat wonen dan krijgt zo'n weekendje even terug al gauw veel van een tournee. Ze reist wat af, dit weekend.
Maar jeetje wat kan het fijn zijn iemand weer even te zien. Ze wordt moeder, die Kix! Over drie maanden! Kix heeft dus 'n dikke buik nu! Heel mooi!
Mijn vakantie zou best nog 'ns met een halte kunnen worden opgerekt: na een korte tussenstop thuis een weekendje mijn verjaardag doorbrengen in Brighton, Engeland. Zo ver is dat immers niet?
Maar dit weekend was ze even in het land en vanmiddag ook even bij mij langs. Te kort, natuurlijk. Maar als je in Engeland gaat wonen dan krijgt zo'n weekendje even terug al gauw veel van een tournee. Ze reist wat af, dit weekend.
Maar jeetje wat kan het fijn zijn iemand weer even te zien. Ze wordt moeder, die Kix! Over drie maanden! Kix heeft dus 'n dikke buik nu! Heel mooi!
Mijn vakantie zou best nog 'ns met een halte kunnen worden opgerekt: na een korte tussenstop thuis een weekendje mijn verjaardag doorbrengen in Brighton, Engeland. Zo ver is dat immers niet?
zondag 12 juli 2009
Vakantiepuzzel
Het is een heel gepuzzel, maar mijn vakantie begint vorm te krijgen. Er zijn locaties gespot, hotelletjes aangekruist, routes uitgestippeld, vervoersmiddelen in ogenschouw genomen. Naar het zich laat aanzien, ga ik straks vijf steden in de oostelijke helft van Europa aandoen.
Om te beginnen met vier vriend(inn)en per auto voor vier dagen naar Berlijn. Dat wordt een mooi weerzien.
Dan in mijn eentje per trein door voor drie dagen Dresden.
Vervolgens met de trein verder zuidwaarts voor drie dagen Praag.
Dan, vermoedelijk per bus (zo'n 4,5 uur), voor eveneens drie dagen naar Bratislava.
Vervolgens met de trein of de bus (desnoods lopend, ver is het niet) voor vier dagen naar Wenen.
En dan terug naar huis. En dat ga ik waarschijnlijk overdag per trein doen, al duurt die reis 11,5 uur(!!) Het lijkt me gewoon wel een geinig idee om per trein in één ruk dwars door Europa te rijden en door mijn raampje ook daadwerkelijk te kunnen zien hoe dat er precies uit ziet. Maar goed, zoiets dus:
Ik heb er best wel zin in. Maar eerst is er nog: morgen...
Om te beginnen met vier vriend(inn)en per auto voor vier dagen naar Berlijn. Dat wordt een mooi weerzien.
Dan in mijn eentje per trein door voor drie dagen Dresden.
Vervolgens met de trein verder zuidwaarts voor drie dagen Praag.
Dan, vermoedelijk per bus (zo'n 4,5 uur), voor eveneens drie dagen naar Bratislava.
Vervolgens met de trein of de bus (desnoods lopend, ver is het niet) voor vier dagen naar Wenen.
En dan terug naar huis. En dat ga ik waarschijnlijk overdag per trein doen, al duurt die reis 11,5 uur(!!) Het lijkt me gewoon wel een geinig idee om per trein in één ruk dwars door Europa te rijden en door mijn raampje ook daadwerkelijk te kunnen zien hoe dat er precies uit ziet. Maar goed, zoiets dus:
Ik heb er best wel zin in. Maar eerst is er nog: morgen...
woensdag 8 juli 2009
Punk
Vanaf morgen heb ik voor een week weer de zorg over een kat. ,,Je, eh , vindt 't niet vervelend... zo na Oeps...?'', vroegen ze nog.
Welnee. Punkie is een schat. Een ietwat onhandig dame met hartbrekende charme. Bovendien hebben jullie een heel fijn dakterras, dus ga lekker een weekje naar Turkije. Is goed voor jullie. Lekker doen. Toe maar.
Mijn eigen vakantie komt langzaam in de steigers te staan. Vandaag is er een eerste knoop doorgehakt. Het duurt nog even, maar dan beginnen we in Berlijn. Met de bazinnetjes van Punkie en nog twee vrienden, en dan alleen verder. Naar Dresden, Praag, wellicht Batislava of iets anders wat ik nog verzin.
Maar voor nu nog even hopen op een beetje mooi weer de komende week. Barbequen op het dakterras. Met Punk.
Welnee. Punkie is een schat. Een ietwat onhandig dame met hartbrekende charme. Bovendien hebben jullie een heel fijn dakterras, dus ga lekker een weekje naar Turkije. Is goed voor jullie. Lekker doen. Toe maar.
Mijn eigen vakantie komt langzaam in de steigers te staan. Vandaag is er een eerste knoop doorgehakt. Het duurt nog even, maar dan beginnen we in Berlijn. Met de bazinnetjes van Punkie en nog twee vrienden, en dan alleen verder. Naar Dresden, Praag, wellicht Batislava of iets anders wat ik nog verzin.
Maar voor nu nog even hopen op een beetje mooi weer de komende week. Barbequen op het dakterras. Met Punk.
Left of Center
Een beetje bang,
en licht onzeker,
maak ik een nieuwe stap
Te laat, wellicht.
Maar wel nodig,
en daarom enthousiast,
maar zeker wel bang.
Er is ook scepsis.
Dan maar eerlijk.
Als P met jou volhardt
in bindingsangst
waar verlatingsangst
je dromen verstikt,
weet ik niet of
P mijn knoop
ontwarren kan.
Of dat hij slechts wil
beamen
hoe ik mn knopen zie.
Je weet van Lodeizen,
en waar ik zou willen zijn.
Als je me zoekt,
kun je me vinden.
Left of center,
vanaf het station.
en licht onzeker,
maak ik een nieuwe stap
Te laat, wellicht.
Maar wel nodig,
en daarom enthousiast,
maar zeker wel bang.
Er is ook scepsis.
Dan maar eerlijk.
Als P met jou volhardt
in bindingsangst
waar verlatingsangst
je dromen verstikt,
weet ik niet of
P mijn knoop
ontwarren kan.
Of dat hij slechts wil
beamen
hoe ik mn knopen zie.
Je weet van Lodeizen,
en waar ik zou willen zijn.
Als je me zoekt,
kun je me vinden.
Left of center,
vanaf het station.
Met een hoofd in de war
en een vol hart.
En een vol hoofd,
en een hart in de war.
Kus...
of (beter)
http://www.youtube.com/watch?v=iZNCnfS5SeY
If you want me
You can find me
Left of center
Off of the strip
In the outskirts
In the fringes
In the corner
Out of the grip
When they ask me
"What are you looking at?"
I always answer
"Nothing much" (not much)
I think they know that
I'm looking at them
I think they think
I must be out of touch
But I'm only
In the outskirts
And in the fringes
On the edge
And off the avenue
And if you want me
You can find me
Left of center
Wondering about you
I think that somehow
Somewhere inside of us
We must be similar
If not the same
So I continue
To be wanting you
Left of center
Against the grain
If you want me
You can find me
Left of center
Off of the strip
In the outskirts
In the fringes
In the corner
Out of the grip
When they ask me
"What are you looking at?"
I always answer
"Nothing much" (not much)
I think they know that
I'm looking at them
I think they think
I must be out of touch
But I'm only
In the outskirts
And in the fringes
On the edge
And off the avenue
And if you want me
You can find me
Left of center
Wondering about you
Wondering about you
of (beter)
http://www.youtube.com/watch?v=iZNCnfS5SeY
If you want me
You can find me
Left of center
Off of the strip
In the outskirts
In the fringes
In the corner
Out of the grip
When they ask me
"What are you looking at?"
I always answer
"Nothing much" (not much)
I think they know that
I'm looking at them
I think they think
I must be out of touch
But I'm only
In the outskirts
And in the fringes
On the edge
And off the avenue
And if you want me
You can find me
Left of center
Wondering about you
I think that somehow
Somewhere inside of us
We must be similar
If not the same
So I continue
To be wanting you
Left of center
Against the grain
If you want me
You can find me
Left of center
Off of the strip
In the outskirts
In the fringes
In the corner
Out of the grip
When they ask me
"What are you looking at?"
I always answer
"Nothing much" (not much)
I think they know that
I'm looking at them
I think they think
I must be out of touch
But I'm only
In the outskirts
And in the fringes
On the edge
And off the avenue
And if you want me
You can find me
Left of center
Wondering about you
Wondering about you
zondag 28 juni 2009
Weekenddienst
Dat was (opnieuw) een kort nachtje. Om 1 uur ging de telefoon, een collega van de internetredactie: er was 'een busje' tegen een trein aan geklapt bij Halfweg... Gezien de plek is dat eigenlijk het pakkie van van mijn collega weekenddienster van de Haarlemmermeerredactie, maar moest ik die hiervoor d'r bed uitbellen? Geen idee hoe ernstig dit was en wat er ter plaatse gedaan kon worden.
Niet te lang nadenken, fiets pakken (ik heb nou eenmaal geen auto) en poolshoogte nemen. Het 'busje' bleek een grote gelede bus, die bij de klap volledig uit elkaar gerukt was. Hij was op weg om bezoekers op te halen van festival Awakenings. Goddank was hij leeg...
Treinpassagiers waren toen ik aankwam al geevacueerd, bij de trein kon ik niet komen. Maar voor de internetsite van HD in elk geval vannacht goed werk kunnen doen: we waren de eerste nieuwssite met berichtgeving!( zie hier). Vandaag laat ik het verder goeddeels aan collega over. Heb zelf tenslotte nog een berg aan ander werk, waaronder over een lijk dat gisteren is gevonden in het Reinaldapark... (zie hier)
Niet te lang nadenken, fiets pakken (ik heb nou eenmaal geen auto) en poolshoogte nemen. Het 'busje' bleek een grote gelede bus, die bij de klap volledig uit elkaar gerukt was. Hij was op weg om bezoekers op te halen van festival Awakenings. Goddank was hij leeg...
Treinpassagiers waren toen ik aankwam al geevacueerd, bij de trein kon ik niet komen. Maar voor de internetsite van HD in elk geval vannacht goed werk kunnen doen: we waren de eerste nieuwssite met berichtgeving!( zie hier). Vandaag laat ik het verder goeddeels aan collega over. Heb zelf tenslotte nog een berg aan ander werk, waaronder over een lijk dat gisteren is gevonden in het Reinaldapark... (zie hier)
zaterdag 27 juni 2009
maandag 22 juni 2009
Dagje vakantie
Het idee ontstond spontaan en een half uurtje later zat ik op de fiets, noordwaarts. Langs de ijsbaan en station Santpoord-Zuid, bij Duin- en Kruidberg de duinen in, naar IJmuiden, daar wat rondgedwaald, met de pont het kanaal over, verder naar Wijk aan Zee (en de mooie herinnering die ik daar heb), opnieuw het duin in en naar Egmond aan Zee. Heerlijk!
De zon scheen, de God boetseerde lustig de schitterendste kunstwerken met een stel wolken en om me heen graasde, speelde, danste en luierde de plaatstelijke duinbevolking alsof dat allemaal maar gewoon was.
Om kwart voor zes was ik in Egmond aan zee. Daar een visfilet met patat en koolsla gegeten en na een uur daar te hebben gezeten ben ik aan de terugweg begonnen. Dit keer met tientallen wegspringende konijntjes om me heen en een dreigende donkere wolkenpartij achter me aan. Via het Koevlak weer Haarlem in gereden en mezelf op een thuiskomstbiertje getracteerd.
De zon scheen, de God boetseerde lustig de schitterendste kunstwerken met een stel wolken en om me heen graasde, speelde, danste en luierde de plaatstelijke duinbevolking alsof dat allemaal maar gewoon was.
Om kwart voor zes was ik in Egmond aan zee. Daar een visfilet met patat en koolsla gegeten en na een uur daar te hebben gezeten ben ik aan de terugweg begonnen. Dit keer met tientallen wegspringende konijntjes om me heen en een dreigende donkere wolkenpartij achter me aan. Via het Koevlak weer Haarlem in gereden en mezelf op een thuiskomstbiertje getracteerd.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Doe jezelf een plezier,
en kijk ook even HIER
(17 foto's)
woensdag 17 juni 2009
Wed-dén-schap... Wed-dén-schap... Wed-dén-schap..
Beloofd is beloofd, dus ik ga alvast gewillig door het stof. En die borrel is verdiend.
Waar gaat dit over? Over de Damiaatjes.
Laat ik voorop stellen dat ik allerminst een hekel heb aan die belletjes. Het nonsensverhaal over deze klokjes is wat Haarlem Haarlem maakt. Handen af dus van de Damiaatjes. En elke zichzelf Haarlems beatdichter noemende postbode die ze het zwijgen op wil leggen, mag van mij met pek en veren de enig overgebleven stadspoort worden uitgetrapt. Ik woon toevallig bij die poort, dus dat komt goed uit. Het kan maar duidelijk zijn waar je als mens staat.
Een vraag van heel andere orde is: hoe lang duurt dat geklingel van die klokjes nu eigenlijk?
Ik kwam daar gisteravond laat over te spreken met dichter Jan Kal op het terras van café Koops. Hij vertelde dat hij ooit had voorgesteld om de Damiaatjes wat korter te laten klinken. En wel precies 12 minuten en 19 seconden - dit als verwijzing naar het jaar 1219, het jaar van de vermeende verovering van Damiate.
Prachtig idee, vond ik. En het was niet eens zoveel korter dan dat ze nu klinken, floepte ik eruit. Om me vervolgens te beseffen dat ik eerlijk gezegd niet zou weten hoe lang die Damiaatjes nu eigenlijk klingelen. Een kwartiertje, toch?
Een half uur, zei Jan Kal beslist. Dat leek me echt véél te lang. Ik mijn naamgenoot, de barkeerper geraadpleegd. Hij ergerde zich elke dag dood aan die klokjes, maar had geen idee hoe lang die dagelijkse ergernis nu eigenlijk precies duurde.
Welnu, dat gegeven sterkte mij voor een fors potje bluffen. De logica hiervan zal menigeen vermoedelijk ontgaan, maar bedenk dan dat we: op het terras van Koops stonden, het al wat later op de avond was en dat we daar niet waren gekomen om melk te drinken.
Aldus hebben Jan Kal en ik nu een weddenschap. Een half uur versus een kwartier.
Op het moment dat we elkaar de hand gaven om de weddenschap te bezegelen, wist ik al dat ik schromelijk zou gaan verliezen. Natuurlijk was een kwartier niet lang genoeg om van de weilanden om Haarlem tijdig binnen de veilige stadspoorten te geraken. Maar ook zonder dat plotselinge besef was daar de meer dan triomfantelijke glimlach van Jan die me vertelde van mijn aanstaande nederlaag. Een glimlach die de vastbeslotenheid van een trotse dichter verried om mij in deze compleet te gaan verpletteren.
Ik had mij op dat moment al kunnen overgeven. Ik had op mijn rug kunnen gaan liggen en mijn verlies kunnen bekennen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik geef mijzelf tot vanavond half 10. Jan mag vanaf 9 uur persoonlijk de minuten gaan tellen om zijn gelijk te halen, maar eerder geef ik mij niet gewonnen. Niet officieel althans. Dus als iemand Jan Kal vanmiddag tegen het lijf loopt: vertel 'm nog even niet dat ik inmiddels ook wel snap dat hij een borrel van me tegoed heeft.
Waar gaat dit over? Over de Damiaatjes.
Laat ik voorop stellen dat ik allerminst een hekel heb aan die belletjes. Het nonsensverhaal over deze klokjes is wat Haarlem Haarlem maakt. Handen af dus van de Damiaatjes. En elke zichzelf Haarlems beatdichter noemende postbode die ze het zwijgen op wil leggen, mag van mij met pek en veren de enig overgebleven stadspoort worden uitgetrapt. Ik woon toevallig bij die poort, dus dat komt goed uit. Het kan maar duidelijk zijn waar je als mens staat.
Een vraag van heel andere orde is: hoe lang duurt dat geklingel van die klokjes nu eigenlijk?
Ik kwam daar gisteravond laat over te spreken met dichter Jan Kal op het terras van café Koops. Hij vertelde dat hij ooit had voorgesteld om de Damiaatjes wat korter te laten klinken. En wel precies 12 minuten en 19 seconden - dit als verwijzing naar het jaar 1219, het jaar van de vermeende verovering van Damiate.
Prachtig idee, vond ik. En het was niet eens zoveel korter dan dat ze nu klinken, floepte ik eruit. Om me vervolgens te beseffen dat ik eerlijk gezegd niet zou weten hoe lang die Damiaatjes nu eigenlijk klingelen. Een kwartiertje, toch?
Een half uur, zei Jan Kal beslist. Dat leek me echt véél te lang. Ik mijn naamgenoot, de barkeerper geraadpleegd. Hij ergerde zich elke dag dood aan die klokjes, maar had geen idee hoe lang die dagelijkse ergernis nu eigenlijk precies duurde.
Welnu, dat gegeven sterkte mij voor een fors potje bluffen. De logica hiervan zal menigeen vermoedelijk ontgaan, maar bedenk dan dat we: op het terras van Koops stonden, het al wat later op de avond was en dat we daar niet waren gekomen om melk te drinken.
Aldus hebben Jan Kal en ik nu een weddenschap. Een half uur versus een kwartier.
Op het moment dat we elkaar de hand gaven om de weddenschap te bezegelen, wist ik al dat ik schromelijk zou gaan verliezen. Natuurlijk was een kwartier niet lang genoeg om van de weilanden om Haarlem tijdig binnen de veilige stadspoorten te geraken. Maar ook zonder dat plotselinge besef was daar de meer dan triomfantelijke glimlach van Jan die me vertelde van mijn aanstaande nederlaag. Een glimlach die de vastbeslotenheid van een trotse dichter verried om mij in deze compleet te gaan verpletteren.
Ik had mij op dat moment al kunnen overgeven. Ik had op mijn rug kunnen gaan liggen en mijn verlies kunnen bekennen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik geef mijzelf tot vanavond half 10. Jan mag vanaf 9 uur persoonlijk de minuten gaan tellen om zijn gelijk te halen, maar eerder geef ik mij niet gewonnen. Niet officieel althans. Dus als iemand Jan Kal vanmiddag tegen het lijf loopt: vertel 'm nog even niet dat ik inmiddels ook wel snap dat hij een borrel van me tegoed heeft.
zaterdag 13 juni 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
